Για μιαν ακόμη φορά, εκατοστή, χιλιοστή, ούτε που ξέρω πια , αυτός ο απίθανος και άκρως δημοφιλής ακόμα και σήμερα χαρακτήρας του «υπουργού Εθνικής Ανασυγκρότησης Ανδρέα Μαυρογιαλούρου» που δημιούργησε ο Αλέκος Σακελάριος για το Λάμπρο Κωνσταντάρα το 1964, στην τεράστια θεατρική – και στη συνέχεια κινηματογραφική- επιτυχία του «Υπάρχει και Φιλότιμο», χρησιμοποιείται για να χαρακτηριστεί με τον χειρότερο τρόπο ως ψεύτης, αλαζών, υποκριτής και πολιτικός απατεώνας ένας πρωθυπουργός.

Τα τελευταία 52 χρόνια, ο χαρακτηρισμός «Μαυρογιαλούρος» έχει αποδοθεί ως βαριά «βρισιά» και εξευτελιστική κοροϊδία σε υφυπουργούς, υπουργούς, δημάρχους και πρωθυπουργούς που θεωρούνται ότι ξεγέλασαν το λαό με ψέματα , φαύλες υποσχέσεις, αναξιοπιστία και ανεκπλήρωτες εξαγγελίες.

Φυσικά ο «Μαυρογιαλουρισμός» χρησιμοποιείται λανθασμένα και επιπόλαια και μόνον ως σύμπτωμα πολιτικού αμοραλισμού. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική: Ο «Μαυρογιαλούρος» δεν ήταν ούτε ψεύτης, ούτε πολιτικός απατεών, ούτε αναξιόπιστος. Αφελής ήταν. Αμόρφωτος και ανεκπαίδευτος πολιτικά. Στα όρια της βλακείας και της επιπολαιότητας. Ένας απλός άνθρωπος που πίστεψε πως το ότι έγινε υπουργός ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής του και αποφάσισε να το …διασκεδάσει χωρίς να περάσει απ΄το μυαλό του ότι τα «κυκλώματα» γύρω του τον χρησιμοποιούσαν. Ο οποίος από έλλειψη εξειδικευμένης γνώσης και εμπειρίας, εμπιστεύτηκε τυφλά τους συμβούλους του, το επιτελείο του και τους κομματικούς παράγοντες.

Όταν όμως διαπίστωσε τη βρωμιά, το αίσχος, την κοροϊδία και το ψέμα, ένοιωσε να συντρίβεται. Ζήτησε συγγνώμη. Και παραιτήθηκε ειλικρινά μετανοημένος.

Ας προσέχουμε όταν χρησιμοποιούμε το όνομα «Μαυρογιαλούρος» ως απαξιωτικό χαρακτηρισμό. Διότι οι «Μαυρογιαλούροι», ενίοτε καταλαβαίνουν. Και παραιτούνται ταπεινωμένοι. Γιατί έχουν –τουλάχιστον- φιλότιμο.

http://www.crashonline.gr