Ο Πέτρος ο πελεκάνος (περ. 1952 – 2 Δεκεμβρίου 1985) ήταν ένας ροδοπελεκάνος που έγινε η επίσημη μασκότ του νησιού της Μυκόνου.

Στις 16 Οκτωβρίου του 1955 ένας ντόπιος ψαράς o Καπετάν Αντώνης Χαριτόπουλος τον μάζεψε από τη θάλασσα εξαντλημένο και ετοιμοθάνατο. Ήταν η πρώτη φορά που οι κάτοικοι του νησιού έβλεπαν ένα τέτοιο πλάσμα. Το τεράστιο πουλί προφανώς είχε χάσει το δρόμο του κατά τη μετανάστευσή του.

Τον υιοθέτησε ο ψαράς Θοδωρής Κυραντώνης ο οποίος και τον ονόμασε Πέτρο προς τιμήν του καπετάνιου Πέτρου Δρακόπουλου που είχε χαθεί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Του προσέφερε περίθαλψη και αφού είχε πια αναρρώσει ο πελεκάνος έμεινε και σταδιακά έγινε μόνιμος κάτοικος του νησιού.

Διαβάστε την ιστορία του όπως την περιγράφει με την μοναδική της πένα η Ελένη Βλάχου στο βιβλίο της «Στιγμιότυπα» :

«Ο Πέτρος είναι ο υπ΄αριθμόν ένα πολίτης της Μυκόνου. Είχε πέσει λίγα χρόνια πριν από τον ουρανό, μικρό πουλί που δεν μπορούσε ν΄ακολουθήσει τους δικούς του στο μεγάλο ταξίδι προς τον Νότο. Ήταν ένα τσουβαλάκι από κουρασμένα φτερά χωρίς καμιά ελπίδα ζωής.

Η τύχη του ήταν πως τον βρήκε ο Θοδωρής, ένας αγαθός ψαράς που είχε ιδιαίτερη αγάπη και συνεννόηση με τα ζώα και το πήγε στο υπόγειο που ζούσε. Εκεί του έφτιαξε μια φωλιά σε μία κασόνα στρωμένη με χόρτο, το ζέστανε, το τάισε, του μίλησε, και σιγά-σιγά το μετέτρεψε σε φτερωτό σκύλο. Όπου Θοδωρής κι ο Πέτρος, που όσο μεγάλωνε τόσο έδειχνε πως έμοιαζε να ήταν φτιαγμένος για την Μύκονο, με την σωστή όψη και το σωστό χαρακτήρα. Κοινωνικός και ανεξάρτητος, κεφάτος και τεμπέλης, πάντα έτοιμος να υποδεχθεί τους ξένους και να τους ψυχαγωγήσει, τους άφηνε να τον χαϊδέψουν, στεκότανε υπομονετικά να τον φωτογραφήσουν. Η Μύκονος ήταν δικιά του, και τον άφηνε να ικανοποιεί ελεύθερα μιαν ακόρεστη όρεξη για φρέσκα ψάρια, που τα άρπαζε όπου ήθελε, όποτε ήθελε, από τις τράτες που έφθαναν στον γιαλό, από τα ψαράδικα της αγοράς, από τις ταβέρνες.

Σοβαρός και επίσημος, ντυμένος στα κατάλευκα χρώματα του νησιού, κάπου κάπου θυμότανε πως ήτανε πουλί, και άνοιγε τα πελώρια φτερά του και χανότανε στον ορίζοντα, συνήθως πάνω από την Δήλο.

Οι Τηνιακοί, που πάντα ζηλεύανε τη Μύκονο, και την ακατάληπτη γοητεία της, ζηλεύανε και τον Πέτρο, και μια μέρα, κάνανε το μεγάλο λάθος να τον απαγάγουν-πως ακριβώς τον πιάσανε, τον βάλανε σε κλουβί και τον πήρανε στην Τήνο, δεν εγνώσθη ποτέ. Είπαν τότε, ότι ο Πέτρος είχε βαρεθεί τη Μύκονο και ότι μόνος του είχε ζητήσει άσυλο στην Τήνο.

Αυτό συνέβηκε σε προεκλογική εποχή, τον Απρίλιο του 1958 και η αντίδραση ήταν καθαρά πολιτική. Η Μύκονος σήκωσε επανάσταση, δήλωσε αν δεν φρόντιζε η κυβέρνηση να επανέλθει ο Πέτρος, όχι μόνο δε θα κατέβαινε σε εκλογές, αλλά θα σήκωνε σημαία για εθνική ανεξαρτησία!

Τελικά, οργανώθηκε απελευθερωτική εκστρατεία. Ξεκίνησαν όσα καΐκια και βάρκες υπήρχαν στο νησί, επανδρωμένοι με πολεμοχαρείς Μυκονιάτες ηλικίας από οκτώ ως ογδόντα, έκαναν απόβαση στο νησί, βρήκαν τον Πέτρο και τον φέρανε πίσω σε θριαμβευτική υποδοχή με σημαίες και κωδωνοκρουσίες. Και η Μύκονος ψήφισε και κανείς δεν τόλμησε να αγγίζει πάλι τον Πέτρο».

Στις 2 Δεκεμβρίου του 1985 το πτηνό πέθανε. Συγκεκριμένα χτυπήθηκε από αυτοκίνητο το Νοέμβριο του 1985 ημέρα Παρασκευή που τον παρέσυρε κατά λάθος και μεταφέρθηκε αεροπορικώς και βαριά τραυματισμένος στη Θεσσαλονίκη όπου πέθανε. To πτηνό είχε χωθεί κάτω από τις ρόδες του αυτοκινήτου και ο οδηγός του έβαλε μπρος χωρίς να το αντιληφθεί. Σύμφωνα με το πιστοποιητικό θανάτου του πτηνού, το πουλί ήταν ηλικίας περίπου 33 ετών. Το πτώμα του πελεκάνου ταριχεύτηκε στη Θεσσαλονίκη έπειτα από παραγγελία του Δήμου Μυκόνου. Σήμερα υπάρχουν τρεις πελεκάνοι που ζουν στο νησί της Μυκόνου. Ένας από αυτούς ονομάζεται και αυτός Πέτρος. {https://www.lifo.gr}