Έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Γιάννη Λάμπρου “Οδός Αιόλου”, ενδιαφέρον φυσικά, -πως αλλιώς, δεδομένης της πετριάς μου-, μα εκεί που κόλλησα ήταν οι τελευταίες σελίδες με τις παλιές διαφημίσεις. Θαύμασα άλλη μια φορά την γραφιστική κομψότητα , τα μεγαλόστομα σλόγκαν γεμάτα βεβαιότητα για την τελειότητα των προϊόντων, το κουκούλι αθωότητας που τις περιέβαλλε.

Εδώ είναι θέμα σκέφτηκα: ένα οδοιπορικό στα ίδια αυτά ακριβώς μέρη, εκεί που ο έμπορας πρωτοείδε την μακέτα που του φερε ο τυπογράφος της εποχής, το αφεντικό να μην του αρέσει και να τσαντίζεται, να ψάχνει το ευρηματικό σλόγκαν, να ρωτά τους υπαλλήλους πως τους φαίνεται. Μακριά το πήγα; Ναι, πολλά απ’ τα κτίρια γκρεμίστηκαν, οι άνθρωποι φύγανε και το μόνο που έμεινε είναι αυτές οι διαφημίσεις κι οι πόσες ιστορίες που κρύβουν πίσω τους