Η σαρωτική καταστροφή ανθρώπων και ζώων από ολοσχερή πλημμύρα στις ημέρες του Νώε, το 2370 Π.Κ.Χ. Αυτή η μεγαλύτερη νεροποντή σε όλη την ανθρώπινη ιστορία επήλθε από τον Ιεχωβά επειδή οι πονηροί άνθρωποι είχαν γεμίσει τη γη με βία. Η επιβίωση του δίκαιου Νώε και της οικογένειάς του—οχτώ ψυχών συνολικά—καθώς και επιλεγμένων ζώων έγινε μέσω μιας τεράστιας κιβωτού.—Γε 6:9–9:19· 1Πε 3:20·

Έκταση του Κατακλυσμού.

Η ίδια η λέξη κατακλυσμός του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου της Γραφής (Λου 17:27) δείχνει ότι δεν επρόκειτο για σύντομη τοπική πλημμύρα ή μπόρα. Οι τοπικές πλημμύρες έρχονται και παρέρχονται μέσα σε λίγες ημέρες, ενώ αυτή διήρκεσε πάνω από έναν χρόνο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου χρειάστηκε για να υποχωρήσουν τα νερά. Πόσο παράλογο θα ήταν να πιστεύουμε ότι ο Νώε κατασκεύαζε ίσως επί 50 ή 60 χρόνια ένα τεράστιο σκάφος περίπου 40.000 κ. μ. για να επιβιώσει η οικογένειά του και μερικά ζώα απλώς και μόνο από μια τοπική πλημμύρα! Αν επηρεάστηκε μόνο μια συγκριτικά μικρή περιοχή, γιατί θα έπρεπε να φέρει μέσα στην κιβωτό αντιπροσωπευτικά δείγματα από «κάθε ζωντανό πλάσμα κάθε είδους σάρκας» για να “διατηρήσει στη ζωή απογόνους στην επιφάνεια ολόκληρης της γης”; (Γε 6:19· 7:3) Οπωσδήποτε επρόκειτο για παγγήινο κατακλυσμό, όμοιος του οποίου δεν συνέβη ποτέ ούτε πριν ούτε μετά. «Τα νερά πλημμύρισαν τη γη τόσο πολύ ώστε καλύφτηκαν όλα τα ψηλά βουνά, τα οποία ήταν κάτω από ολόκληρο τον ουρανό.

Μέχρι δεκαπέντε πήχεις [περ. 6,5 μ.] τα νερά ξεπέρασαν τα βουνά, και τα βουνά καλύφτηκαν». (Γε 7:19, 20) «Το τέλος κάθε σάρκας ήρθε ενώπιόν μου», είπε ο Ιεχωβά, γι’ αυτό «θα εξαλείψω καθετί που υπάρχει, το οποίο έκανα, από την επιφάνεια της γης». Και έτσι ακριβώς έγινε. «Καθετί στο οποίο η πνοή της δύναμης της ζωής ήταν ενεργός στα ρουθούνια του, δηλαδή ό,τι υπήρχε στην ξηρά, πέθανε . . . μόνο ο Νώε και εκείνοι που ήταν μαζί του στην κιβωτό απέμεναν ζωντανοί».—Γε 6:13· 7:4, 22, 23.

Χρονολόγηση του Κατακλυσμού.

