«ΠΡΕΠΕΙ να Μιλήσουμε Άφοβα, Πρέπει να Βγούμε στους Δρόμους». Αυτός ήταν ο τίτλος ενός άρθρου του εκδότη στη Ρωμαιοκαθολική εφημερίδα Νάσιοναλ Κάθολικ Ριπόρτερ (National Catholic Reporter), λίγο πριν από το ξέσπασμα του πολέμου στον Περσικό Κόλπο το 1991. Παροτρύνοντας τους αναγνώστες να συμμετάσχουν σε πορείες ειρήνης και διαδηλώσεις σε ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες, το άρθρο αυτό συνέχιζε: «Θα χρειαστούν εκατομμύρια άνθρωποι και συνεχείς επίμονες προσπάθειες για χάρη της ειρήνης, προκειμένου να ξεπεραστεί η άγνοια και η αλαζονεία της κυβέρνησης. . . . Οι άνθρωποι πρέπει να βγουν στους δρόμους».

Τέτοιου είδους εκκλήσεις για ανάληψη δράσης ακούγονται συχνά σήμερα. Οι κρίσιμες καταστάσεις πολιτικής, οικονομικής και περιβαλλοντικής φύσης, οι οποίες απειλούν την ευημερία του ανθρωπίνου γένους, είναι τόσο πολλές ώστε οι άνθρωποι αισθάνονται αναγκασμένοι να ‘βγουν στους δρόμους’ για διαμαρτυρίες, ολονυχτίες και διαδηλώσεις. Τα θέματα ποικίλλουν από την πάταξη του εγκλήματος στις γειτονιές ως την εγκαθίδρυση παγκόσμιας ειρήνης. Είναι ενδιαφέρον ότι ένας μεγάλος αριθμός αυτών των διαδηλώσεων επιδοκιμάζεται από εκκλησιαστικές οργανώσεις και θρησκευτικούς ηγέτες.

Είναι όμως σωστό να συμμετέχουν οι Χριστιανοί σε τέτοιες διαδηλώσεις; Και μπορούν οι διαμαρτυρίες—είτε πρόκειται για ταραχώδεις πορείες είτε για ολονυχτίες υπό το αμυδρό φως κεριών—να αλλάξουν πράγματι τον κόσμο προς το καλύτερο;

Διαδηλώσεις—Η Χριστιανική Άποψη

Ένας κοινωνιολόγος περιέγραψε τις διαδηλώσεις ως «έναν ιδιαίτερα αποτελεσματικό τρόπο πολιτικής έκφρασης . . . ένα κέντρισμα στις τελματωμένες γραφειοκρατικές αρχές ώστε να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες». Ναι, εκείνοι που συμμετέχουν σε πορείες διαμαρτυρίας ή που οργανώνουν διαδηλώσεις συνήθως το κάνουν αυτό με την ελπίδα ότι οι συντονισμένες προσπάθειές τους μπορούν να διορθώσουν τις αδικίες και τη διαφθορά που παρατηρούνται στα σημερινά κοινωνικά και πολιτικά συστήματα.

Αλλά ποιο υπόδειγμα άφησε ο Ιησούς Χριστός για τους ακολούθους του; Ο Ιησούς έζησε σε μια εποχή που ο Ιουδαϊκός λαός βρισκόταν υπό την τυραννία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Σίγουρα, η ανακούφιση από τον καταπιεστικό ρωμαϊκό ζυγό ήταν κάτι που επιθυμούσε πολύ ο λαός. Ωστόσο, ο Ιησούς ποτέ δεν ενθάρρυνε τους ακολούθους του να οργανώσουν κάποια διαδήλωση, να συμμετάσχουν σε κάποια πορεία διαμαρτυρίας ή να αναμειχτούν στην πολιτική με οποιονδήποτε άλλον τρόπο. Αντίθετα, επανειλημμένα είπε ότι οι μαθητές του δεν έπρεπε να ‘είναι μέρος του κόσμου’.—Ιωάννης 15:19, ΜΝΚ· 17:16, ΜΝΚ· βλέπε επίσης Ιωάννης 6:15.

