Να βγω έξω να μη χάσω την ευκαιρία.

Να ξεφύγω από τη μαυρίλα του σπιτιού και να νιώσω λίγο άνθρωπος, να περιπλανηθώ στους δρόμους της Αθήνας, να καταλάβω επιτέλους πως εκεί έξω υπάρχει ζωή. Έξω από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, έξω από την καθημερινή έγνοια της ανεργίας που καθημερινά με στοιχειώνει.

Έξω, λοιπόν!

1,40 το εισιτήριο του μετρό, δεν είναι τίποτα, θα αποζημιωθώ με την τονωτική ένεση κοινωνικότητας που θα πάρω, σκέφτηκα στην αρχή. Ούτε 1,80 ο καφές που έκανα δώρο στον εαυτό μου για να αισθανθώ πως δεν τρέχει τίποτα, όλα κυλάνε κανονικά. 2,70 οι φωτοτυπίες που έβγαλα μια και βρέθηκα σε φωτοτυπάδικο και είπα να μη χαλάσω το μελάνι του εκτυπωτή μου. Και καλά μέχρι εδώ… μετά άρχισε ο κατήφορος. Κάτι τα σοκολατάκια που μου έκλεισαν το μάτι, 8,50 ευρώ. Δύο πολύχρωμα τετράδια που πήρα για την κόρη μου, έτσι, σαν μια μικρή έκπληξη, 5,60. Ένα βιβλίο μισοτιμής, 7,50 ευρώ. Στο τέλος, και πριν πάρω το μετρό της επιστροφής ένα περιοδικό του δρόμου ΣΧΕΔΙΑ που αγόρασα από έναν άστεγο και 1,40 το εισιτήριο για να γυρίσω στο κλουβί μου.

31,90 σύνολο, και μαζί με το ψωμί, το γάλα και μικροπράγματα από το σουπερμάρκετ έφυγε το πενηντάρικο και μην τον είδατε τον Παναή. Το πενηντάρικο που έπρεπε να περάσουμε μ’ αυτό όλο το Σαββατοκύριακο το ξόδεψα σε μια εγωιστική βόλτα στην Αθήνα, για να πείσω τον εαυτό μου πως όλα όσα μου συμβαίνουν είναι φυσιολογικά.

Κλάψε τώρα Ελένη, που ήθελες για μια μέρα να ζήσεις σαν κανονικός άνθρωπος. Που ξέφυγες για λίγο από το κλουβί σου, ανόητη, και είχες την απαίτηση να βγάλεις για ένα πρωινό τον εφιάλτη της ανεργίας από το μυαλό σου. Που νόμισες πως μπορείς να ξεμυτίσεις από το σπίτι σου σαν να μην τρέχει τίποτα και να επιστρέψεις πάλι, και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Του χρόνου πάλι και βλέπουμε…

~ Ελένη – Από το ημερολόγιο ενός ανέργου