Εικοσιεπτά θύματα ήταν ο απολογισμός του μακελάρη του Κονέκτικατ ο οποίος αφού τακτοποίησε τους λογαριασμούς του με τον πατέρα του, μπήκε στο αυτοκίνητο πήγε στο σχολείο που εργαζόταν η μάνα του και καθάρισε όποιον έβρισκε. Και αφού έβγαλε το άχτι μετά τράβηξε και μία στον εαυτό του.

Οικογένειες βυθίστηκαν στο πένθος, γονείς έθαψαν τα παιδιά τους και παιδιά έχασαν τους γονείς τους. Στις ΗΠΑ αυτού του είδους οι επιθέσεις κοντεύουν να καταντήσουν ρουτίνα. Τα παιδιά μαζί με την τσάντα θα πρέπει να έχουν μαζί τους αλεξίσφαιρο και τυφέκιο ελεύθερου σκοπευτή ώστε να ταμπουρωθούν την κατάλληλη στιγμή. Αν φυσικά προλάβουν.

Και ας μη βιαστούν να πουν ορισμένοι πως αυτά γίνονται μόνο εκεί. Διότι αυτό ισχύει για την ώρα.

Η βία έχει κάνει την εμφάνισή της και στη χώρα μας. Μπορεί ο μακελάρης και ο κάθε ψυχάκιας να οδηγήθηκε εκεί που οδηγήθηκε λόγω των καταστάσεων που βίωνε αλλά φοβάμαι πως δε φταίει μόνο αυτό. Δεν είναι μόνο η προβληματική οικογένεια το ζητούμενο. Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες. Πιο ύπουλοι, πιο κρυφοί, πιο πονηροί, πιο καμουφλαρισμένοι που βρίσκουν τις χαραμάδες και σιγά σιγά δηλητηριάζουν τις ψυχές.

Ας ρίξουμε μια ματιά στα παιδικά της τηλεόρασης. Παρακολουθείτε τι βλέπουν τα παιδιά σας αποχαυνωμένα; Μαγικούς ήρωες, τέρατα με κέρατα δηλαδή το σατανά να σκορπά αίμα, τρόμο και βία.

Τα παιδιά με λίγα λόγια έπαψαν να ψυχαγωγούνται με το Γούντυ, το Μπαγκς Μπάνυ, τη Φρουτοπία, το μια φορά και έναν καιρό ήταν το διάστημα και τον Ποπάυ και άρχισαν να εκπαιδεύονται στα όπλα και τις μάχες. Το γέλιο και η χαρά έδωσαν τη θέση τους στη δίψα για εκδίκηση και ξύλο. Από το Νιλς Χόλγκερσον και τα διδάγματά του ξεπέσαμε στους τετραγωνοκέφαλους τενεκεδένιους ήρωες. Στην καρδιά τους καλλιεργούνται ζιζάνια αντί για λουλούδια.

Επίσης οι κινηματογραφικοί τους ήρωες είναι πρωταγωνιστές της βίας. Προσέξτε, όχι της περιπέτειας, της βίας.

Τα παιχνίδια τους είναι κάτι τρισάθλιοι πολεμιστές. Άλλα πάλι δίνουν και τη ζωή τους αρκεί να καθίσουν να βλακοποιηθούν μπροστά σε ένα υπολογιστή και όσοι παίζουμε παιχνίδια ξέρουμε καλά πως από το ποδοσφαιράκι μπορεί να βρεθείς να σκοτώνεις όποιον βρεις μπροστά σου. Ο θάνατος με λίγα λόγια επιβραβεύεται.

Το όπλο, η μαζική του χρήση, και το γάζωμα παρουσιάζονται ως κάτι το φυσιολογικό.

Όταν λοιπόν στο μυαλό σου μέσα σου έχουν περάσει το μήνυμα ότι μπορείς να σκορπάς τον τρόμο και το θάνατο, τότε η πρόσβαση στο όπλο θα έρθει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Άλλωστε το ζήτημα δεν είναι το πως αλλά το αν. Το αν αποφασίσεις να σκοτώσεις. Από κει και πέρα το οτιδήποτε μπορεί να μετατραπεί σε φονικό όπλο.

Ήδη στη χώρα μας βλέπουμε τις πρώτες συμμορίες στα σχολεία, παιδιά που πάνε με το αεροβόλο και ρίχνουν μερικές στο ψαχνό κ.ο.κ. Οι Η.Π.Α. λοιπόν δεν είναι μακριά ακριβώς γιατί οι συνθήκες που ευνόησαν την ανάπτυξη αυτών των φαινομένων στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ανθούν και στη χώρα μας.

του Στρατή Μαζίδη