Η σούστα με το άλογο ήταν συνηθισμένη εικόνα στην Αθήνα κάποτε παντού την έβλεπες ακόμα και στην Πλάκα.

Υπήρχαν και σανοπωλεία δηλαδή “βενζινάδικα” πεταλωτήρια ακόμα και στην Μητροπόλεως.

Όσοι προλάβαμε τις σούστες και τα καρβουνιάρικα θα θυμηθούμε…..

Μοιράζανε πάγο ήταν μανάβηδες λουλουδάδες.

Θα σταθώ σε μια γειτονιά κοντά στην Ομόνοια και θα θυμηθώ ένα φίλο που δυστυχώς έφυγε νωρίς.

Είχε ο πατέρας του σούστα ή κάρο όπως το λέγαμε με ένα ωραίο άλογο και μοίραζε πάγο το καλοκαίρι για τα ξύλινα ψυγεία και τον χειμώνα κώκ…ανθρακίτη….ξύλα….για θέρμανση.

Είχε και βαρέλια με κρασί

Στην μεγάλη αυλή έβαζε την σούστα και στην αποθήκη το άλογο που το φρόντιζε όλη η οικογένεια γιατί με αυτό έβγαζαν το ψωμί τους.

Η σούστα ήταν ωραία βαμμένη με σχέδια και τα χαϊμαλιά του αλόγου με ωραίες χάντρες.

Στην αυλή το καλοκαίρι κάτω από την κληματαριά μαζευόντουσαν οι κρασοπατέρες όπως τους έλεγαν για ξεροσφύρι με καμμιά ελιά και κανένα κρεμμύδι το πολύ.

Και άρχιζαν τα σχόλια για την ποιότητα της ρετσίνας και πειράζανε τον καρβουνιάρη (όπως τον λέγαμε).

“…σου έπεσε γύψος παραπάνω…”
“…το πάτησες στην ζάχαρη…”

Οι φωνές ακουγόντουσαν στον χωματόδρομο που παίζαμε για να βάλει τάξη η κυρά Αγλαϊα η γυναίκα του καρβουνιάρη που την σεβόντουσαν όλοι.

Να μην ξεχάσω και τα τραγούδια που έλεγαν οι φανατικοί του Βάκχου….

“Με μιά γουλιά ρετσίνα μου
τον κόσμο ξεχνώ κυρά μου
σαν σε ρουφώ τσαχπίνα μου
μου διώχνεις την ακεφιά μου…”