Οι περίπατοι, ο καφές με φίλους, το φαγητό και η μουσική ήταν από πάντα, μέσα στις συνήθειες των ανθρώπων. Η Αθήνα του σήμερα,με το υποβαθμισμένο περιβάλλον, με τα σκουπίδια εδώ και εκεί, με τους παράνομους να βολτάρουν στο κέντρο, διαφέρει πολύ από την Αθήνα του Όθωνα, αλλά και την Αθήνα του Μεσοπολέμου!!
Τότε, ήταν τα κάρα που κινούνταν μέσα στους χωματόδρομους, με τη λάσπη να λερώνει τον ποδόγυρο των φορεμάτων των κυριών, μια και η μόδα ήταν διαφορετική, ήταν τα καφενεία που δέχονταν τους κυρίους με τα καπέλα, ήταν και τότε οι ερωτευμένοι όπως και σήμερα, μόνο με άλλες συνήθειες και πιο ρομαντικοί!!!
Οι Αθηναίοι διασκέδαζαν πολύ στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, ενώ μιμούνταν τους παριζιάνικους τρόπους διασκέδασης και συμπεριφοράς.
Τότε, ήλθαν και οι πρώτες αρτίστες που έκαναν μέχρι και στριπτίζ, τότε ήταν που εκτός από τις γκαρσονιέρες που πήραν το όνομά τους από τη λέξη garcon που στα γαλλικά σημαίνει αγόρι, υπήρχαν και οι φιγιέρες από τη λέξη fille που σημαίνει κορίτσι, από τα γαλλικά και αυτό!!Κοινώς ήταν γκαρσονιέρες για κορίτσια!
Το φαγητό ήταν η σπουδαιότερη μορφή διασκέδασης για τους Αθηναίους τότε
Από πιο παλιά, από την εποχή του Όθωνα, αν και η πόλη ήταν ουσιαστικά κατεστραμμένη, εισήγαγε πλήθος προϊόντων υψηλής ποιότητας και ποικιλίας. Υπάρχει ένα πίνακας του Δήμου Αθηναίων από το 1842, που μας πληροφορεί ότι υπήρχαν 300 διαφορετικά είδη από χαβιάρι μέχρι τα πιο απίθανα πράγματα που εισήγαγαν στην πόλη με πλοία.
Αλλά και μενού που σώζονται από τα διάφορα εστιατόρια δείχνουν την ποικιλία αλλά και τα ακριβά γούστα των Αθηναίων της εποχής.
Στην ψυχαγωγία τώρα ήταν ο Καραγκιόζης, μια πολύ διαδεδομένη μορφή διασκέδασης ειδικά από την belle epocque και μετά. Ηθοποιοί υπήρχαν λίγοι και ήταν κυρίως άντρες. Από γυναίκες ηθοποιούς που έκαναν αισθητή την παρουσία τους την εποχή του Μεσοπολέμου ήταν, όπως ξέρουμε, η Παξινού και η Κυβέλη.
Φυσικά υπήρχαν και ερωτευμένοι, που φλέρταραν τις δεσποινίδες, που έστελναν ραβασάκια ή κάρτες για ερωτευμένους που ήταν πασπαλισμένες με χρυσόσκονη…
Η πόλη όμως είχε και τότε τα σκουπίδια της και η συνήθεια να πετούν οι πολίτες στους δρόμους τα σκουπίδια, μας έμεινε από τότε. Μόνο που τότε, η κάθε νοικοκυρά, άνοιγε την πόρτα και να τα σκουπίδια της στο δρόμο! Κάτι που ήταν συνήθεια όλων και έκανε τους διαβάτες να περπατούν στη μέση του δρόμου για να αποφύγουν ”κεντήματα” στα ρούχα τους από τα σκουπίδια των σπιτιών!
Αλλά και απόνερα από τα καταστήματα πετιούνταν στους δρόμους
Απορριμματοφόρο δεν υπήρχε τότε…Προσπάθειες έγιναν πολλές για να διαχειριστεί η πόλη τα σκουπίδια της.
Επί Όθωνα υπήρχαν τα γαϊδουράκια με τα κοφίνια με τη χωροφυλακή από δίπλα, που ήταν υπεύθυνη να μπουν τα σκουπίδια στα κοφίνια.
Μετά η εξέλιξη έφερε τα κάρα. Τα κάρα του Δήμου περνούσαν από συγκεκριμένα μέρη για να μαζέψουν τα σκουπίδια με φτυάρια, ενώ οι Αθηναίοι ήταν υποχρεωμένοι να πηγαίνουν σ’ αυτά τα μέρη τα σκουπίδια τους.
Αλλά πότε υπάκουσε στους νόμους ο πολίτης;; Έτσι πολλοί βαριούνταν να πάνε τα σκουπίδια τους πιο πέρα και τα πετούσαν έξω από τα σπίτια τους!!!
Πρώτη χωματερή της παλιάς Αθήνας ήταν το Θησείο δίπλα στα αρχαία μαζί με τα σφαγεία! Και τότε τα παράπονα πολλά γιατί οι τουρίστες που επισκέπτονταν τα αρχαία διαμαρτύρονταν για τη δυσωδία!
Άλλαξαν τα πράγματα το τότε με το σήμερα δεν έχει καμιά σχέση.
Συνήθειες όμως έχουν μείνει και ποιος ξέρει αν ποτέ θα συμμορφωθούμε με τους κανόνες!
Αλλά και την ανάγκη τους οι κύριοι την έκαναν όπου έβρισκαν!!!!!!!!
Κάπως έτσι και σήμερα….ευτυχώς όχι τόσοι πολλοί.
Μάλιστα υπάρχει και το αστείο της εποχής….που δεν ήταν καθόλου αστείο για τους ιδιοκτήτες κατοικιών που έβλεπαν τους κυρίους με τα καπέλα να στοχεύουν τους τοίχους τους. Βέβαια,έκαναν τη φυσική τους ανάγκη κυρίως όπου υπήρχαν δέντρα ή απόμερα μέρη. Οι ιδιοκτήτες όμως που έβλεπαν να ουρούν δίπλα στις μάντρες των σπιτιών τους, αντιδρούσαν, είτε μπουγελώνοντας τους ασεβείς, είτε ζωγραφίζοντας έξω από το σπίτι τους αμέτρητους σταυρούς μπας και ξυπνήσει το θρησκευτικό συναίσθημα των κυρίων και πάψουν να στοχεύουν τους τοίχους τους!
Ένας άλλος στόχος της ούρησης των περαστικών κυρίων ήταν και το άγαλμα του Βαρβάκη που ήταν τότε στην κεντρική αγορά δίπλα σε μια ταβέρνα.
Όποιος βαριόταν να πάει στην τουαλέτα της ταβέρνας, στον καμπινέ τότε, στόχευε το άγαλμα του Βαρβάκη που ήταν το τέλειο καταφύγιο για να ουρήσει. Το άγαλμα είχε δεχθεί τόσες στοχεύσεις που είχε κιτρινίσει γι αυτό και αποφασίστηκε να μεταφερθεί στο Ζάππειο!!!!!!!!!!
Όλα αυτά είναι μερικά από όσα αναφέρει με διασκεδαστικό τρόπο το βιβλίο με τίτλο ” Η Παλιά Αθήνα ζει, γλεντά, γεύεται,1834-1938”
atenizodas.blogspot.com
