«Η ΜΟΝΗ κατάλληλη βάσις για την ηθική είναι εκείνη που στηρίζεται στο θεμελιώδες, Πρωταρχικό νόημα της ζωής.» Αυτό υποστηρίζει ο διάσημος ψυχίατρος Ρόλλο Μέη. Θέτει επίσης το ερώτημα αν μπορή να βρεθή αυτή η βάσις και το θεμελιώδες πρωταρχικό νόημα της ζωής, και απαντά: «Αυτή η θεμελιώδης βάσις είναι η φύσις του Θεού. Οι αρχές του Θεού είναι οι αρχές που διέπουν τη ζωή από την αρχή της δημιουργίας μέχρι το τέλος.»

«Ο άνθρωπος έχει μια σχέσι με τον Θεό,» συνεχίζει ο Μέη. «Αυτή είναι τόσο θεμελιώδης στον άνθρωπο ώστε αποδίδεται στην κατασκευή του, που φτιάχτηκε «κατ’ εικόνα Θεού.» Επίσης παρατήρησε ότι το ανθρώπινο εγώ και η φιλαυτία κάνουν τον άνθρωπο να απομακρύνεται από την Θεία εικόνα, πράγμα που του προκαλεί εσωτερικές συγκρούσεις και πιέσεις καθώς και αισθήματα ενοχής. Αυτό μας θυμίζει το δίλημμα του απόστολου Παύλου, όπως το εκφράστηκε: «Δεν πράττω το αγαθόν, το οποίον θέλω· αλλά το κακόν, το οποίον δεν θέλω, τούτο πράττω. Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ.» (Ρωμ. 7:19, 24) Το βασικό, ωστόσο, σημείο που τονίζεται εδώ είναι ότι το θεμελιώδες νόημα της ζωής πρέπει να βρίσκεται σε μια σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό.

Ο άνθρωπος αισθάνεται πολύ μικρός όχι μόνο απέναντι στο διάστημα και στο χρόνο, όπως συζητήθηκε προηγουμένως, αλλά και επειδή βρίσκεται ανάμεσα στα πλήθη εκατομμυρίων ανθρώπινων πλασμάτων γύρω του. «Όσο πιο μεγάλο είναι το πλήθος,» λέει ο Κ. Τζ. Γιούνγκ, «τόσο πιο αμελητέα ποσότητα γίνεται το άτομο.» Αισθάνεται «να συντρίβεται από την αίσθησι της μικρότητας του και της αδυναμίας του» και ότι κατά συνέπεια, «η ζωή του έχει χάσει το νόημα της.»

Αλλά οι μάζες της ανθρωπότητας, που κατασυντρίβουν τόσο το άτομο, είναι σαν ένα τίποτα σε σύγκρισι με τον Θεό. Γι’ αυτόν «τα έθνη είναι ως ρανίς από κάδου και λογίζονται ως η λεπτή σκόνη της πλάστιγγος . . . Πάντα τα έθνη ενώπιον αυτού είναι ως μηδέν.» (Ησ. 40:15, 17) Αυτό γράφτηκε πάνω από 2.000 χρόνια πριν ιδρυθούν οι σύγχρονες σχολές ψυχολογίας, η κεντρική μορφή των οποίων είναι ο Σίγκμουντ Φρόυντ, που γεννήθηκε το 1856 μ.Χ.

Για να έχη η ζωή μας πραγματικό νόημα, χρειάζεται επαφή με τον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό του σύμπαντος. Πολλοί σήμερα, ωστόσο, έχουν αμφιβολίες για το αν υπάρχη καν Θεός, και συνεπώς δυσκολεύονται ν’ αναπτύξουν σχέσι μαζί του. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν άφθονα στοιχεία για την ύπαρξί του. Πολλοί κοιτάζουν τους ουρανούς και τη γη και συμφωνούν με τον απόστολο Παύλο όταν έλεγε: «Τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων.» Μπορούν επίσης να επαναλάβουν με τον ψαλμωδό τα καταγεγραμμένα λόγια του: «Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού.»—Ρωμ. 1:20· Ψαλμ. 19:1.

