Οταν είμαστε μικροί και φανταζόμαστε τον εαυτό μας ενήλικα, υποθέτουμε ότι μεγαλώνοντας θα ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας και θα τα κάνουμε όλα τέλεια. Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη και έρχεται να μας διαψεύσει και η ενηλικίωσή μας εγκαθίσταται σταδιακά συνοδευόμενη από ένα σωρό προβλήματα που πολλές φορές αδυνατούμε να επιλύσουμε, αλλά και ένα σωρό ελαττώματα που άλλες φορές δεν τα αντιλαμβανόμαστε και άλλες τα γνωρίζουμε αλλά απλώς δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε ή δεν επιθυμούμε να τα βελτιώσουμε.

Το μυστικό για να αποφύγουμε τις ενοχές (μεγαλώσαμε με την πρόθεση να γίνουμε τέλειοι και αυτομαστιγωνόμαστε όταν δεν τα καταφέρνουμε) και να ξεφύγουμε από το κυνήγι της τελειότητας είναι απλό: αρκεί να παραδεχτούμε ότι είμαστε άνθρωποι! Και ως άνθρωποι είμαστε ατελείς!

Η τελειότητα (όπως κι αν την έχει ο καθένας στο μυαλό του) είναι αδύνατη. Και η προσπάθεια να την προσεγγίσουμε είναι απλώς υπερτιμημένη. Ας μη χάνουμε λοιπόν χρόνο και ας μην καταναλίσκουμε ενέργεια. Ας είμαστε αυτό που είμαστε και ας προσπαθούμε καθημερινά να βελτιώνουμε στοιχεία του χαρακτήρα ή της συμπεριφοράς μας που εμείς επιθυμούμε.

Προσπαθήστε λοιπόν να ακολουθήσετε τους εξής κανόνες (εγώ πιστεύω πως κάνουν δουλειά):

Δοκιμάζω. Προσπαθώ σκληρά.
Είμαι ικανοποιημένος/η από τα επιτεύγματά μου, τις ικανότητες και την προσπάθειά μου.
Μόλις τελειώσω, σκέφτομαι το αύριο.

Και, όταν έρθει το αύριο, προσπαθώ ξανά χρησιμοποιώντας νέες πληροφορίες (αυτές που συλλέχθηκαν από χθες).

Με τον ίδιο τρόπο προσπαθώ να λειτουργήσω και ως γονιός.

Δανείζομαι τη φράση «αρκετά καλός γονιός» από τους θεωρητικούς της νεοφροϋδικής θεωρίας και τη μεταλλάσσω.

Δεν θέλω να είμαι αρκετά καλός γονιός! Θέλω να επιτρέψω στον εαυτό μου να μεγαλώσει, να ενηλικιωθεί, να βελτιωθεί και να γίνει κάτι περισσότερο απ’ ό,τι είμαι σήμερα.

Αντιλαμβάνομαι λοιπόν πως ως γονιός έχω ελαττώματα και δεν είμαι τέλειος. Και τα παιδιά μου όμως δεν είναι τέλεια (είναι και αυτό απαραίτητο να το αντιληφθώ).

Η αγάπη μου όμως και οι καλές μου προθέσεις μπορούν να είναι «τέλειες» οποιαδήποτε στιγμή. Κι αυτό είναι που με οδηγεί. Προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ σήμερα. Μαθαίνω από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου, μαθαίνω από τα λάθη και τις αδυναμίες μου, και αλλάζω γραμμή πλεύσης σαν καλός καπετάνιος. Το καράβι μου είναι η αγάπη και από αγάπη θέλω να βελτιώνομαι και να μαθαίνω συνεχώς.

Οφείλω να παραδεχτώ πως έγινα πολύ πιο ευτυχισμένος και καλύτερος γονέας όταν κατάφερα να απολογούμαι και να ζητώ συγγνώμη από τα παιδιά μου. ‘Οταν συνειδητοποίησα πως έχω κάνει λάθος στις κρίσεις μου ή δεν είχα αντιληφθεί πού οδηγούσαν τα αποτελέσματα των προθέσεών μου. ‘Οταν ξεπέρασα την εγωιστική τάση μου να αφήνω τα σφάλματά μου να περνούν ασχολίαστα και απαρατήρητα.

Ναι, έμαθα να παραδέχομαι ότι έκανα λάθος στα παιδιά μου, να τους εξηγώ το λόγο χωρίς να προσπαθώ να δικαιολογηθώ και να ζητάω συγγνώμη.

Προσπαθήστε να κάνετε κι εσείς το ίδιο. Να είστε σίγουροι ότι το αντιλαμβάνονται και το δέχονται. Ξέρουν και αυτά πως κανείς δεν είναι τέλειος. Μαθαίνουν όμως να διακρίνουν και αυτά τα σφάλματά τους και κυρίως μαθαίνουν πως στο καράβι της ζωής είμαστε συνταξιδιώτες.

Αγαπήστε λοιπόν τις ατέλειές σας! Αγκαλιάστε τις ατέλειες του συντρόφου, των φίλων σας, των παιδιών σας και των ανθρώπων που συναναστρέφεστε!
Επειδή αυτό είναι πραγματική αγάπη.

Πιθανώς και επειδή αυτό είναι πραγματική τελειότητα!

 ~ της Στεφανίας Σταματελοπούλου

   Πηγή: mama365.gr