Η ΓΥΝΑΙΚΑ ήταν ξαπλωμένη στο κρεββάτι ενός νοσοκομείου πεθαίνοντας από μια ανίατη ασθένεια. Μια μέρα ο γυιος της μπήκε στο δωμάτιό της, έρριξε τρεις πυροβολισμούς και την σκότωσε. Δεν προσπάθησε να κρύψη αυτό που είχε κάμει, αλλά είπε: «Είναι τώρα απηλλαγμένη από τη δυστυχία της. Εγώ την επυροβόλησα.»

Αυτός ο άνθρωπος κατηγορήθηκε για φόνο, αλλ’ οι ένορκοι κήρυξαν τον κατηγορούμενο «αθώον.» Γιατί; Προφανώς επειδή αυτός ο άνδρας σκότωσε τη μητέρα του για να θέση τέρμα στα βάσανά της. Αυτή ήταν μια περίπτωσις «φόνου από οίκτο,» ή «ευθανασίας.»

Τέτοιοι φόνοι εμφανίζονται στις ειδήσεις από καιρό σε καιρό. Συχνά οι «φονείς» φαίνεται να έχουν το ορθό κίνητρο, επιθυμώντας να θέσουν «τέρμα στη δυστυχία» εκείνων που υποφέρουν, όταν οι γιατροί δεν προσφέρουν καμμιά ελπίδα βελτιώσεως. Καμμιά φορά αυτοί που υποφέρουν παρακαλούν τους άλλους να τους θανατώσουν.

Ποια πρέπει να είναι η Χριστιανική άποψις σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Είναι σωστό να χρησιμοποιήται «θετική» ευθανασία, θανατώνοντας ένα άτομο εσκεμμένως; Τι μπορεί να λεχθή για την «αρνητική» ευθανασία, επιτρέποντας σ’ ένα ανίατο άρρωστο άτομο να πεθάνη δίχως να του επιβάλλεται ή να συνεχίζεται «υπερβολική» θεραπεία που θα εμπόδιζε τον θάνατο μόνο για λίγο καιρό;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι εύκολο ν’ αντιμετωπισθούν. Μπορεί να περιλαμβάνωνται πολύ βαθιά αισθήματα, κάνοντας δύσκολο να ασκήση κανείς ορθή κρίσι. Αλλά η Γραφή περιέχει αρχές που θ’ αποδειχθούν βοηθητικές στους ανθρώπους για να ζυγίσουν ορθά τα πράγματα.

Η Γραφή δείχνει ότι ο Θεός θεωρεί την ανθρώπινη ζωή ως κάτι το πολύτιμο, ιερό. Η έκτη από τις δέκα Εντολές αναφέρει: «Μη φονεύσης.» (Έξοδ. 20:13) Η Γραφή δίνει έναν ορισμό για τον φόνο στους Αριθμούς 35:20. Σύμφωνα με τη Νέα Αγγλική Βίβλο αυτό το εδάφιο λέγει: «Εάν δε ο φονεύς με προμελετημένη έχθρα επιτεθή εναντίον ενός ανθρώπου ή εκ προθέσεως ρίψη βέλος εναντίον του και αποθάνη, . . . τότε ο πατάξας εξάπαντος θέλει θανατωθή· είναι φονεύς.»

Μήπως ταιριάζει μ’ αυτή την περιγραφή η «ευθανασία,» η οποία δεν υποκινείται από έχθρα ή μίσος; Στην περίπτωσι της θετικής ευθανασίας, δεν αληθεύει το ότι υπάρχει «πρόθεσις» υπό την έννοια ότι η πράξις είναι προμελετημένη; Και δεν είναι ένα «βέλος» (όπως είναι μια σφαίρα από ένα όπλο, ένα χάπι ή μια ένεσις) που συχνά χρησιμοποιείται;