Κάτι στο οποίο συμφωνούν οι επιστήμονες τώρα είναι ότι το σύμπαν είχε μια αρχή. Το πρώτο κιόλας εδάφιο της Βίβλου το λέει αυτό: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.» (Γέν. 1:1) Ο Ρόμπερτ Τζάστροου, στο βιβλίο του Ο Θεός και Οι Αστρονόμοι, έγραψε:

«Τώρα βλέπομε ότι τα αστρονομικά δεδομένα οδηγούν προς τη βιβλική άποψι για την προέλευσι του κόσμου. Οι λεπτομέρειες διαφέρουν, αλλά τα βασικά στοιχεία των αστρονομικών και των βιβλικών κειμένων της Γενέσεως είναι τα ίδια: η αλυσίδα των γεγονότων που οδηγούν στον άνθρωπο, άρχισε ξαφνικά και απότομα κάποια συγκεκριμένη στιγμή στο ρεύμα του χρόνου, με μια έκρηξι φωτός και ενέργειας. Πολλοί επιστήμονες στενοχωρούνται με την ιδέα ότι ο κόσμος άρχισε μ’ αυτό τον τρόπο . . . Αλλά τα πιο πρόσφατα δεδομένα καθιστούν σχεδόν βέβαιο ότι η Μεγάλη Έκρηξις πράγματι έλαβε χώρα πριν από πολλά εκατομμύρια χρόνια.»

Ο Βρεταννός θεωρητικός Έντουαρντ Μάιλν σε μία μαθηματική πραγματεία του πάνω στη σχετικότητα έβγαλε το συμπέρασμα: «Όσον αφορά την πρωτουργό αιτία του Σύμπαντος, όταν συζητούμε για το επεκτεινόμενο σύμπαν [τη Μεγάλη Έκρηξι], το ποια είναι αυτή επαφίεται στον αναγνώστη, αλλά η εικόνα μας είναι ατελής χωρίς Εκείνον.»

Το Περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συνδέσμου, της 22ας Αύγουστου 1977, σελίδα 899, έγραψε: «Σήμερα τουλάχιστον το 80% των επιστημόνων που ασχολούνται με τη βιολογία πιθανόν θα παραδέχονταν ότι η βιολογία και η ζωή κατευθύνονται, από μια ανώτερη δύναμι.»

«Η ασύγκριτη τάξις και συνέπεια στις διάφορες εκδηλώσεις της ζωής και στις βασικές λειτουργίες μέσα στα κύτταρα και στα μόρια ενισχύουν πολύ την πίστι ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμις.»

Τώρα αυτή η αναγνωρισμένη μεγάλη Πρώτη Αιτία που ονομάζεται Ιεχωβά είχε ένα σκοπό, ένα στόχο, όταν έφτιαχνε τη γη: «Ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν· όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.» Συνεπώς, και όταν ο Αδάμ τοποθετήθηκε στον κήπο, υπήρχε κάποιος σκοπός: «να εργάζηται αυτόν και να φυλάττη αυτόν.» Και στον Αδάμ και στην Εύα ο Θεός είπε: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την γην και κυριεύσατε αυτήν και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» (Ησ. 45:18· Γέν. 2:15· 1:28) «Ο Κύριος έκαμε τα πάντα δι’ εαυτόν [δια τον σκοπό του, ΜΝΚ]» και αυτός είναι ο σκοπός του για την ανθρωπότητα, και οι σκοποί του ποτέ δεν αποτυγχάνουν.—Παρ. 16:4· Ησ. 46:11.

Σήμερα οι άνθρωποι επιδιώκουν στόχους που τους κάνουν να νοιώθουν ότι η ζωή τους έχει νόημα, αλλά υπάρχει μόνιμη αξία σ’ αυτούς τους στόχους; Αυτό το νόημα θα επιζήση μέσα στο χρόνο και στο χώρο; Η θεμελιώδης πηγή του νοήματος της ζωής είναι η πρόθυμη πραγματοποίησις των έργων που ο Ιεχωβά Θεός καθώρισε για την ανθρωπότητα, η φροντίδα για τη γη, ο εξωραϊσμός της, η στοργική επίβλεψις πάνω στα ζώα, ο αίνος προς τον Ιεχωβά καθώς οι άνθρωποι θα απολαμβάνουν τη ζωή κάτω από τη βασιλεία του Ιησού Χριστού. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν θα νοιώθουν πια μικροί μπροστά στο διάστημα ή νικημένοι από το χρόνο. Τότε ο καθένας θα εναρμονίζεται με τους σκοπούς του Θεού για τη γη και θα εργάζεται για την εκπλήρωσί τους. Κάθε ζωή θα έχη τότε νόημα, και για τον άνθρωπο και για τον Θεό. Και αν για σας το θεμελιώδες νόημα της ζωής είναι το να μη νικηθήτε από το χρόνο τότε βάλτε στόχο σας να κερδίσετε την αιώνια ζωή στην παραδεισιακή γη κάτω από τη βασιλεία του Χριστού.

