Ανάμεσα στα εντυπωσιακά γεγονότα της προηγούμενης μεγάλης κρίσης, στις αρχές της δεκαετίας 1930, πρέπει να καταγραφούν και οι «εξαφανίσεις». Ιδιαιτέρως δε οι εξαφανίσεις συζύγων που οφείλονταν στην οικονομική κρίση και μόνον στην Αθήνα έφθασαν τις 620.

Όπως κατέγραψε ο έγκριτος Κ. Βοβολίνης, οι μεν άνδρες σύζυγοι που δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα εγκατέλειπαν τις γυναίκες τους και κατευθύνονταν στις επαρχίες αναζητώντας καλύτερη τύχη. Αντίθετα, οι γυναίκες εγκατέλειπαν τις εστίες τους για να βρουν εργασία, αλλά και την τύχη τους στην αγκαλιά κάποιου οικονομικά ανεξάρτητου εραστή!

Το θέμα απασχόλησε βεβαίως τις Αρχές, οι οποίες ατύπως χαρακτήριζαν το 1932 ως «έτος αθρόων εξαφανίσεων» αφού σε όλη την Ελλάδα καταγράφηκαν 1.420 περιστατικά. Εξ αυτών η Γενική Ασφάλεια κατέγραψε 800 περιστατικά στην επαρχία και τα υπόλοιπα στην Αθήνα.

Στην πραγματικότητα έγινε μόδα της εποχής. Το μεγαλύτερο μέρος των κρουσμάτων αφορούσε άτομα ηλικίας 17-20 ετών και σημαντικός ήταν ο αριθμός εκείνων που «εξαφανίζονταν» επειδή τους κυνηγούσαν οι τράπεζες ή άλλες οικονομικές υποχρεώσεις. Επίσης, σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων οι εξαφανιζόμενοι άφηναν επιστολές απειλώντας ότι θα αυτοκτονήσουν. Ελάχιστοι όμως πραγματοποίησαν την απειλή τους.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του υπαλλήλου εισπρακτικής εταιρείας Δημητρίου Σχοινά, ο οποίος αφού υπεξαίρεσε σημαντικό ποσόν μεταχειρίσθηκε τη μέθοδο της εξαφανίσεως και της απειλής αυτοκτονίας. «Με περιέθαλψες και εγώ φέρθηκα σαν παλιάνθρωπος.

Πάω ν’ αυτοκτονήσω, πρόσεξε τη γυναίκα μου», έγραψε στο αφεντικό του. Ωστόσο, εντοπίσθηκε λίγες ημέρες αργότερα σε καφενείο της Λιβαδειάς και πήρε την άγουσα για να εκτίσει την ποινή του. Και ενώ δεκάδες τέτοια περιστατικά κατέγραφε η ειδησεογραφία, το δικό του μεγάλο ποσοστό στις εξαφανίσεις κατείχε, όπως πάντα, ο φτερωτός θεός του έρωτα, ιδιαίτερα στις εξαφανίσεις νεανίδων.

Μικρός Ρωμηός