Κάτι άλλο που θα πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν είναι η εντολή της Γραφής ότι οι Χριστιανοί πρέπει να έχουν συνείδησιν αγαθήν. (1 Πέτρ. 3:16) Το ότι η θετική «ευθανασία» μπορεί να επηρεάση δυσμενώς τη συνείδησι ενός ατόμου είναι φανερό από τα σχόλια του Ρόμπερτ Μόρισσον στο περιοδικό Σαιεντίφικ Αμέρικαν του Σεπτεμβρίου 1973: «Η μεγαλύτερη πλειονότης λαϊκών ενστικτωδώς αρνούνται ενεργά μέτρα, όπως το να δώσουν ένα γνωστό δηλητήριο ή να το εισαγάγουν με ένεσι στη φλέβα σε μια μεγάλη δόσι.

Επίσης, ο Ιεχωβά Θεός ζητεί από τους Χριστιανούς «να υποτάσσωνται στις ανώτερες εξουσίες.» (Ρωμ. 13:1) Η θετική ευθανασία είναι παράνομη στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά και σχεδόν σε όλες τις χώρες. Είναι αλήθεια ότι μόνο λίγοι τιμωρούνται γι’ αυτό το έγκλημα. Εν τούτοις, δεν είναι μόνο ο φόβος της τιμωρίας, αλλά και η συνείδησις που θα πρέπει να υποκινή τους Χριστιανούς να υπακούουν στους νόμους της χώρας.—Ρωμ. 13:5.

Επειδή εκτιμούν την άποψι του Θεού για την ιερότητα της ζωής, και λόγω της συνειδήσεως των και με υπακοή στους νόμους της κυβερνήσεως, εκείνοι που επιθυμούν να ευθυγραμμίσουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις αρχές της Γραφής ποτέ δεν θα καταφύγουν στη θετική ευθανασία.

Αλλά τι θα γίνη αν το ερώτημα είναι αν πρέπη ν’ αρχίση ή να συνεχισθή μια ειδική θεραπεία, όταν ο θάνατος είναι επικείμενος και αναπόφευκτος; Ιατρικές αυθεντίες μπορεί ν’ αναφέρουν ότι το καλύτερο που μπορούν να κάμουν είναι να παρατείνουν την πορεία του θανάτου χρησιμοποιώντας μηχανικά μέσα, όπως είναι οι αναπνευστικές συσκευές, για να κρατούν τους πνεύμονες σε λειτουργία, τονωτικά της καρδιάς και άλλα έκτακτα μέσα για να κρατήσουν τον ασθενή στη ζωή. Η χρήσις τέτοιων μεθόδων μπορεί να είναι πολυέξοδος και να προξενήση περισσότερη ενόχλησι στο θνήσκον άτομο. Απαιτεί η Γραφή να λαμβάνωνται τέτοια μέτρα; Όχι. Σε μια τέτοια περίπτωσι το ν’ αφήση κανείς τον θάνατο να συνεχίση ανενόχλητα την πορεία του δεν παραβιάζει τον νόμο του Θεού. Δεν υπάρχει Γραφική απαίτησις να παρατείνη κανείς την πορεία του θανάτου όταν είναι ήδη βέβαιος.

Αλλ’ απαιτείται μεγάλη προσοχή εν σχέσει μ’αυτό. Ο Σισέλα Μποκ, στο περιοδικό Βιοεπιστήμη (στην Αγγλική), του Αυγούστου 1973, περιγράφει το πρόβλημα που οι γιατροί αντιμετωπίζουν στο ν’ αποφασίσουν αν θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη θεραπεία και ν’ αφήσουν κάποιον να πεθάνη:

«Το πρώτο καθήκον—η μάχη εναντίον του θανάτου και της ασθενείας—πρέπει να φανή ότι είναι ακατόρθωτη για να εγκαταλειφθή χωρίς τύψεις από τους γιατρούς. Εν τούτοις είναι πολύ δύσκολο να είναι κανείς πάντα βέβαιος ότι είναι ακατόρθωτη σε μια ωρισμένη περίπτωσι, δηλαδή να γνωρίζης ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος για έναν ασθενή. Η περίπτωσις κακής διαγνώσεως είναι πάντα παρούσα· ακόμη και οι καλύτεροι διαγνώσται κάνουν λάθη όταν προβλέπουν θάνατο (Καμισάρ 1858). Και όταν η διάγνωσις είναι ορθή, η πρόγνωσις μπορεί πάλι να επηρεασθή από μια νέα ιατρική ανακάλυψι.»

