«Βρήκα τον κυρ Νικολάκη σε μια ταβέρνα της γειτονιάς μου, πρωί- πρωί.

-Καλημέρα, κυρ Νικολάκη.-Βρε καλώς τον! Έλα κάτσε.

Εκάθησα. Ήθελα ν’ ακούσω πως βλέπουν την κατάσταση οι κύκλοι των μπεκρήδων. Μόλις έκατσα ήλθε και ο κάπελας με το κατοστάρι.

-Πρωί- πρωί, κυρ Νικολάκη;

-Τι να κάνης; Είχα πονοκέφαλο όλη τη νύχτα και ήρθα να πάρω μια ασπιρίνη.

Γέμισε το ποτήρι και τράβηξε μια… ασπιρίνη.

-Μα γιατί σας αρέσει να παρομοιάζεται το κρασί με φαρμακευτικά είδη; Τον ρωτώ. Τα κατοσταράκια τα λέτε και… σκονάκια εσείς οι κρασοπατέρες.

-Μα θέλει ρώτημα; Μου απαντά. Το κρασί υπήρξε από των αρχαιοτάτων χρόνων το σπουδαιότερο φάρμακο. Και γι’ αυτό κ’ εφέτος θα το πιούμε μου φαίνεται σα φάρμακο.

-Δηλαδή;

-Ένα κοχλιάριο σούπας προ του φαγητού.

-Μα γιατί δεν έγιναν κρασιά εφέτος;

-Μωρέ κρασιά έγιναν, αλλά ας όψωνται οι μαυροκάπηλοι που το κρύβουν. Θέλουν κρέμασμα.

Εκείνη τη στιγμή ήρθε ο κυρ Θόδωρος, άλλος κρασοπατέρας που φαινόταν πως τα είχε κοπανήσει σ’ άλλη ταβέρνα.

-Από πού έρχεσαι; Τον ρώτησε ο κυρ Νικολάκης.

-Κατ’ ευθείαν από το σπίτι απάντησε ο κυρ Θόδωρος.

Αλλ’ η γλώσσα του μπερδευόταν από το κρασί, πράγμα που το αντελήφθη αμέσως ο κυρ Νικολάκης.

-Νάτος! Μου είπε δείχνοντας τον… συνάδελφό του. Αυτός το ήπιε αλλού και το κρύβει. Κρέμασε τονε ντέ, να βάλουν οι άλλοι γνώσι. Αλλ’ ο κυρ Θόδωρος προσεπάθησε να ρίξει αλλού την κουβέντα.

-Εσύ, μου είπε, που κατεβαίνεις κάτω τι νέα μαθαίνεις;

-Γίνεται μια καλή προσπάθεια να χτυπηθεί η ακρίβεια τους απήντησα. Όλα τα πράγματα θα πάνε στη μέση.

Ο κυρ Νικολάκης ανησύχησε:

-Αν γίνει αυτό, χαθήκαμε ανέκραξε.

-Γιατί κυρ Νικολάκη;

-Δηλαδή θα παραγγέλνω μια οκά και θα μούρχεται μισή;

-Όχι αδερφέ. Η τιμή θαρθεί  στη μέση.

-Είπα κ’ εγώ! Για το κρασί όμως πάλι δε θα γίνει τίποτα…

-Μα τι θέλεις να γίνει για το κρασί;

Ο κυρ Νικολάκης αγρίεψε:

-Τι θέλω να γίνει;! Φώναξε. Τα πάντα κύριε. Τόσο καιρό έχουμε εγκαταλειφθεί στην τύχη μας. Όλοι έχουν τους συνεταιρισμούς των, εμείς τίποτε. Γίνεται διανομή φασολιών, ελαίου, αλεύρου των πάντων. Άκουσες ποτέ να γίνει και διανομή οίνου; Αν δεν ληφθούν εφέτος μέτρα και για μας θα θρηνήσουμε θύματα.

-Τι θύματα;

-Θύματα εξ ακρασίας, κύριε. Θα βλέπης κρασοπατέρες στα πεζοδρόμια και θα τους κλαίει η ψυχή σου.

-Δηλαδή πως θα είναι; Θα τρικλίζουν από… κρασοεξάντληση;

-Άμα τρικλίζουν μη τους φοβάσαι. Θα πει ότι είναι… γινωμένοι. Άμα δεν τρικλίζουν, να τους κλαίς. Γι’ αυτούς πρέπει να ληφθούν μέτρα πρόνοιας.

-Δηλαδή τι πρέπει να γίνει;

-Πρώτον και κύριον: Να ιδρυθεί ένα δημόσιον κρασοκομείον με γιατρούς, νοσοκόμους και τα τοιαύτα. Άμα δε βρίσκεις σταλαματιά κρασί και φθάσης στο αμήν νάρχεται το αυτοκίνητο του σταθμού πρώτων βοηθειών να σε πηγαίνει στο κρασοκομείο να σου κάνουν δυό-τρείς ενέσεις κρασίνης να συνέρχεσαι!

-Πολλά ζητάτε, τους είπα. Το κρασί δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης.

-Μωρέ τι μας λές ανέκραξε ο κυρ Θόδωρος. Μόνο το κρασί είναι είδος πρώτης ανάγκης μετά την μπύρα.

-Γιατί;

-Διότι το πίνεις και πηγαίνεις κάθε τόσο για φυσική σου…  ανάγκη.

Και για ν’ αποδείξει τον ισχυρισμό του σηκώθηκε λέγοντας:

-Συγγνώμη μια στιγμή».

Η συνέντευξη πάρθηκε το 1943 από τον Ασημάκη Γιαλαμά και δημοσιεύτηκε στη «Βραδυνή»