Όταν έχει τα νεύρα του, το δίχρονο παιδάκι σας καταφεύγει σε ένα εκρηκτικό ξέσπασμα: τσιρίζει, χτυπιέται και τινάζεται πάνω κάτω. Αναρωτιέστε: “Τι τρέχει με το παιδί μου; Μήπως κάνω κάτι λάθος; Θα του περάσει ποτέ αυτό το πράγμα;”

Μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας να αλλάξει. Πρώτα, όμως, εξετάστε πού μπορεί να οφείλεται αυτή η συμπεριφορά του.

Τα μικρά παιδιά δεν ξέρουν ακόμα να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους. Αυτό από μόνο του αρκεί για να πεισμώνουν και να ξεσπάνε. Αλλά δεν φταίει μόνο αυτό.

Σκεφτείτε για λίγο την αλλαγή που συμβαίνει στη ζωή ενός παιδιού το οποίο κοντεύει τα δύο του χρόνια. Από τη στιγμή που γεννήθηκε, οι γονείς του φρόντιζαν για το παραμικρό. Για παράδειγμα, έτσι και έκανε πως κλαίει, έτρεχαν να δουν τι συμβαίνει. “Τι έχει το μωρό; Είναι άρρωστο; Πεινάει; Θέλει αγκαλιά; Θέλει άλλαγμα;” Οι γονείς έκαναν ό,τι χρειαζόταν για να νιώσει καλύτερα. Και πολύ σωστά, γιατί ένα μωρό είναι απόλυτα εξαρτημένο από τους γονείς του.

Γύρω στα δύο όμως, το παιδί αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι οι γονείς του το νταντεύουν ολοένα και λιγότερο. Μάλιστα, αντί να τρέχουν όλη την ώρα για τις δικές του ανάγκες, τώρα αναμένουν από εκείνο να συμμορφώνεται με τις δικές τους επιθυμίες. Έχουν έρθει τα πάνω κάτω, και το μικρό ίσως να μη συμφιλιωθεί αδιαμαρτύρητα με τα νέα δεδομένα—εξού και τα νευρικά ξεσπάσματα.

Με τον καιρό, το παιδί συνήθως προσαρμόζεται στην ιδέα ότι οι γονείς του είναι εκεί για να το εκπαιδεύουν, όχι απλώς για να το φροντίζουν. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα καταλάβει επίσης ότι ο δικός του ρόλος είναι “να υπακούει στους γονείς του”. Στο μεταξύ, όμως, η υπομονή των γονέων μπορεί να περάσει διά πυρός και σιδήρου καθώς τα νευρικά ξεσπάσματα διαδέχονται το ένα το άλλο.

Να δείχνετε κατανόηση. Το παιδί σας δεν είναι ενήλικος σε μικρογραφία. Έχοντας μηδαμινή πείρα στη διαχείριση των συναισθημάτων του, ίσως αντιδρά σπασμωδικά όταν αναστατώνεται. Προσπαθήστε να δείτε τα πράγματα μέσα από τα δικά του μάτια.

Να μένετε ήρεμοι. Όταν το παιδί σας έχει ένα τέτοιο ξέσπασμα, δεν ωφελεί καθόλου να χάσετε και εσείς την ψυχραιμία σας. Όσο είναι δυνατόν, αγνοήστε τις εκρήξεις του και μην αντιδράσετε παρορμητικά. Αν θυμάστε τι φταίει για αυτά τα ξεσπάσματα, θα είναι ευκολότερο να παραμείνετε ήρεμοι.

Να είστε σταθεροί. Αν ενδίδετε σε κάθε απαίτηση του παιδιού σας, τότε κάθε φορά που θα θέλει κάτι θα εφαρμόζει την ίδια τακτική. Δείξτε του με ηρεμία πως αυτό που λέτε το εννοείτε.

Να έχετε υπομονή. Μην περιμένετε ότι τα νευρικά ξεσπάσματα θα εξαφανιστούν από τη μια μέρα στην άλλη, ιδίως αν έχετε δώσει στο παιδί σας την εντύπωση ότι έτσι μπορεί να σας «ρίξει». Παρ’ όλα αυτά, αν αντιδράτε σωστά και με συνέπεια, με τον καιρό τα ξεσπάσματα θα λιγοστέψουν και κάποια στιγμή θα σταματήσουν εντελώς. 

● Όταν αρχίσει το ξέσπασμα, κρατήστε το παιδί στην αγκαλιά σας (αν γίνεται) και, χωρίς να το πονάτε, συγκρατήστε το ώστε να μη χτυπιέται. Μην του βάλετε τις φωνές. Απλώς περιμένετε να κοπάσει η θύελλα. Τελικά, θα καταλάβει ότι έτσι δεν κατάφερε τίποτα.

● Καθορίστε έναν χώρο όπου θα βάζετε το παιδί όποτε έχει νευρικά ξεσπάσματα. Πείτε του ότι θα μπορέσει να βγει μόνο όταν ηρεμήσει, και κατόπιν αφήστε το εκεί.

● Αν το παιδί ξεσπάσει μπροστά σε κόσμο, πηγαίνετέ το κάπου ιδιαιτέρως. Μην υποχωρήσετε απλώς και μόνο επειδή έχετε γίνει θέαμα. Αν το κάνετε αυτό, το μόνο που θα καταφέρετε είναι να δώσετε στο παιδί σας το μήνυμα ότι με ένα ξέσπασμα θα περνάει το δικό του.

«Μου έρχεται να γελάσω όταν ακούω γονείς να παραπονιούνται ότι το παιδί τους “δεν καταλαβαίνει από όχι”. Διασκεδάζω με κάτι τέτοια σχόλια γιατί στην ουσία λένε περισσότερα για το γονέα παρά για το παιδί. Το παιδί που δεν καταλαβαίνει το όχι έχει, χωρίς εξαίρεση, γονείς που δεν μπορούν να το πουν. Δεν είναι ότι το παιδί δεν μπορεί να δεχτεί το όχι—απλώς δεν βρίσκει κανέναν λόγο για να το πιστέψει».—Τζον Ρόζμοντ, Η Εξουσία του Νέου Γονέα (New Parent Power).

http://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/102013243