Η Ιστορία τού «Μινιόν» ταυτίζεται επί πολλές δεκαετίες με εκείνη της Αθήνας. Μεγάλωνε όσο μεγάλωνε κι η πόλη και ταυτόχρονα ήταν εκείνο που έφερνε κάθε λογής δώρο των νέων καιρών.

Το Μινιόν υπήρξε δημιούργημα ενός φτωχού χωριατόπαιδου, του Ιωάννη Γεωργακά.

Γεννημένος το 1913 σε χωριό της Ολυμπίας, από πάμφτωχη οικογένεια, ο Γεωργακάς στα 13 του καταφθάνει μόνος στην Αθήνα για να αναζητήσει καλύτερη τύχη. Τα επόμενα χρόνια θα εργαστεί στο μπακάλικο ενός θείου του, ως σερβιτόρος στην πλατεία Βάθης, σε πρατήριο τσιγάρων και ως τσιλιαδόρος ενός παπατζή.

Οι δύο συνεταίροι υιοθετούν πρωτοποριακές πρακτικές για να προσελκύσουν πελατεία.

Όπως χαρακτηριστικά έγραψε αρκετά αργότερα ο Γεωργακάς στην αυτοβιογραφία του: «Πουλούσαμε πακετάκια με δέκα λάμες, αντί να πουλάμε ένα ένα τα ξυραφάκια, σε καλές τιμές. Για τον κοσμάκη, αυτό ήταν μεγάλη οικονομία.

Φθάσαμε να πουλάμε χίλια πακετάκια τη μέρα!».

Σύντομα θα ανοίξουν ένα ακόμη περίπτερο και λίγο αργότερα το πρώτο τους κατάστημα, στα Χαυτεία.

Μετά τον πόλεμο, οι δύο συνεταίροι είναι πια έτοιμοι για το μεγάλο άλμα, ανοίγοντας το 1944 το Μινιόν, στην Πατησίων.

 Όμως ο Γεωργακάς θα μείνει μόνος, αφού ο Σεραφειμίδης αποχωρεί από την εταιρεία και αναχωρεί στην Αμερική. Αυτό, βέβαια, δεν θα πτοήσει τον φιλόδοξο επιχειρηματία, ο οποίος σύντομα θα ξεδιπλώσει το επιχειρηματικό του ταλέντο.

Παρά την εμφάνιση, ακριβώς απέναντι, του πρώτου ανταγωνιστή, του «Μπιζού», το οποίο αντιγράφει τις μεθόδους του Μινιόν, ο Γεωργακάς θα συνεχίσει απρόσκοπτα το έργο του. Ζητάει και παίρνει άδεια εξαγωγής ελληνικών και εισαγωγής ξένων προϊόντων, ενώ μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’50 θα αγοράσει ένα δεκαώροφο κτίριο, πάντα κοντά στην Ομόνοια, και λίγο μετά αγοράζει και το διπλανό του.

Η δικτατορία βρίσκει το Μινιόν να είναι το μεγαλύτερο κατάστημα της Αθήνας και με σημαντική κερδοφορία.

Όντας δημοκράτης, ο ιδρυτής του, τις ημέρες του Πολυτεχνείου, προσφέρει καταφύγιο σε δεκάδες φοιτητές που προσπαθούν να ξεφύγουν τη σύλληψη, δίνοντάς τους να φορέσουν ρούχα υπαλλήλων του καταστήματος.

Τη δεκαετία του ’70, το Μινιόν έχει πια μετατραπεί σε ένα τεράστιο σύγχρονο πολυκατάστημα, το ενδέκατο μεγαλύτερο σε μέγεθος σε όλη την Ευρώπη, με ετήσιες πωλήσεις που προσεγγίζουν το ένα δισεκατομμύριο δραχμές.

Αναδεικνύεται σε σήμα κατατεθέν της πρωτεύουσας, όπου κάποιος θα μπορούσε να βρει σε προσιτές τιμές από καρφίτσες και τρόφιμα μέχρι ηλεκτρονικά και αυτοκίνητα, ενώ αναμφίβολα καταφέρνει να συνδεθεί με τις ομορφότερες στιγμές στη ζωή των Αθηναίων

Το Μινιόν έμεινε στην ιστορία, έγινε σύμβολο των παιδικών μας χρόνων
Το Μινιόν για τους περισσότερους Αθηναίους άνω των 30 χρόνων δεν είναι απλά ένα πολυκατάστημα.