Παρόμοια, όταν κάποιοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι συνέλαβαν άδικα τον Ιησού, εκείνος δεν προσπάθησε να υποκινήσει κάποια διαμαρτυρία, παρότι σίγουρα θα μπορούσε να το κάνει αν το είχε επιλέξει. Αντίθετα, είπε στο Ρωμαίο κυβερνήτη: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου [μέρος αυτού του κόσμου, ΜΝΚ]· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου [μέρος αυτού του κόσμου, ΜΝΚ], οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, δια να μη παραδοθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν». (Ιωάννης 18:33-36) Όταν ο Ιησούς βρέθηκε αντιμέτωπος με μια διαμάχη, απείχε από κάθε ενέργεια διαμαρτυρίας, αναγνωρίζοντας την ανάγκη να παραμένει αμέτοχος στις πολιτικές υποθέσεις. Και παρότρυνε τους ακολούθους του να κάνουν το ίδιο.

Συνεπώς, η συμμετοχή σε διαδηλώσεις θα παραβίαζε τη βασική αρχή της Χριστιανικής ουδετερότητας που δίδαξε ο Ιησούς. Πέρα από αυτό, η ίδια η συμμετοχή θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και σε άλλου είδους αντιχριστιανική διαγωγή. Με ποιον τρόπο; Διαδηλώσεις που οργανώνονται με καλές προθέσεις συχνά προσλαμβάνουν ένα σαφώς στασιαστικό πνεύμα, και οι διαδηλωτές καταντούν μαχητικοί, υβριστικοί ή βίαιοι. Το να επιδίδεται κάποιος σε παράνομες και ανατρεπτικές μεθόδους μπορεί να προσελκύει την προσοχή αλλά με κανέναν τρόπο δεν εναρμονίζεται με τη νουθεσία της Αγίας Γραφής να ‘υποτασσόμαστε στις υπερέχουσες εξουσίες’ και να ‘ειρηνεύουμε με όλους τους ανθρώπους’. (Ρωμαίους 12:18· 13:1, ΜΝΚ) Η Αγία Γραφή δεν επικροτεί την πολιτική ανυπακοή αλλά, αντίθετα, προτρέπει τους Χριστιανούς να διακρατούν καλή διαγωγή ανάμεσα στα έθνη και να παραμένουν σε υποταγή προς τις ανθρώπινες κυβερνήσεις, ακόμη και αν εκείνοι που κατέχουν την εξουσία είναι στρυφνοί ή παράλογοι.—1 Πέτρου 2:12, 13, 18.

‘Δεν είναι όμως όλες οι διαδηλώσεις μαχητικές ή βίαιες’, ίσως πουν μερικοί. Αυτό είναι αλήθεια, και όντως μερικές διαδηλώσεις φαίνεται ότι φέρνουν καλά αποτελέσματα. Αλλά μπορούν οι διαμαρτυρίες—ακόμη και αν είναι ειρηνικές και γίνονται για καλό σκοπό—να αλλάξουν πραγματικά τον κόσμο προς το καλύτερο;

Μπορούν να Αλλάξουν τον Κόσμο;

Οι Χριστιανοί ενδιαφέρονται βαθιά για τους συνανθρώπους τους και θέλουν να τους βοηθούν. Αλλά είναι πράγματι η συμμετοχή σε διαδηλώσεις ο καλύτερος τρόπος παροχής βοήθειας; Το βιβλίο Δημοκρατία Μέσα από Διαδηλώσεις (Demonstration Democracy) δηλώνει: «Υπάρχουν όρια στα όσα μπορεί να επιτελέσει το κάθε όργανο πολιτικής έκφρασης». Αναντίρρητα, η εξάλειψη των δεινών που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο γένος απαιτεί αλλαγές οι οποίες υπερβαίνουν τις δυνατότητες οποιασδήποτε διαμαρτυρίας ή πορείας.