Έτσι είναι πολύ δύσκολο ν’ αποφασίση κανείς αν θα πρέπη να σταματήση τα έκτακτα μέτρα θεραπείας σε πολλές περιπτώσεις σοβαρής ασθενείας. Η κάθε περίπτωσις έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της και πρέπει να ληφθή η απόφασις βάσει της απόψεως του Θεού για την ιερότητα της ζωής. Εκείνοι, όμως, που είναι υπεύθυνοι για μια τέτοια απόφασι πρέπει να ζυγίσουν τα γεγονότα προσεκτικά πριν βγάλουν το συμπέρασμα ότι ένα άτομο πρόκειται να πεθάνη.

Συχνά η αιτία που κάνει πολλούς να σκεφθούν την ευθανασία είναι διότι δεν φαίνεται να υπάρχη καμμιά ελπίδα ανακουφίσεως για κείνον που υποφέρει. Ενώ μερικές περιπτώσεις είναι πέρα από τη δυνατότητα της επιστήμης να τις λύση, η Γραφή δίνει μια γνήσια ελπίδα ότι η ασθένεια και ο θάνατος θα εκλείψουν από τη γη στο εγγύς μέλλον. Η Αποκάλυψις 21:1-4 ομιλεί για ένα νέο σύστημα πραγμάτων, που συμβολικώς ονομάζεται ‘νέος ουρανός και νέα γη,’ όπου «ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.»

Σ’ αυτή τη νέα τάξι, οι άνθρωποι όχι μόνο δεν θα αρρωσταίνουν πια, αλλά κι’ εκείνοι που τώρα έχουν προσβληθή από ασθένειες θα θεραπευθούν. (Ησ. 33:24· 35:5-7) Σύμφωνα με την υπόσχεσι του Ιησού στο Ιωάν. 5:28, 29, «Πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού και θέλουσιν εξέλθει.» Την εκπλήρωσι αυτής της θαυμασίας υποσχέσεως για ανάστασι ‘είδε’ ο απόστολος Ιωάννης, καθώς αναφέρεται στην Αποκάλυψι 20:11-15:

«Και είδον τους νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού [του θρόνου Κριτικόν Κείμενον], . .. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς.» Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι νεκροί που είναι στον Άδη (τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους) θα επιστρέψουν στη ζωή, με την ευκαιρία να παραμείνουν ζωντανοί διαπαντός με τέλεια υγεία σε μια γη που θα έχη αποκατασταθή σε παράδεισο.

Σύμφωνα με τον χρονολογικό πίνακα της Γραφής, ζούμε τώρα στη ‘συντέλεια’ ή στις ‘έσχατες ημέρες’ του παρόντος συστήματος πραγμάτων. (Ματθ. 24:3-34· 2 Τιμ. 3:1-5) Αυτό σημαίνει ότι η νέα τάξις του Θεού θα έλθη πράγματι μέσα σ’ αυτή τη γενεά. Τι ευχάριστα νέα! Και ενώ αναμένομε την εκπλήρωσί τους, οι Γραφές συμβουλεύουν: «Επίρριψον επί τον Ιεχωβά το φορτίον σου, και αυτός θέλει σε ανακουφίσει.»—Ψαλμ. 55:22.

*** g74 8/9 σ. 27-28 Τι Μπορεί να Λεχθή για την «Ευθανασία»; ***