Ο Κατακλυσμός δεν ήρθε ξαφνικά και απροειδοποίητα. Χρειάστηκαν χρόνια για να κατασκευαστεί η κιβωτός, ενώ παράλληλα ο Νώε, ο “κήρυκας δικαιοσύνης”, προειδοποιούσε εκείνη την πονηρή γενιά. (2Πε 2:5) Τελικά τα χρονικά όρια εξαντλήθηκαν «το εξακοσιοστό έτος της ζωής του Νώε, το δεύτερο μήνα, τη δέκατη έβδομη ημέρα του μήνα». Τα «αρσενικά και θηλυκά από κάθε είδους σάρκα» είχαν φερθεί στην κιβωτό μαζί με την οικογένεια του Νώε, καθώς και επαρκής ποσότητα τροφής για όλους, και «έπειτα από αυτό, ο Ιεχωβά έκλεισε την πόρτα». Κατόπιν «οι πύλες των υδάτων των ουρανών ανοίχτηκαν». (Γε 7:11, 16) Τότε άρχισε να πέφτει ασταμάτητα καταρρακτώδης νεροποντή που κράτησε «σαράντα ημέρες και σαράντα νύχτες», ενώ «τα νερά συνέχισαν να πλημμυρίζουν τη γη» εκατόν πενήντα ημέρες. (Γε 7:4, 12, 24) Πέντε μήνες αφότου άρχισε η νεροποντή, η κιβωτός «κάθησε στα βουνά του Αραράτ». (Γε 8:4) Έπειτα από σχεδόν δυόμισι μήνες «φάνηκαν οι κορυφές των βουνών» (Γε 8:5), και αφού πέρασαν άλλοι τρεις μήνες ο Νώε αφαίρεσε το κάλυμμα της κιβωτού και είδε ότι η γη είχε ουσιαστικά στραγγίσει (Γε 8:13), ενώ σχεδόν δύο μήνες αργότερα ανοίχτηκε η πόρτα και οι επιζώντες πάτησαν ξανά σε στεγνό έδαφος.—Γε 8:14-18.

Ο Νώε και η οικογένειά του μπήκαν στην κιβωτό το 600ό έτος της ζωής του Νώε, το 2ο μήνα (Οκτώβριος-Νοέμβριος), τη 17η ημέρα. (Γε 7:11) Τη 17η ημέρα του 2ου μήνα του 601ου έτους συμπληρώθηκε ένας χρόνος (αποτελούμενος από 360 ημέρες). Δέκα ημέρες αργότερα ήταν η 27η ημέρα του 2ου μήνα, οπότε βγήκαν έξω. Συνολικά, λοιπόν, έμειναν στην κιβωτό 370 ημέρες, ή αλλιώς μέρη 371 ξεχωριστών ημερών. (Γε 8:13, 14) Στο ημερολόγιο που κρατούσε ο Νώε, φαίνεται ότι χρησιμοποίησε μήνες των 30 ημερών, οπότε 12 τέτοιοι μήνες ισοδυναμούν με 360 ημέρες. Με τον τρόπο αυτόν απέφυγε όλα τα πολύπλοκα κλάσματα που θα προέκυπταν αν χρησιμοποιούσε αυστηρά σεληνιακούς μήνες, οι οποίοι διαρκούσαν λίγο παραπάνω από 29 1⁄2 ημέρες. Η χρήση τέτοιων υπολογισμών στην αφήγηση καταδεικνύεται από το ότι μια πεντάμηνη περίοδος αποτελούνταν από 150 ημέρες.—Γε 7:11, 24· 8:3, 4.

Τα Νερά του Κατακλυσμού.

Έχει λεχθεί ότι, αν όλη η υγρασία της ατμόσφαιρας απελευθερωνόταν ξαφνικά με τη μορφή βροχής, το ύψος των νερών δεν θα ξεπερνούσε ούτε τα 5 εκ. αν απλωνόταν σε όλη την επιφάνεια της γης. Από ποια πηγή, λοιπόν, προήλθε αυτός ο τεράστιος κατακλυσμός των ημερών του Νώε; Σύμφωνα με την αφήγηση της Γένεσης, ο Θεός είπε στον Νώε: «Εγώ [ο Ιεχωβά] φέρνω τον κατακλυσμό [ή αλλιώς «ουράνιο ωκεανό»· εβρ., μαμπούλ] των νερών πάνω στη γη». (Γε 6:17, υποσ.) Περιγράφοντας τι συνέβη, το επόμενο κεφάλαιο λέει: «Όλες οι πηγές των απέραντων υδάτινων βαθών σκίστηκαν και οι πύλες των υδάτων των ουρανών ανοίχτηκαν». (Γε 7:11) Τόσο ολοκληρωτικός ήταν ο Κατακλυσμός ώστε «καλύφτηκαν όλα τα ψηλά βουνά, τα οποία ήταν κάτω από ολόκληρο τον ουρανό».—Γε 7:19.