Ο Ιησούς τόνισε ένα παρόμοιο σημείο μιλώντας για το θρησκευτικό σύστημα της εποχής του το οποίο υπήρχε για αιώνες. Σχετικά με το υποκριτικό σύστημα λατρείας που ασκούσαν οι Φαρισαίοι, αυτός είπε: «Κανένας δε βάζει για μπάλωμα σε παλιό ρούχο ένα καινούριο κομμάτι ύφασμα. Γιατί, το μπάλωμα θα τραβήξει το παλιό ύφασμα και το άνοιγμα θα γίνει μεγαλύτερο». (Ματθαίος 9:16, ΝΔΜ) Τι ήθελε να τονίσει ο Ιησούς; Ότι η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν επρόκειτο να συμμορφωθεί με τα πονηρά και φθαρμένα συστήματα που σύντομα θα απορρίπτονταν. Αναγνώριζε ότι το να «μπαλώνει» κάποιος ένα άχρηστο σύστημα θα ήταν μάταιο.

Το ίδιο αληθεύει για το παγκόσμιο σύστημα που έχει υποβάλει το ανθρώπινο γένος σε αιώνες αδικίας, βαναυσότητας και καταπίεσης. Εύστοχα, το εδάφιο Εκκλησιαστής 1:15 εξηγεί: «Το στρεβλόν δεν δύναται να γείνη ευθές». Ναι, το σημερινό παγκόσμιο σύστημα δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί παρά τις ευγενείς προσπάθειες που καταβάλλονται. Γιατί όχι; Επειδή, όπως αναφέρει το εδάφιο 1 Ιωάννου 5:19, ΚΔΤΚ, «ο κόσμος ολόκληρος βρίσκεται υπό την εξουσίαν του πονηρού», του Σατανά του Διαβόλου. Ο Ιησούς υπέδειξε αυτόν ως ‘τον άρχοντα του κόσμου τούτου’. (Ιωάννης 12:31) Όσο καιρό αυτό το σύστημα λειτουργεί υπό την επιρροή του Σατανά, όσα «μπαλώματα» και αν γίνουν δεν θα φέρουν μόνιμη ανακούφιση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Χριστιανοί είναι απαθείς ως προς τα παγκόσμια προβλήματα ή απρόθυμοι να αναλάβουν θετική δράση. Στην πραγματικότητα, αυτό που λέγεται στους Χριστιανούς είναι να είναι πλήρως δραστήριοι, όχι σε διαμαρτυρίες, αλλά στο έργο κηρύγματος και διδασκαλίας των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού—αυτής καθαυτήν της κυβέρνησης της Βασιλείας για την οποία δίδαξε ο Ιησούς τους ακολούθους του να προσεύχονται. (Ματθαίος 6:10· 24:14) Η Αγία Γραφή δείχνει ότι η Βασιλεία δεν θα προσπαθήσει να περισώσει αυτόν τον αδιόρθωτο κόσμο· θα εξαλείψει πλήρως τις πονηρές κυβερνήσεις και τα κοινωνικά κατεστημένα που τώρα καταπιέζουν το ανθρώπινο γένος και θα τα αντικαταστήσει με ένα σύστημα το οποίο μπορεί να εδραιώσει αληθινή κρίση και δικαιοσύνη σε όλη τη γη. (Δανιήλ 2:44) Κάτω από ένα τέτοιο σύστημα, κανείς δεν θα χρειάζεται να κάνει πορείες διαμαρτυρίας γιατί ο Ιεχωβά Θεός, που ‘χορταίνει την επιθυμία κάθε ζωντανού’, θα φροντίσει ώστε να καλυφτούν πλήρως όλες μας οι ανάγκες.—Ψαλμός 145:16.