Θρηνείς το κατοικίδιό σου με τον ίδιο τρόπο που θρηνείς για οποιονδήποτε αγαπημένο σου. Κλαις, γελάς, θυμάσαι τις στιγμές, πώς ήρθατε κοντά, και τις καλές και τρυφερές στιγμές που μοιραστήκατε. Προσπαθείς να βγάλεις νόημα από το κενό που δημιουργείται στη ζωή σου και κυρίως, στην καρδιά σου. Σου ζητείται να αποδεχθείς αυτό που αυστηρά δε θες να αποδεχθείς, αλλά ξέρεις πως είναι αλήθεια.

Νιώθεις απογοητευμένος, μόνος και χαμένος. Έχεις χάσει για πάντα τον κολλητό σου. Τον παιχνιδιάρη με την υγρή μουσούδα. Αυτόν που χουχούλιαζε στον καναπέ, έπιανε ένα μέρος του κρεβατιού ή σε έκανε να γελάς.

Κάποιοι άνθρωποι σε κοιτάζουν σα να είσαι τρελός. Μουρμουράνε, «Ήταν ένα κατοικίδιο. Δεν έγινε και κάτι».

Το θέμα είναι το εξής:

Τα κατοικίδια είναι μέρος της οικογένειας. Ξέρουν τη διάθεσή σου σίγουρα καλύτερα από μερικούς ανθρώπους φίλους σας. Ήταν εκεί όταν ξέσπασες σε κλάματα, πληγώθηκες και έμεινες μόνος. Ήταν πιστοί, σου έδειξαν αγάπη, ήταν παρόντες και είχαν το πιο σπάνιο δώρο: ανιδιοτελή αγάπη.

Υπάρχουν αληθινοί δεσμοί ανάμεσα στα ζώα και τους ανθρώπους. Σκεφθείτε τους στρατιώτες και τους τετράποδους συνεργάτες τους στη μάχη. Σκεφθείτε τα άτομα δίχως όραση, τα άτομα που υποφέρουν από επιληψία ή τα άτομα με διαταραχή μετα-τραυματικού στρες με τα ζώα που τους βοηθούν. Σκεφθείτε ένα παιδί που δύσκολα το πλησιάζεις το οποίο ανταποκρίνεται στην ευγενική, ανιδιοτελή προσοχή και υπομονή ενός σκύλο.

Μην ξεγελιέστε. Η αγάπη ανάμεσα σε ένα ζώο- είτε τετράποδο, είτε με φτερά είτε ερπετό- και σε έναν άνθρωπο μπορεί να είναι βαθιά. Και σίγουρα είναι αληθινή.

Υπάρχει η ιστορία του John Gambill που κάποτε φρόντισε για την περίθαλψη μιας χήνας μέχρι να γίνει καλά. Την επόμενη χρονιά, η χήνα επέστρεψε με καμιά δεκαριά άλλες χήνες. Την επόμενη χρονιά, πάνω από εκατό χήνες ήρθαν μαζί. Ο Gambill δημιούργησε ένα χειμερινό καταφύγιο για χήνες, όπου υπολογίζεται πως πάνω από τρεις χιλιάδες χήνες μπόρεσαν να ξεχειμωνιάσουν με ασφάλεια. Όταν πέθανε ο Gambill, εκατοντάδες χήνες πέταξαν στην πόλη από το καταφύγιο και περικύκλωσαν το νοσοκομείο και τον αποχαιρέτισαν με κρωγμούς.

Υπάρχει η ιστορία ενός ανθρώπου του οποίου πέθανε ο σκύλος. Χρόνια αργότερα, βρίσκεται να οδηγεί νύχτα σε ένα στενό δρόμο στο βουνό. Ο άνδρας είναι πεπεισμένος πως βλέπει το σκύλο του στη μέση του δρόμου. Σταματά, κάνει στην άκρη, βγαίνει από το αυτοκίνητό του και ακολουθεί αυτό που νομίζει πως είναι το σκυλί του. Το σκυλί τον οδηγεί σε ένα σημείο που ο άνδρας βλέπει ότι το δρόμο πιο κάτω μπλοκάρει ένας τεράστιος βράχος. Αν δεν είχε σταματήσει, ο άνδρας θα είχε κατέβει το δρόμο οδηγώντας, και πιθανότατα θα είχε βγει από το δρόμο κατευθείαν στο γκρεμό. Το πνεύμα του σκύλου του του έσωσε τη ζωή.