Γινόταν χαλασμός… Είχανε πάρει, ειδική άδεια γι” αυτό, το άρμα του Άι Βασίλη, την παρέλαση μπροστά από το άρμα και τα πούλμαν με τα παιδάκια που το ακολουθούσαν.

Ο Άι Βασίλης μέσα από ένα convertible μοίραζε σοκολάτες» οι θεατρικές παραστάσεις και τα happenings του Μινιόν έχουν αφήσει εποχή.

Θυμάμαι το ψεύτικο ελέφαντα που κουνούσε τα αυτιά του,τότε φάνταζε τεράστιος σε σχέση με το ύψος μου, επίσης θυμάμαι και τους θρυλικούς Ντιουκς στημένοι σε μια πλατφόρμα με τον general lee να γυροφέρνει και τον θείο Τζέσυ δίπλα να χαιρετάει!

Ήθελα να τους αγγίξω αλλά είχε κάγκελα μπροστά και έτσι έμεινα με το παράπονο..

Ανεβαίνοντας με τις κυλιόμενες σκάλες έβλεπες κάθε όροφο ξεχωριστά,μεγαλώνοντας έκανα στάση και στα ηλεκτρικά και στο δισκοπωλείο.

Από εκεί είχα αγοράσει το πρώτο μου φορητό ραδιοκασετόφωνο και το πρώτο μου μουσικό άλμπουμ σε κασέτα το behaviour των pet shop boys αρχές του 90 στον τελευταίο όροφο είχε ένα μικρό pet shop μου άρεσε να χαζεύω τα ενυδρεία σε ένα στενό διάδρομό

«Δεν υπήρχε κωμικός της εποχής που να μην είχε περάσει από τον 6ο όροφο, εκεί που είχε στηθεί κι ένα μικρό θέατρο» Το Μινιόν ακόμη ήταν και το πρώτο νομίζω και το τελευταίο-που έκλεισε αποκλειστική συνεργασία με την The Walt Disney World και έφερε από το Ορλάντο τις αυθεντικές στολές Disney, σε μια εποχή που οι δασμοί έκαναν απαγορευτικό το κόστος μεταφοράς.

«Από τις ιστορίες της Disney, για παράδειγμα, δεν θα ξεχάσω την Χιονάτη και τους Επτά Νάνους, που ζωντάνευαν οι κινούμενες κούκλες, που φέρνανε από το εξωτερικό»

Εμείς, τα παιδιά που κάποτε τραβούσαμε τη μητέρα μας από το χέρι για να μας πάει στο Μινιόν, εμείς που ανοίξαμε διάπλατα στόμα και μάτια μπροστά στις βιτρίνες με τα ζωντανά παραμύθια, εμείς που στριμωχτήκαμε ανάμεσα σε δεκάδες συνομηλίκους μας για να δούμε το θεατρικό στον 6ο όροφο, εμείς που παίξαμε στις κυλιόμενες σκάλες του με την αίσθηση ότι παίζαμε σε ταινία επιστημονικής φαντασίας, εμείς όλοι δεν ξεχνάμε.

Και χρόνια μετά, μέσα στη δίνη της νέας ιντερνετικής εποχής, επιστρέφουμε ακόμη στο Μινιόν, για να κλέψουμε λίγη από τη χαμένη μαγεία, τη μαγεία των γιορτών.

Η μεγάλη πυρκαγιά

Επιτόπου κατέφθασε και ο πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης, που μίλησε για «μεγάλη καταστροφή».

Πριν από λίγες ώρες υπεράσπιζε στη Βουλή τον πρώτο και τελευταίο προϋπολογισμό της πρωθυπουργικής του θητείας. Βρισκόμαστε ήδη στον αστερισμό του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, που βρισκόταν προ των πυλών της εξουσίας.

