Εβλεπα πλήθη να ανηφορίζουν τη Μεσογείων. Εβλεπα κόσμο να μπαινοβγαίνει στο Ραδιομέγαρο δίνοντάς του άλλο χρώμα και ζωή, και σκεφτόμουν πως, όταν τελειώσει αυτή η περιπέτεια, η ΕΡΤ δεν θα ’ναι ποτέ ξανά η ίδια. Πρώτα το σοκ του «ξαφνικού θανάτου» κι έπειτα η λυτρωτική ώσμωση με όλο αυτό το πολύχρωμο σμάρι της αλληλεγγύης, ανοίγει για πάντα τα μάτια στους εργαζόμενους της ΕΡΤ και δίνει στη δημόσια ραδιοτηλεόραση άλλο λόγο ύπαρξης και άλλη προοπτική.

Πέρα, όμως, από την υπεράσπιση του Ραδιομέγαρου, υπάρχει ένα δεύτερο επίπεδο ακόμα πιο ισχυρό: η υπεράσπιση και η διάδοση του σήματος της ΕΡΤ. Να μείνει η συχνότητα ζωντανή, όσοι πομποί κι αν πέσουν. Ετσι στήθηκε η τηλεοπτική γιορτή, μια ξαφνική ανάσα ελευθερίας: ν’ ακούσουμε επιτέλους τα πράγματα με τ’ όνομά τους και όχι με τα ψευδώνυμα που τους δίνει η εξουσία – τόσο του κράτους όσο και των καναλαρχών και των εκδοτών.

Αυτό, όμως, πρέπει να το προσέξουμε λίγο παραπάνω. Αν η ΕΡΤ ξανανοίξει αύριο, δεν θα πάψουν να υπάρχουν οι μνημονιακές πολιτικές που γεννούν ανεργία και πόνο, δεν θα σταματήσουν τα χαράτσια, δεν θα μειωθεί ο αυταρχισμός του κράτους, δεν θα πληρωθούν ξαφνικά οι απλήρωτοι εργαζόμενοι ούτε θα αποκατασταθούν οι σμπαραλιασμένες εργασιακές σχέσεις, δεν θ’ αποκτήσουν ξαφνικά πόρους τα νοσοκομεία και τα σχολεία, δεν θα χορτάσουν οι πεινασμένοι.

Ολος αυτός ο κόσμος που υπερασπίζεται σήμερα τη δημόσια ραδιοτηλεόραση περιμένει κάτι παραπάνω – ένα άνοιγμα, μια αμφίδρομη διεργασία. Να φύγουν μερικοί ρεπόρτερ και να πάνε στη Χαλκιδική (μαθαίνω ότι η ΕΤ3 το έκανε ήδη), στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, στις φτωχογειτονιές και στα γκέτο, να δείξουν τα κλειστά καταστήματα, να μιλήσουν με άστεγους, με απολυμένους, με επισφαλώς εργαζόμενους, με μετανάστες.

Κι ας μην ξεχνάμε πως όλα ξεκίνησαν από τη σπουδή της κυβέρνησης να αποσιωπηθεί το φιάσκο με την Gazprom. Να σκαρώσουμε έρευνες για τις ιδιωτικοποιήσεις –όχι μόνο για τη ΔΕΠΑ, αλλά και για το υποτιθέμενο success story του ΟΠΑΠ, για το νερό, για την ενέργεια, για το περιβάλλον.

Θα μου πεις, και ο ραδιοσταθμός του Πολυτεχνείου αυτοαναφορικός ήταν, «εδώ Πολυτεχνείο» έλεγε και ξανάλεγε. Ναι, αλλά έχουν περάσει σαράντα χρόνια και –το κυριότερο– είμαστε επαγγελματίες της ενημέρωσης, πρέπει από τώρα να αναδείξουμε τη ραδιοτηλεόραση που φανταστήκαμε, τη ραδιοτηλεόραση που ονειρεύτηκαν όσοι τείνουν το χέρι ή σηκώνουν τη γροθιά της αλληλεγγύης.

Υπερασπίζομαι την ΕΡΤ σημαίνει ότι αναδεικνύω τις δυνατότητές της στο έπακρο, ότι υπερβαίνω ανεπιστρεπτί τις παθογένειες της ελεγχόμενης πληροφόρησης και της κρατικής προπαγάνδας, ότι οδηγώ την ιδέα της δημόσιας ενημέρωσης μέχρι τις πιο δημιουργικές και γόνιμες συνέπειές της. Οτι επιστρέφουμε στην κοινωνία την αλληλεγγύη που μας πρόσφερε τόσο απλόχερα