Η ομορφιά δεν βρίσκεται στην ομοιότητα, αλλά στην διαφορά. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί μια καμηλοπάρδαλη χωρίς μακρύ λαιμό ή έναν κάκτο χωρίς αγκάθια;

Η ασυμμετρία στις κορυφές των βουνών που μας περιβάλλουν, είναι αυτό που τις κάνει τόσο επιβλητικές. Αν προσπαθούσαμε να δώσουμε σε όλες την ίδια μορφή , δεν θα  εν έπνεαν πλέον τον σεβασμό μας.

Είναι η ατέλεια που μας ελκύει και να μας εκπλήσσει.

Όταν κοιτάζουμε το δέντρο κέδρος, δεν σκεφτόμαστε πως τα κλαδιά του θα έπρεπε να έχουν όλα το ίδιο μέγεθος. Σκεφτόμαστε: “Είναι δυνατό” .

Όταν βλέπουμε ένα φίδι, δε λέμε ποτέ : «Αυτό σέρνεται στο έδαφος, ενώ εμείς περπατάμε με το κεφάλι ψηλά.”. Σκεφτόμαστε  ότι: «Μπορεί να είναι μικρό, αλλά το δέρμα του είναι πολύχρωμο, η κίνηση του όλο χάρη, και έχει περισσότερη δύναμη από εμάς”.

Όταν η καμήλα διασχίζει την έρημο και μας πηγαίνει εκεί που θέλουμε να φτάσουμε, δε λέμε ποτέ: «Έχει καμπούρες και άσχημα δόντια». Σκεφτόμαστε: «Αξίζει την αγάπη μας για την αφοσίωση και τη βοήθεια της. Χωρίς αυτή, δεν θα μπορούσαμε να εξερευνήσουμε τον κόσμο. “

Το ηλιοβασίλεμα είναι πάντα ομορφότερο όταν ο ουρανός είναι γεμάτος με ανομοιόμορφα σύννεφα, επειδή μόνο έτσι τότε μπορεί να αντιφεγγίσει τα πολλά χρώματα από τα οποία είναι φτιαγμένα τα όνειρα και οι στίχοι του ποιητή.

Δυστυχείς όσοι σκέφτονται: «Δεν είμαι όμορφος. Γι ‘αυτό η Αγάπη δεν έχει χτυπήσει την πόρτα μου». Στην πραγματικότητα, η Αγάπη χτύπησε, αλλά δεν της άνοιξαν επειδή δεν ήταν έτοιμοι να τη δεχτούν.

‘Ήταν πολύ απασχολημένοι προσπαθώντας να κάνουν πρώτα όμορφο τον εαυτό τους, ενώ στην πραγματικότητα δεν χρειαζόταν ν’ αλλάξουν κάτι.

Προσπαθούσαν να μιμηθούν τους άλλους, ενώ η αγάπη έψαχνε για κάτι πρωτότυπο.

Προσπαθούσαν να καθρεφτίσουν αυτό που ερχόταν απέξω και ξέχασαν ότι το πιο δυνατό Φως έρχεται από μέσα.”

Απόσπασμα από το “Το χειρόγραφο της Άκρα”  του Πάουλο Κοέλο