Υπάρχει και μια άλλη πλευρά σε μια ζωή που είναι αφιερωμένη στον Θεό, η οποία δίνει στη ζωή ένα νόημα παγκόσμιας σπουδαιότητας. Θυμάστε τα λόγια ενός αρχαίου άνδρα, του Ιώβ, που αναφέρθηκαν στο πρώτο από τα άρθρα αυτής της σειράς; Θυμάστε πόσο πικρά αυτά τα λόγια θρηνούσαν το γεγονός ότι ο άνθρωπος ζη ελάχιστες μέρες και αυτές γεμάτες προβλήματα; Ε, λοιπόν, οι μέρες του Ιώβ ήσαν γεμάτες προβλήματα λόγω μιας προκλήσεως που διατύπωσε χιλιάδες χρόνια πριν ο Σατανάς ο Διάβολος. Η πρόκλησις αυτή ήταν ότι ο Ιεχωβά δεν θα μπορούσε να έχη ανθρώπους στη γη οι οποίοι να κρατήσουν ακεραιότητα σ’ Αυτόν κάτω από δοκιμασία.

Χωρίς αμφιβολία σε σχέσι μ’ αυτό το ζήτημα που είχε εγερθή από πριν, ο Ιεχωβά ρώτησε το Σατανά: «Έβαλες τον νουν σου επί τον δούλον μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από του κακού;» Η απάντησις του Σατανά ήταν: ‘Έχεις τοποθετήσει προστατευτικό φραγμό γύρω του! Άφησε με να του αφαιρέσω τα αποκτήματα του και θα σε βλασφημήση κατά πρόσωπον!’ Επετράπη στο Σατανά να το κάμη αυτό και, αργότερα, του επετράπη ακόμη και να επιφέρη μια οδυνηρή αρρώστια και βασανισμό πάνω στον Ιώβ. Το ζήτημα ανάμεσα στον Θεό και το Σατανά περιελάμβανε όλο το σύμπαν, διότι εκτέθηκε ενώπιον των αγγέλων στις ουράνιες αυλές του Ιεχωβά Θεού.—Ιώβ 1:6 ως 2:8, ΜΝΚ.

Στο Σατανά επετράπη να κάνη ό,τι μπορούσε στον Ιώβ για να διασπάση την ακεραιότητα του στον Θεό, αλλά απέτυχε. Ο Ιώβ ανέκραξε: «Έως να εκπνεύσω, δεν θέλω απομακρύνει την ακεραιότητα μου απ’ εμού.» Ο Ιώβ απέδειξε το Σατανά ψεύτη και την πρόκλησί του ψευδή. Αυτά που λέει σε ένα άλλο σημείο αποτελούν μια ελπίδα για όλη την ανθρωπότητα: «Εξεύρω ότι ζη ο Λυτρωτής μου, και θέλει εγερθή, εν τοις εσχάτοις καιροίς επί της γης· και αφού μετά το δέρμα μου το σώμα τούτο φθαρή, πάλιν με την σάρκα μου θέλω ιδεί τον Θεόν τον οποίον αυτός εγώ θέλω ιδεί.»—Ιώβ 27:5· 31:6· 19:25-27.

Αν και πολλοί άλλοι απέτυχαν, μερικοί άνθρωποι μέσα στους αιώνες κράτησαν ακεραιότητα στον Θεό και απέδειξαν την πρόκλησι του Σατανά ψευδή και μ’ αυτό τον τρόπο έχουν συμβάλει στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά. Ασφαλώς, τίποτε δεν θα μπορούσε να δώση στη ζωή μεγαλύτερο νόημα απ’ αυτό, να υποστηρίξη δηλαδή κανείς την υπόθεσι του Δημιουργού του σύμπαντος, να δείξη σε ανθρώπους και σε αγγέλους ότι ο Σατανάς ψευδόταν όταν έλεγε ότι μπορούσε να απομακρύνη όλους τους ανθρώπους από τον Θεό!

Σ’ όλο το Γραφικό βιβλίο του Εκκλησιαστή, ο Σολομώντας επανειλημμένα χαρακτήρισε αυτή τη ζωή και τα κοσμικά της έργα σαν ματαιότητα, και την απέρριψε σαν «μια σύντομη διάρκεια κενής υπάρξεως που διέρχεται κανείς σαν σκιά.» (Εκκλ. 6:12, Η Νέα Αγγλική Βίβλος) Ωστόσο, συμβούλεψε τους νέους να θυμούνται τον Δημιουργό τους και τελείωσε τα συγγράματά του μ’ αυτά τα λόγια: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως· φοβού τον [αληθινόν, ΜΝΚ] Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, διότι τούτο είναι το παν [όλη η υποχρέωσις, ΜΝΚ] του ανθρώπου. Διότι ο [αληθινός, ΜΝΚ] Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν, είτε πονηρόν [κακόν, ΜΝΚ].»—Εκκλ. 12:13, 14.

