Ακηλίδωτο σώμα, στήθος σαν του λιονταριού, πόδια σαν του ελαφιού: αυτό ορίζει η παράδοση στο Νεπάλ για κορίτσια που χρίζονται θεότητες και αποδεσμεύονται από τις υποχρεώσεις τους, όταν φτάσουν πια στην εφηβεία.

Τι άλλο ζητά η παράδοση του Νεπάλ από αυτά τα μικρά κορίτσια για να «βαφτιστούν» θεότητες εν ζωή; Να μην κλάψουν στη θέα ενός σφαγμένου βουβαλιού, για να αποδείξουν τη φυσική γενναιότητά τους. Τι καλό φέρνει στη ζωή τους όλο αυτό; Το ότι οι ίδιες και η οικογένειά τους κατοικούν σε οικίες πραγματικά παλάτια.

Φυσικά, οι «θεότητες» μπορούν να εγκαταλείπουν το σπίτι τους μόνο 13 φορές τον χρόνο, κι αυτές οι έξοδοι είναι πάντα κατά τη διάρκεια εθνικών εορτών. Και πάλι όπου κι αν πάνε, πρέπει να τις μεταφέρουν στα χέρια: τα πόδια τους απαγορεύεται να πατήσουν το μιαρό –εκτός του οίκου τους- έδαφος.

Οι οργανώσεις για τα δικαιώματα των παιδιών αντιδρούν σθεναρά στην παράδοση των εν ζωή «θεοτήτων», ενώ μόλις το 2008 το Ανώτατο Δικαστήριο του Νεπάλ αποφάσισε ότι τα κορίτσια αυτά έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση, πρέπει να παρακολουθούν τα σχολικά μαθήματα και να δίνουν εξετάσεις.

Μαρτυρίες πρώην «θεοτήτων», κοριτσιών που κληρώθηκαν να παίξουν αυτόν τον άχαρο ρόλο, κάνουν λόγο για μια σκληρή παιδική ηλικία, αλλά και για την απίστευτη δυσκολία τους –μετά τη «συνταξιοδότηση» τους- να προσαρμοστούν στο κοινωνικό σύνολο. Το θετικό είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί ο αριθμός των οικογενειών που ωθούν τις κόρες τους στον άχαρο αυτό τρόπο ζωής για πολλά χρόνια…

Πηγή: www.lifo.gr