«Ξυρίζει, ανάβει, γράφει κι απλουστεύει τη ζωή» έλεγε μια παλιά διαφήμιση για τα ξυραφάκια, τους αναπτήρες και τα στιλό Bic. Χρονολογικά η σειρά πάει ανάποδα. Πρώτα έγραψε, ύστερα άναψε και τέλος ξύρισε.

Τον Δεκέμβριο του 1950 η εταιρεία ειδών γραφής του Marcel Bich και του Édouard Buffard παρουσιάζει έναν στιλογράφο διαρκείας, το πασίγνωστο στιλό Bic. Η εφεύρεση ανήκει στον Ούγγρο László Biró, ο οποίος πούλησε τα δικαιώματά του στη γαλλική εταιρεία. Το όνομα Bic οφείλεται στο όνομα του ενός συνεταίρου, του Bich. Το στιλό έφερε επαναστατική ευκολία στο γράψιμο, αφού μπορούσε ν’ αντικαταστήσει τις πένες, τους κοντυλοφόρους, τα πενάκια, τα μελανοδοχεία, το στυπόχαρτο. Η ποιότητα ήταν καλή, η τιμή χαμηλή, η διάρκεια μεγάλη και τα δάχτυλα δεν λερώνονταν. Θεωρητικά το μελάνι ενός στιλό έφτανε για να σχεδιαστεί μία γραμμή δύο χιλιομέτρων.

Η εταιρεία αναπτυσσόταν αλματωδώς και το Bic Cristal, όπως είναι επίσημα το όνομα του στιλό, δεν άργησε να έρθει και στην Ελλάδα.

Στιλό διαρκείας κυκλοφόρησαν και από άλλες εταιρείες. Κανένα όμως δεν γνώρισε την επιτυχία των Bic.

Η Staedtler, φίρμα με παράδοση στον τομέα της γραφικής ύλης και ειδών σχεδίου, έβγαλε το στιλό Στικ, που η παραπάνω διαφήμιση αποκαλεί «μολύβι διαρκείας». (Για χρόνια νόμιζα ότι στο λογότυπο της Staedtlerείναι η θεά Αθηνά. Θεά της σοφίας, μου φαινόταν ταιριαστή στα είδη γραφής και σχεδίου. Λάθος. Η γερμανική Staedtler είχε προτιμήσει τον Άρη, τον θεό του πολέμου).

Το 1956 η εταιρεία Bic έβγαλε στην αγορά στιλό με μηχανισμό κλικ, που έπαιρνε ανταλλακτικό. Δεν ήταν το πρώτο του είδους που κυκλοφόρησε, ήταν όμως η φτηνή απάντηση. Ένα στιλό για όλους.

Ο καταπληκτικός σχεδιαστής και αριστοτέχνης της αφίσας Raymond Savignac φιλοτέχνησε αφίσες για την Bic. Το 1960 σχεδίασε το αγόρι που για κεφάλι έχει την μπίλια του στιλό. Το 1961 το αγόρι προστέθηκε δίπλα στο λογότυπο της Bic και μαζί αποτέλεσαν το καινούργιο λογότυπο της εταιρείας. Είναι από τα λίγα λογότυπα που έχουν παραμένει σταθερά. Το πορτοκαλί καθιερώθηκε ως επίσημο χρώμα της Bic.

Το 1970 κυκλοφόρησε ένα στιλό με μηχανισμό κλικ τεσσάρων χρωμάτων, μπλε, μαύρο, κόκκινο και πράσινο.

Η φιλοσοφία της Bic «απλοποίηση και φτήνια» έφερε στη ζωή μας, το 1973, τους εύκολους αναπτήρες Bic και το 1975 με τα ξυραφάκια «όσο σε ξυρίζει το κρατάς και μετά το πετάς» απλοποίησε το ξύρισμα.

Τα ξυραφάκια, όμως, είναι μια ελληνική ιστορία. Πριν από το ξυραφάκι της μιας χρήσης, το ξύρισμα γινόταν με ηλεκτρική ξυριστική μηχανή ή συνηθέστερα με μεταλλικό ξυράφι.

Στο πάνω μέρος του ξυραφιού προσαρμοζόταν η λάμα. Καλυπτόταν με το μεταλλικό καπάκι, που άφηνε ελεύθερες τις δύο κοφτερές άκρες της, δημιουργώντας μια μικρή κλίση για να είναι το ξύρισμα ακίνδυνο. Το εργαλείο αυτό μπορούσε να κρατήσει για χρόνια. Κυκλοφορούσαν διάφορες μάρκες λεπίδων, που έρχονταν από το εξωτερικό. Οι πιο γνωστές ήταν η Gillette και η Wilkinson.

Η ελληνική ιστορία των λεπίδων αρχίζει το 1952, όταν ιδρύθηκε μια οικογενειακή επιχείρηση, η Βιομηχανία Λεπίδων Ξυρίσματος ΒΙΟΛΕΞ.

Το 1973 ο Σουηδός μηχανικός της ΒΙΟΛΕΞ σχεδίασε ένα ελαφρύ ξυριστικό εργαλείο από πλαστικό, που μετά από δυο τρεις χρήσεις πετιόταν.

Το 1975 η ΒΙΟΛΕΞ άρχισε συνεργασία με την Bic και μετονομάστηκε σε Bic VIOLEX. Το καινούργιο ξυραφάκι ήταν εύχρηστο, φτηνό και γρήγορα παρόπλισε πολλές μεταλλικές και ηλεκτρικές ξυριστικές μηχανές.
Εκτός από το εργοστάσιο που υπήρχε στην Ελλάδα, η Bic VIOLEX έχτισε εργοστάσια παραγωγής στη Γαλλία, στη Βραζιλία και στην Αμερική. Οι μηχανές που εξόπλισαν αυτά τα εργοστάσια φτιάχτηκαν στην Ελλάδα από Έλληνες μηχανικούς. Τα ξυραφάκια μιας χρήσης κατέκλυσαν την παγκόσμια αγορά.

Το 2000 η BIC εξαγόρασε το 100% των μετοχών της Bic VIOLEX. Το εργοστάσιο παραμένει στην Ελλάδα, στην Άνοιξη Αττικής. Απασχολεί 1200 εργαζόμενους, είναι το κύριο παραγωγό ξυριστικών ειδών της Bic και η έδρα του τμήματος έρευνας και ανάπτυξης της εταιρείας.