Έπρεπε να επισκεφθούμε το σπίτι του συγγενή στην Κοκκινιά. “Ντροπής πράγματα”έλεγε ο παππούς “θα μας συζητάνε”.

Εύκολο ήταν ;

Ξεκίνα από τον Βούθουλα για Κοκκινιά με σημάδια και διηγήσεις για να βρείς το σπίτι έχοντας μεσάνυχτα από Πειραιά και περίχωρα.

Κατάκοποι επιτέλους φθάναμε από λεωφορείο σε λεωφορείο και ποδαρόδρομο και ρώτα εδώ και ρώτα εκεί.

“Ξέρετε από την Σμύρνη είναι κάπου εδώ κοντά μένει…”

“Γιατί εμείς από πού είμαστε από το Παρίσι;”

Και γελούσανε καλοσυνάτα.

Στρίψε εδώ στρίψε εκεί και έπεφτες επάνω σε μάντρα όπως στην φωτογραφία που έγινε αφορμή για την ανάρτηση.

Το επώνυμο γραμμένο και το βελάκι και το εύρισκες….

Γελούσαμε ….

Και να το σπιτάκι του συγγενή …μινιατούρα …χτισμένο με αίμα όμως…

Έβαζαν μια μεγάλη γλάστρα μπροστά στην σιδερένια σκάλα που οδηγούσε στην ταράτσα …..για ασφάλεια για τα παιδιά.

“Άστα να παίξουν τώρα …”

Το ταρατσάκι απαραίτητο για άπλωμα της μπουγάδας αλλά και το καλοκαιράκι για στρωματσάδα το βράδυ.

“Καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία…”

Αυτό δεν μας έκανε εντύπωση γιατί η δική μας δεν ήταν μεγαλύτερη και μάλιστα με ενοίκιο ενώ του συγγενή ιδιόκτητη.

Δεν έφευγες αν δεν έτρωγες ….ότι είχαν και βοηθούσαν και οι γείτονες φέρνοντας από ένα πιάτο.

Τι να πρωτοθυμηθείς….

Εξ αδιαιρέτου τα έλεγαν τα σπιτάκια ….

Το ντουβάρι που το χώριζε με το διπλανό είχε ένα μικρό άνοιγμα όπου επικοινωνούσαν οι γειτόνοι που ήταν κάτι περισσότερο….αδέρφια.

Δεμένες σχέσεις ο ένας νοιαζότανε για τον άλλον.

Όταν έφτανες στο σπίτι για επίσκεψη και έλλειπε ο συγγενής
έβγαινε ο διπλανός και σε έβαζε στο δικό του για να περιμένεις
μέχρι να έρθει.