Πώς θρηνείς για το κατοικίδιό σου; Πώς μπορείς να πεις αντίο σε ένα τόσο βαθιά αγαπημένο φίλο;

Θρηνείς το κατοικίδιό σου με τον ίδιο τρόπο που θρηνείς για οποιονδήποτε αγαπημένο σου. Κλαις, γελάς, θυμάσαι τις στιγμές, πώς ήρθατε κοντά, και τις καλές και τρυφερές στιγμές που μοιραστήκατε. Προσπαθείς να βγάλεις νόημα από το κενό που δημιουργείται στη ζωή σου και κυρίως, στην καρδιά σου. Σου ζητείται να αποδεχθείς αυτό που αυστηρά δε θες να αποδεχθείς, αλλά ξέρεις πως είναι αλήθεια.

Ίσως έχεις κληθεί να πάρεις την πιο σκληρή απόφαση. Ήταν ώρα να τερματίσεις τον πόνο; Είχε υποβαθμιστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό η ποιότητα της ζωής του κατοικιδίου σου που δεν υπήρχε άλλη πραγματική επιλογή από το να αποχαιρετίσεις το γλυκό σου φίλο;

Ίσως να έχασες το κατοικίδιό σου από ατύχημα με αυτοκίνητο, σε πυρκαγιά ή κάποια επίθεση. Η απώλεια είναι ξαφνική και ψευδής. Δεν είχες καθόλου χρόνο να προετοιμαστείς για την πραγματικότητα που σου παρουσιάστηκε. Όλοι περιμένουν να πας παρακάτω με τη ζωή σου. Δε μπορείς. Είσαι βυθισμένος στη λύπη.

Να τι μπορείς να κάνεις: πάρε το χρόνο που χρειάζεσαι για να θρηνήσεις. Μίλα με φίλους που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο και καταλαβαίνουν το βάθος του πόνου σου. Προσπάθησε να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Σκέψου μια τελετή ή μια κηδεία. Δημιούργησε κάτι για να κάνεις μια ανάμνηση του θανάτου του αγαπημένου σου.

«Πρέπει να νιώσεις τα συναισθήματα. Αυτό θα ανοίξει το δρόμο για τη γιατρειά από την απώλεια του τετράποδου (ή φτερωτού ή ερπετού) κολλητού σου».

Η θλίψη, είτε πρόκειται για ανθρώπινο ον είτε για κάποιο αγαπημένο ζώο, είναι μια μορφή αγάπης. Η θλίψη είναι μια αναγνώριση και αποτελεί τιμή μιας σημαντικής σχέσης. Πάρε το χρόνο που χρειάζεσαι για να περάσεις σε αυτή τη νέα πραγματικότητα χωρίς το πολυαγαπημένο σου κατοικίδιο.

Αυτή η στιγμή είναι επιδραστική για τη ζωή σου. Να είσαι παρών. Να έχεις συνείδηση της στιγμής. Και με μεγάλη τρυφερότητα επίτρεψε στον εαυτό σου να νιώσει όλα τα πάνω-κάτω, μπρος-πίσω, χαρούμενα και λυπηρά συναισθήματα. Είναι ο μόνος τρόπος. Πρέπει να νιώσεις αυτά τα συναισθήματα. Κάτι τέτοιο θα ανοίξει την πόρτα στη γιατρειά από την απώλεια του τετράποδου (ή φτερωτού ή ερπετού) κολλητού σου.

Και κάποια μέρα, ο πόνος θα λιγοστέψει και οι ευτυχισμένες, χαζοχαρούμενες αναμνήσεις θα σου φέρουν μεγάλη ανακούφιση και χαμόγελο.