Από πού προήλθε αυτός ο «ουράνιος ωκεανός»;

Η αφήγηση της Γένεσης περί δημιουργίας λέει ότι τη δεύτερη «ημέρα» ο Ιεχωβά έκανε ένα εκπέτασμα γύρω από τη γη, και αυτό το εκπέτασμα (που ονομάστηκε “Ουρανός”) αποτέλεσε χώρισμα ανάμεσα στα νερά κάτω από αυτό, δηλαδή τους ωκεανούς, και στα νερά πάνω από αυτό. (Γε 1:6-8) Τα νερά που αιωρούνταν πάνω από το εκπέτασμα παρέμειναν προφανώς εκεί από τη δεύτερη «ημέρα» της δημιουργίας μέχρι τον Κατακλυσμό. Αυτό εννοούσε ο απόστολος Πέτρος όταν είπε ότι «υπήρχαν ουρανοί από παλιά και γη που στεκόταν συμπαγής έξω από νερό και ανάμεσα σε νερό με το λόγο του Θεού». Εκείνοι οι «ουρανοί» και τα νερά πάνω και κάτω από αυτούς ήταν τα μέσα τα οποία έθεσε σε λειτουργία ο λόγος του Θεού, και «με εκείνα τα μέσα ο κόσμος εκείνου του καιρού υπέστη καταστροφή όταν κατακλύστηκε με νερό». (2Πε 3:5, 6) Διάφορες εξηγήσεις έχουν δοθεί σχετικά με το πώς το νερό συγκρατούνταν ψηλά μέχρι τον Κατακλυσμό και σχετικά με τις διεργασίες που οδήγησαν στην πτώση του. Αλλά πρόκειται για εικασίες. Η Αγία Γραφή λέει απλώς ότι ο Θεός έκανε το εκπέτασμα πάνω από το οποίο υπήρχαν νερά και ότι έφερε τον Κατακλυσμό. Η παντοδυναμία του μπορούσε να το επιτύχει αυτό εύκολα.

Εφόσον, όπως λέει η αφήγηση της Γένεσης, «όλα τα ψηλά βουνά» καλύφτηκαν με νερό, πού είναι όλο αυτό το νερό τώρα; Προφανώς βρίσκεται ακριβώς εδώ, στη γη. Πιστεύεται ότι κάποτε οι ωκεανοί ήταν μικρότεροι και οι ήπειροι μεγαλύτερες από ό,τι τώρα, όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι υπάρχουν κοίτες ποταμών που εκτείνονται σε μεγάλη απόσταση κάτω από τους ωκεανούς. Πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι, σύμφωνα με τους επιστήμονες, τα βουνά στο παρελθόν ήταν πολύ χαμηλότερα από ό,τι τώρα, μάλιστα δε μερικά βουνά αναδύθηκαν μέσα από τις θάλασσες. Ως προς την παρούσα κατάσταση, λέγεται ότι «ο όγκος του νερού στους ωκεανούς είναι δεκαπλάσιος της ξηράς πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Αν όλη αυτή η ξηρά βυθιζόταν ομοιόμορφα στη θάλασσα, το νερό θα κάλυπτε ολόκληρη τη γη σε βάθος ενάμισι μιλίου [περ. 2,5 χλμ.]». (Νάσιοναλ Τζεογκράφικ [National Geographic], Ιανουάριος 1945, σ. 105) Άρα, μετά την πτώση των νερών του Κατακλυσμού, αλλά προτού υψωθούν τα βουνά και βαθύνουν οι πυθμένες των θαλασσών και προτού σχηματιστούν οι πολικοί παγετώνες, υπήρχε υπεραρκετό νερό για να καλυφτούν «όλα τα ψηλά βουνά», όπως λέει η θεόπνευστη αφήγηση.—Γε 7:19.

