Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι μαμά δύο αγοριών που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού και συγγραφέας του εξαίρετου βιβλίου “Το μπλέ που αγκαλιάζει!”.

Στο πλαίσιο της γενικότερης αρθρογραφίας της σε ιστότοπους για ευπαθείς ομάδες, κυκλοφορεί και ένα κείμενό της που μας άγγιξε και που πιστεύουμε πως το ίδιο θα κάνει και εσάς να νιώσετε, αν είστε γονείς. Αξίζει να το διαβάσετε…

“Για όλες τις κυρίες Π

Καθισμένη στο σκαλάκι έξω από το σχολείο κοιτούσε τον κόσμο να περνά ανέκφραστη. Πάντα φορώντας γυαλιά ήλιου κι ας έχει ήλιο, συννεφιά ή βροχή. Πήγα κοντά της από ένστικτο, γιατί κάθε φορά που περνούσα δίπλα της ένιωθα το στομάχι μου να δένεται κόμπος.

Πολλές φορές την άκουσα να μιλάει με το δάσκαλο, τον κάθε δάσκαλο ή δασκάλα που έκανε μάθημα στο παιδί της.

– Πάλι δεν συνεργάστηκε σήμερα κυρία Π. Σήμερα έβριζε μέσα στην τάξη, σήμερα άνοιξε την πόρτα κι έφυγε, σήμερα κλώτσησε την γλάστρα! Αυτά είναι χαρακτήρας κυρία Π. Όχι διαταραχή!

Την είδα να περπατάει με τα χέρια στις τσέπες με ώμους γυρτούς λες και κουβαλούσε βαρύ φορτίο, ασήκωτο λες για τους μικρούς της ώμους. Και πάντα, πάντα το κεφάλι ψηλά. Όχι γιατί ένιωθε υπεράνω όλων, αλλά γιατί προσπαθούσε να πάρει ανάσα για να κάνει άλλο ένα βήμα. Μια και τέταρτο… χτυπάει το κουδούνι. Ποιος ξέρει τι θα ακούσει πάλι. Ποιος ξέρει τι δύναμη θα βρει να γυρίσει πάλι σπίτι με το παιδί της να κλαίει στην αγκαλιά της και να της φωνάζει …είμαι άχρηστος μαμά;

Κανείς ποτέ δεν αναρωτήθηκε γιατί ποτέ δεν βγάζει τα γυαλιά! Κανείς δεν σκέφτηκε ότι δεν έχει κοιμηθεί γαλήνια εδώ και χρόνια. Αν βλέπατε μόνο πόσο κουρασμένα είναι αυτά τα μάτια, αν μπορούσατε να μετρήσετε τα δάκρυα που έχουν βρέξει αυτά τα μάτια!

– Όλα θα πάνε καλά αγάπη μου! Εγώ είμαι εδώ, θα τα λύσουμε όλα.

Και το παιδί άλλες φορές χωνόταν στην αγκαλιά της κι άλλες τη χτυπούσε ανίκανο να εκφράσει αλλιώς τη ματαίωση του.

Η αλήθεια είναι, πως καμιά μάνα δεν θέλει το ‘προβληματικό’ παιδί της δίπλα στο δικό της τέλειο πλάσμα! Η αλήθεια είναι, πως οι άνθρωποι μπορούν να πάνε μέχρι το αχ το καημένο το παιδί. Και η αλήθεια είναι, πως πρώτη αυτή το ξέρει πως το παιδί της δεν χωράει σε καμιά τάξη σχολική. Πρώτη εκείνη ξέρει πόσο σκληροί είναι οι άνθρωποι και πόσο γελάει η ζωή όταν τους ακούει να σιγοψιθυρίζουν… το παιδί της κυρίας Π έχει πρόβλημα!

Μα δεν υπάρχουν τέλεια παιδιά ούτε και τέλειες μαμάδες. Ακόμη κι ένα παιδί το ξέρει αυτό …μόνο που τα παιδιά ξέρουν να αγαπάνε, ξέρουν να δίνουν χώρο και προστατεύουν. Και η κυρία Π το ξέρει αυτο καλά! Και τα αγκαλιάζει όλα σαν να ήτανε παιδιά της!

Όλες οι κυρίες Π φορούν τα ίδια μαύρα γυαλιά. Φοβούνται το χτύπημα του κουδουνιού κι έχουν γυρτούς τους ώμους. Σηκώνουν το κεφάλι ψηλά παρακαλώντας για λίγη δύναμη για το επόμενο βήμα που θα τους πάει πιο κοντά στην πόρτα του σχολείου. Έχουν παλέψει με κέντρα, με γιατρούς, με φίλους και συγγενείς. Έχουν παλέψει με τον εαυτό τους και έκαναν το δάκρυ χαμόγελο, μην και τις δει κανείς να κλαίνε. Κι ο θεός έχει ακούσει αμέτρητες προσευχές και έστειλε αγγέλους στο πλευρό τους, για να τις κάνουν κι εκείνες δυνατές αλλά και τα παιδιά τους.

Αν ποτέ συναντήσετε την κυρία Π να μην νιώσετε ούτε οίκτο ούτε θυμό που έβαλαν το τέλειο παιδί σας δίπλα στο δικό της. Βγάλτε μόνο τα μαύρα της γυαλιά και διαβάστε τι λένε αυτά τα μάτια.

Κι αν δεν μπορείτε ή αν δεν αντέξετε, να είστε σίγουρη πως ξέρει ότι δεν της το χρωστάει κανείς αυτό. Και θα σας συγχωρέσει…”