Μια ζωή με ακεραιότητα: στον Ιεχωβά Θεό δεν είναι μάταιη, δεν είναι άχρηστη, δεν είναι χωρίς νόημα. Ο Ιεχωβά, ο Δημιουργός του σύμπαντος, είναι η θεμελιώδης πρωταρχική πηγή του νοήματος της ζωής, και μια ζωή που είναι αφιερωμένη και αφοσιωμένη σ’ αυτόν θα διαμένη για πάντα και θα έχη νόημα για πάντα.

Ο Ιεχωβά, ο Δημιουργός του σύμπαντος, είναι η θεμελιώδης πρωταρχική πηγή του νοήματος της ζωής, και μια ζωή που είναι αφιερωμένη σ’ αυτόν θα διαμένη για πάντα και θα έχη νόημα για πάντα.

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΨΥΧΙΑΤΡΟΙ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΙ ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΠΙΣΤΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ
Κ. Τζ. Γιούνγκ:

Η «ιδέα μιας πανίσχυρης θείας οντότητας υπάρχει παντού, και αν δεν την αναγνωρίζη κάποιος συνειδητά, τότε την παραδέχεται υποσυνείδητα . . . Γι’ αυτό νομίζω ότι είναι πιο σοφό ν’ αναγνωρίζη κανείς την ιδέα περί Θεού συνειδητά· αλλιώς κάτι άλλο γίνεται θεός, και κατά κανόνα κάτι ακατάλληλο και ανόητο.»

«Το άτομο που δεν προσκολλάται στον Θεό δεν μπορεί ν’ αντισταθή με τις δικές του δυνάμεις στις σωματικές και ηθικές έλξεις του κόσμου.»

«Η θρησκεία, αν τη δη κανείς προσεκτικά και ληφθούν υπ’ όψιν ωρισμένοι αόρατοι και ανεξέλεγκτοι παράγοντες, είναι μια ενστικτώδης παρόρμησις, χαρακτηριστική του ανθρώπου, και οι εκδηλώσεις της είναι ορατές σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία.»

Για τους ασθενείς του άνω των 35 χρόνων: «Δεν υπήρξε ούτε μια περίπτωσις που το πρόβλημα σε τελευταία ανάλυσι να μην ήταν η εύρεσις μιας θρησκευτικής πλευράς της ζωής.»

Ρόλλο Μέη:

Για την πίστι στον Θεό και στο έλεος Του: «Τότε, μπροστά στη μεγαλειότητα του σύμπαντος και των σκοπών του Θεού σχετικά μ’ αυτό, το άτομο θα έχη αποκτήσει την αίσθησι της μικρότητας του και της ασημαντότητας του . . . Θα αναγνωρίζη ότι υπάρχουν σκοποί που κινούνται σε τροχιές πολύ μεγαλύτερες από τον δικό του μικρό κύκλο, και θα προσπαθήση να εναρμονισθή μαζί τους. Θα αναγνωρίζη, χωρίς συναισθηματισμούς, την εξάρτησί του από τον Θεό.»

Για τον αθεϊσμό: «Η αληθινή θρησκεία, δηλαδή μια θεμελιώδης επιβεβαίωσις του νοήματος της ζωής είναι κάτι χωρίς το οποίο καμμιά ανθρώπινη ύπαρξις δεν μπορεί να έχη υγιή προσωπικότητα . . . Τι συμβαίνει στη διανοητική υγεία όταν αυτό το νόημα, που δίνει η θρησκεία, λείπη; Μ’ άλλα λόγια, τι επίδρασι έχει ο αθεϊσμός στην προσωπικότητα; . . . Έχω συγκλονισθή από το γεγονός ότι ουσιαστικά όλοι οι γνήσιοι αθεϊστές που έχω γνωρίσει παρουσιάζουν σαφείς νευρωτικές τάσεις.»

Μπορεί να φαινώμαστε μικροσκοπικοί σ’ αυτό το αχανές σύμπαν, και ίσως να είμαστε σαν μια φευγαλέα στιγμή μέσα στο ατέλειωτο ρεύμα του χρόνου, αλλά η θέσις μας στη γη είναι μοναδική και η ζωή μας περιλαμβάνεται στην πιο σημαντική υπόθεσι σ’ ολόκληρο το σύμπαν.

*** g81 22/3 σ. 8-11 Η Τελική Πηγή του Νοήματος της Ζωής ***