Επίδραση στη Γη.

Με τον Κατακλυσμό επήλθαν μεγάλες αλλαγές, όπως για παράδειγμα η ραγδαία μείωση του μήκους ζωής των ανθρώπων. Μερικοί έχουν διατυπώσει την άποψη ότι πριν από τον Κατακλυσμό τα νερά πάνω από το εκπέτασμα κρατούσαν μακριά ένα μέρος της επιβλαβούς ακτινοβολίας και ότι, με την απομάκρυνση των νερών, αυξήθηκε η κοσμική ακτινοβολία που είναι γενετικά επιβλαβής για τον άνθρωπο. Ωστόσο, η Αγία Γραφή δεν αναφέρει τίποτα σχετικό. Παρεμπιπτόντως, κάθε αλλαγή στην ακτινοβολία θα είχε μεταβάλει το ρυθμό σχηματισμού του ραδιενεργού άνθρακα 14 σε τέτοιον βαθμό ώστε θα καθίσταντο ανακριβείς όλες οι προκατακλυσμιαίες χρονολογίες που έχουν υπολογιστεί με τη μέθοδο του ραδιοάνθρακα.

Όταν άνοιξαν ξαφνικά οι “πηγές των υδάτινων βαθών” και «οι πύλες των υδάτων των ουρανών», αμέτρητα δισεκατομμύρια τόνοι νερού κατέκλυσαν τη γη. (Γε 7:11) Αυτό μπορεί να προκάλεσε τρομερές αλλαγές στην επιφάνειά της. Ο φλοιός της γης, που είναι σχετικά λεπτός και ποικίλλει ως προς το πάχος του, εκτείνεται πάνω από μια μάλλον εύπλαστη μάζα διαμέτρου χιλιάδων χιλιομέτρων. Συνεπώς, κάτω από το πρόσθετο βάρος του νερού, πιθανότατα έλαβε χώρα μεγάλη ανακατάταξη του φλοιού. Προφανώς, με την πάροδο του χρόνου ανυψώθηκαν καινούρια βουνά, κάποια παλιότερα βουνά έγιναν ακόμη ψηλότερα, ρηχές θαλάσσιες λεκάνες έγιναν πιο βαθιές, ενώ σχηματίστηκαν καινούριες ακτογραμμές, με αποτέλεσμα να καλύπτεται τώρα από νερό περίπου το 70 τοις εκατό της επιφάνειας. Αυτή η ανακατάταξη του φλοιού της γης μπορεί να ευθύνεται για πολλά γεωλογικά φαινόμενα, όπως η ανύψωση παλιών ακτογραμμών. Ορισμένοι έχουν υπολογίσει ότι η πίεση του νερού και μόνο ισούνταν με «2 τόνους ανά τετραγωνική ίντσα [310 κιλά ανά τ. εκ.]», πίεση αρκετή για να απολιθωθεί γρήγορα η πανίδα και η χλωρίδα.—Βλέπε Ο Βιβλικός Κατακλυσμός και η Εποχή των Παγετώνων (The Biblical Flood and the Ice Epoch), του Ντ. Πάτεν, 1966, σ. 62.

