Όταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι μετανάστευσαν στο Νέο Κόσμο, αντιμετώπιζαν ένα αβέβαιο μέλλον σε μια αδάμαστη γη. Για να βοηθήσει τους πρόσφυγες να νιώσουν καλοδεχούμενοι στη νέα τους πατρίδα, ο Άγγλος Πουριτανός Τζον Έντικοτ έκανε κάτι πολύ όμορφο. Έδωσε ζωή σε κάτι που υπάρχει ακόμη και μέχρι σήμερα.
Το 1630, ο Έντικοτ φύτεψε μια μικρή αχλαδιά στη Μασαχουσέτη. Ένα δενδρύλλιο που ταξίδεψε μαζί με τους πρόσφυγες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ήταν μια συμβολική χειρονομία, που είχε ως στόχο να κάνει τους Ευρωπαίους να αισθανθούν σαν στο σπίτι στη νέα τους πατρίδα.
Ο Έντικοτ αρχικά φύτεψε την αχλαδιά στο αγρόκτημα του στο Ντάνβερς. Την περιποιούνταν και την φρόντιζε μέχρι που άφησε την τελευταία του πνοή το 1665.
Αλλά το δέντρο δεν πέθανε μαζί του. Αν και το 1763 άρχισε να δείχνει σημάδια ότι θα μαραθεί, εξακολούθησε ωστόσο ασταμάτητα να κάνει καρπούς. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1800 η αχλαδιά είχε γίνει θρύλος. Ακόμη και ο Πρόεδρος της Αμερικής Τζον Άνταμς λένε ότι την επισκέπτονταν πολύ συχνά για να απολαμβάνει τους νόστιμους καρπούς της.
Οι απόγονοι του Τζον Έντικοτ συνέχισαν να την φροντίζουν και να την διατηρούν ζωντανή. Σύντομα το δέντρο που ήρθε από την Ευρώπη, αναφέρονταν σε πολλά έργα της αμερικανικής λογοτεχνίας. Μεταξύ όσων καλλιτεχνών γοητεύτηκαν από την όμορφη αχλαδιά ήταν και ο Χένρι Γουόντσγουερθ Λονγκφέλοου με την ποιήτρια Λούσι Λάρκομ.
Αν και η αχλαδιά κατάφερε και επέζησε από μεγάλες χιονοθύελλες, καταιγίδες και τυφώνες, δεν στάθηκε το ίδιο τυχερή και απέναντι στους ανθρώπους. Το 1964 κάποιοι βάνδαλοι επιτέθηκαν μια νύχτα στο δέντρο και το κατέστρεψαν αφήνοντας μόνο το κούτσουρο.
Για να διασφαλίσουν ότι κάτι ανάλογο δεν θα ξανασυμβεί, πολλοί εθελοντές έσπευσαν και κατασκεύασαν ένα φράχτη γύρω από αυτό που απέμεινε από την αχλαδιά του Έντικοτ. Και ένα χρόνο αργότερα το πεισματάρικο δέντρο.. ζωντάνεψε ξανά!
Λίγο καιρό μετά το δέντρο είχε γίνει πάλι όπως ήταν πριν καταστραφεί ενώ το 2011, ανακηρύχθηκε και επίσημα αμερικανικό ορόσημο.
Σήμερα, η αχλαδιά του Έντικοτ είναι το παλαιότερο καλλιεργήσιμο δέντρο σε ολόκληρη την Αμερική.
Όχι μόνο είναι ακόμα ζωντανή, αλλά εξακολουθεί να κάνει καρπούς κάθε χρόνο!
Όταν ο Έντικοτ φύτεψε το δέντρο το 1630 είχε πει: «Ελπίζω ότι το δέντρο θα αγαπήσει το χώμα αυτού του τόπου και ότι όταν εμείς πεθάνουμε, αυτό θα εξακολουθεί να ζει».