Η φωτιά είχε τέτοια ένταση, που από το Μινιόν απέμεινε μόνο ο σκελετός, ενώ το κτίριο του Κατράντζου κατέρρευσε.

Οι ζημιές σύμφωνα με τους πρώτους υπολογισμούς της Πυροσβεστικής ανήλθαν σε 2 δισεκατομμύρια δραχμές.

Ο δημιουργός και ψυχή του «Μινιόν» Γιάννης Γεωργακάς υπολόγισε μόνο σε 2 δισεκατομμύρια δραχμές το εμπόρευμα που χάθηκε, ενώ, όπως δήλωσε, το κατάστημα ήταν ασφαλισμένο μόνο για 200 εκατομμύρια δραχμές.

Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται την ανάγκη των προλετάριων να έχουν ένα εισόδημα για να ζήσουν και τους στριμώχνουν στο μεροκάματο, την αλλοτρίωση και τη μιζέρια».

Αρχίζει η… πολιορκία του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη, που υπόσχεται αμέριστη συμπαράσταση. Οι υπουργοί του όμως δεν δείχνουν τον ίδιο ενθουσιασμό και πάντα βρίσκουν έναν τρόπο να μπλοκάρουν τα δάνεια που χρειάζεται.

Ο Γεωργακάς έστω και υπερχρεωμένος, έχει αρχίσει να ξαναχτίζει το κατάστημα.

Ζητάει βοήθεια από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, Πρόεδρο τότε της Δημοκρατίας. «Θα τους το πω, αλλά δεν με ακούν», του ομολογεί εκείνος με παράπονο.

Λίγο πριν από τις εκλογές παίρνει ενίσχυση 70 εκατομμύρια δραχμές. Το 1981 η κυβέρνηση αλλάζει.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου τον δέχεται μία φορά, του υπόσχεται βοήθεια και λίγο αργότερα εγκρίνεται ένα δάνειο 100 εκατομμυρίων. Χρειάζονται όμως πολύ περισσότερα.

Τότε, ο εβδομηντάχρονος Γεωργακάς αρχίζει την καταδίωξη του Ανδρέα. Στη Βιέννη, όπου έχει βρεθεί για επίσημη επίσκεψη, στις διακοπές του στην Κέρκυρα, στο φουαγιέ του Χίλτον στο Τορόντο.

Ο Ανδρέας λέει στους υπουργούς που τον συνοδεύουν: «να φροντίσετε να λυθούν τα προβλήματα του “Μινιόν”».

Τελικά εντάσσουν το «Μινιόν» κατ’ εξαίρεση σε έναν νόμο για τις προβληματικές βιομηχανίες και το 1983 το κατάστημα περνάει στα χέρια του κράτους.

«Με άφησαν να το διοικώ όμως ως υπάλληλος τώρα του κράτους για εφτά ολόκληρα χρόνια! Ως υπάλληλος μέσα στο ίδιο μου το μαγαζί!».

Του κάνουν μάλιστα έλεγχο για τυχόν ατασθαλίες. Δεν βρίσκουν τίποτε, του ζητούν συγνώμη. Εκείνος συνεχίζει να ονειρεύεται.

Είναι ακόμη «υπάλληλος», το 1991 όμως καταφέρνει να συγκεντρώνει το ποσό που χρειάζεται, εξαγοράζει το «Μινιόν» και το παίρνει πίσω!!!

Το ανακοινώνει ζωντανά από τα μεγάφωνα του καταστήματος. Μένει για έναν χρόνο ακόμη και το 1992 το αφήνει στους συνεταίρους του.

Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι το Μινιόν δεν θα αντέξει πολύ ακόμη θα κλείσει το 1998. Ποτέ μη λες ποτέ όμως.

Ο Γιάννης Γεωργακάς έφυγε το 2002 στα 90 του,αλλά αν το Μινιόν ανοίξει ξανά, δεν μπορεί, θα είναι κάπου εκεί. Ισως δίπλα σε μια αόρατη Κράισλερ του ’60, με τον Αϊ-Βασίλη στο τιμόνι, να μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά στην οδό Πατησίων…..