Ποιες αποδείξεις πιστοποιούν ότι υπήρξε πράγματι παγγήινος κατακλυσμός;

Άλλες πιθανές αποδείξεις μιας δραστικής αλλαγής: Σε διάφορα μέρη της γης έχουν βρεθεί υπολείμματα μαμούθ και ρινόκερων. Μερικά από αυτά βρέθηκαν σε χαράδρες της Σιβηρίας, ενώ άλλα είχαν διατηρηθεί στους πάγους της Σιβηρίας και της Αλάσκας. (ΕΙΚΟΝΑ, Τόμ. 1, σ. 328) Μάλιστα, μερικά βρέθηκαν με τροφή αχώνευτη στο στομάχι τους ή ακόμη αμάσητη στα δόντια τους, πράγμα που υποδηλώνει αιφνίδιο θάνατο. Κρίνοντας από το εμπόριο χαυλιοδόντων, υπολογίζεται ότι έχουν βρεθεί κόκαλα δεκάδων χιλιάδων τέτοιων μαμούθ. Απολιθώματα από πολλά άλλα ζώα, όπως λιοντάρια, τίγρεις, αρκούδες και άλκες, έχουν βρεθεί στο ίδιο γεωλογικό στρώμα, κάτι που μπορεί να σημαίνει ότι όλα αυτά καταστράφηκαν ταυτόχρονα. Μερικοί έχουν θεωρήσει τέτοια ευρήματα σαφείς υλικές αποδείξεις απότομης αλλαγής στο κλίμα και ξαφνικής καταστροφής που προκλήθηκε από παγκόσμιο κατακλυσμό. Άλλοι, όμως, υποστηρίζουν εξηγήσεις για το θάνατο αυτών των ζώων οι οποίες δεν προϋποθέτουν παγγήινη καταστροφή. Η τεκμηρίωση του Κατακλυσμού ως ιστορικού γεγονότος δεν βασίζεται σε τέτοια απολιθώματα και παγωμένα υπολείμματα ζώων.

Μύθοι Περί Κατακλυσμού.

Οι επιζώντες δεν ξέχασαν ποτέ μια τόσο μεγάλη καταστροφή όπως ο Κατακλυσμός, ο οποίος εξαφάνισε ολόκληρο τον κόσμο εκείνης της εποχής. Μιλούσαν για αυτόν στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους. Ο Σημ έζησε άλλα 500 χρόνια μετά τον Κατακλυσμό, επομένως μπορούσε να διηγηθεί το γεγονός σε πολλές γενιές. Πέθανε μόλις 10 χρόνια προτού γεννηθεί ο Ιακώβ. Ο Μωυσής διαφύλαξε την αληθινή αφήγηση στη Γένεση. Λίγο μετά τον Κατακλυσμό, ενόσω άνθρωποι που καταφρονούσαν τον Θεό έχτιζαν τον Πύργο της Βαβέλ, ο Ιεχωβά σύγχυσε τη γλώσσα τους και τους διασκόρπισε «σε όλη την επιφάνεια της γης». (Γε 11:9) Όπως ήταν φυσικό, αυτοί οι άνθρωποι πήραν μαζί τους ιστορίες για τον Κατακλυσμό και τις μετέδωσαν από πατέρα σε γιο. Το γεγονός ότι υπάρχουν, όχι απλώς μερικές, αλλά ίσως εκατοντάδες διαφορετικές ιστορίες για αυτόν το μεγάλο Κατακλυσμό, και ότι τέτοιες ιστορίες συναντώνται στις παραδόσεις πολλών πρωτόγονων φυλών σε όλο τον κόσμο, αποτελεί ισχυρή απόδειξη πως όλοι αυτοί οι λαοί είχαν κοινή προέλευση και πως οι μακρινοί τους πρόγονοι έζησαν από κοινού την εμπειρία του Κατακλυσμού.—ΠΙΝΑΚΑΣ, Τόμ. 1, σ. 328.

