Το θέμα μας σήμερα είναι ο Εθνικός κήπος της Αθήνας, που μπροστά στα μεγάλα πάρκα άλλων πρωτευουσών είναι απλά ένα αλσύλλιο! Ένα παρτέρι! Παρ’ όλα αυτά κάτι είναι κι’ αυτό. Μαζί με τον κήπο του Ζαππείου καταλαμβάνουν 285 στρέμματα, που μπροστά στο τίποτα είναι ένας πνεύμονας πρασίνου στο ταλαίπωρο κέντρο.

Η πρώτη του ονομασία μέχρι το 1974, ήταν «Βασιλικός Κήπος», μια και όλο αυτό είχε γίνει με πρωτοβουλία της Βασίλισσας Αμαλίας. Το πάρκο βρίσκεται δίπλα από τη Βουλή των Ελλήνων και εκτείνεται προς τα νότια όπου βρίσκεται το Ζάππειο μέγαρο απέναντι από το Παναθηναϊκό στάδιο όπου τελέστηκαν οι πρώτοι Μοντέρνοι Ολυμπιακοί αγώνες το 1896.

Ο κήπος φιλοξενεί ακόμα αρχαία ερείπια, κίονες, μωσαϊκά, παλιές σιδηροκατασκευές, ένα ηλιακό ρολόι κ.α.. Στο νοτιοανατολικό του άκρο βρίσκονται οι προτομές του Ιωάννη Καποδίστρια, του μεγάλου Φιλλέληνα Εϋνάρδου ενώ στο νότιο του άκρο βρίσκεται η προτομή του εθνικού ποιητή Διονύσιου Σολωμού και του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Στην αρχαιότητα κομμάτι τού κτήματος ήταν ο ιδιωτικός κήπος του φιλόσοφου και βοτανολόγου Θεόφραστου, ενός διαδόχου του Αριστοτέλη. Ο κήπος ήταν ένα δώρο από τον Δημήτριο Φαλήρου στον δάσκαλό του. Υπήρχε επίσης ένα ιερό και μια βιβλιοθήκη.

Ο βασιλικός κήπος οριοθετήθηκε το 1836 από τον Friedrich von Gaertner, τον αρχιτέκτονα των ανακτόρων, σε μια έκταση 500 περίπου στρεμμάτων. Επειδή η έκταση αυτή απέκλειε τον δρόμο Αθήνας-Αμαρουσίου-Κηφισιάς, το σχέδιο αυτό αναθεωρήθηκε το 1839 από τον Hoch, διευθύνοντα μηχανικό της οικοδομής των ανακτόρων.

Ο κήπος των 15,5 στρεμμάτων ήταν προγραμματισμένος με εντολή της βασίλισσας ως επιστημονικός και βοτανικός κήπος καθώς και ως ιδιωτικός. Το 1839 φυτεύτηκαν 15.000 καλλωπιστικά φυτά που μεταφέρθηκαν από τη Γένοβα, καθώς επίσης και με αυτοφυή είδη, που μεταφέρθηκαν από το Σούνιο και την Εύβοια. Το ενδιαφέρον της Βασίλισσας Αμαλίας για τον Κήπο ήταν τέτοιο που λέγεται ότι περνούσε τουλάχιστον τρεις ώρες την ημέρα ασχολούμενη προσωπικά με την φροντίδα του. Στην οικογένεια της Αμαλίας, η δημιουργία και η συντήρηση πάρκων και κήπων αποτελούσε παράδοση. Δεν εκπλήσσει λοιπόν, που και εκείνη θέλησε να κοσμήσει την Αθήνα με ένα μεγάλο κήπο. Το 1842 μάλιστα φύτεψε η ίδια τις Ουασινγκτόνιες που υπάρχουν μέχρι σήμερα στην είσοδο της λεωφόρου Βασιλίσσης Αμαλίας. Η Βασίλισσα Αμαλία αργότερα στράφηκε στη γεωργική πολιτική και δεν συμμετείχε πλέον στη φροντίδα του κήπου.

Φυτευτικές εργασίες οργάνωσε και επέβλεψε ο Γάλλος κηποτέχνης François Louis Bareaud, ο οποίος ανέλαβε τη διεύθυνση τού κήπου από το 1845 έως το 1854 και ο γεωπόνος Friedrich Schmidt. Ο κήπος επεκτάθηκε από τον Ελληνογερμανό βοτανολόγο Καρλ Νίκολαους Φράας. Κατά τη διάρκεια των εργασιών, ανακαλύφθηκαν αρχαιολογικά ευρήματα, συμπεριλαμβανομένου ενός ρωμαϊκού ψηφιδωτού και ενός αρχαίου υδραγωγείου που χρησιμοποιήθηκε για τον κήπο.