Αυτές οι λαϊκές παραδόσεις περί Κατακλυσμού συμφωνούν με μερικά κύρια χαρακτηριστικά της Βιβλικής αφήγησης: (1) υπήρξε τόπος καταφυγίου για λίγους επιζώντες, (2) κατά τα άλλα η ζωή καταστράφηκε σε παγκόσμια κλίμακα από νερό και (3) διατηρήθηκε ένας πυρήνας του ανθρωπίνου γένους. Οι Αιγύπτιοι, οι αρχαίοι Έλληνες, οι Κινέζοι, οι Δρυΐδες της Βρετανίας, οι Πολυνήσιοι, οι Εσκιμώοι της Αλάσκας και της Γροιλανδίας, οι Αφρικανοί, οι Ινδοί και οι Ινδιάνοι—όλοι αυτοί έχουν τις δικές τους ιστορίες για τον Κατακλυσμό. Η Διεθνής Στερεότυπη Εγκυκλοπαίδεια της Βίβλου ([The International Standard Bible Encyclopedia] Τόμ. 2, σ. 319) αναφέρει: «Ιστορίες περί κατακλυσμού έχουν ανακαλυφτεί σε όλα σχεδόν τα έθνη και τις φυλές. Αν και είναι πιο κοινές στην ηπειρωτική Ασία και στα νησιά που βρίσκονται λίγο νοτιότερα, καθώς και στην ήπειρο της Βόρειας Αμερικής, έχουν εντοπιστεί σε όλες τις ηπείρους. Το σύνολο των γνωστών ιστοριών φτάνει τις 270 περίπου . . . Η παγκοσμιότητα των αφηγήσεων περί κατακλυσμού εκλαμβάνεται συνήθως ως απόδειξη της παγκόσμιας καταστροφής της ανθρωπότητας από κατακλυσμό και της εξάπλωσης της ανθρώπινης φυλής από μία τοποθεσία, ακόμη δε και από μία οικογένεια. Μολονότι μπορεί να μην αναφέρονται όλες οι παραδόσεις στον ίδιο κατακλυσμό, προφανώς η μέγιστη πλειονότητά τους αναφέρεται. Ο ισχυρισμός ότι πολλές από αυτές τις ιστορίες περί κατακλυσμού προήλθαν από επαφές με ιεραποστόλους δεν ευσταθεί, επειδή οι περισσότερες συγκεντρώθηκαν από ανθρωπολόγους που δεν ενδιαφέρονταν να δικαιώσουν την Αγία Γραφή, βρίθουν δε από φανταστικά και ειδωλολατρικά στοιχεία τα οποία προφανώς προέκυψαν από την αναμετάδοση των ιστοριών επί μακρά περίοδο χρόνου σε ειδωλολατρικές κοινωνίες. Επιπλέον, μερικές από τις αρχαίες αφηγήσεις γράφτηκαν από ανθρώπους που εναντιώνονταν σφοδρά στην εβραιοχριστιανική παράδοση».—Επιμέλεια Τζ. Μπρόμιλι, 1982.

Στο παρελθόν, κάποιοι πρωτόγονοι λαοί (στην Αυστραλία, στην Αίγυπτο, στα Φίτζι, στις Νήσους Σοσιετέ, στο Περού, στο Μεξικό και σε άλλα μέρη) διατηρούσαν ένα πιθανό κατάλοιπο αυτών των παραδόσεων περί Κατακλυσμού τηρώντας τον Νοέμβριο κάποιο “Συμπόσιο Προγόνων” ή “Γιορτή των Νεκρών”. Τέτοια έθιμα αντανακλούσαν μια ανάμνηση της καταστροφής που προκλήθηκε από τον Κατακλυσμό. Σύμφωνα με το βιβλίο Ζωή και Εργασία στη Μεγάλη Πυραμίδα (Life and Work at the Great Pyramid), η γιορτή στο Μεξικό τηρούνταν στις 17 Νοεμβρίου επειδή «είχαν μια παράδοση σύμφωνα με την οποία τότε είχε καταστραφεί στο παρελθόν ο κόσμος, και φοβούνταν μη τυχόν μια παρόμοια καταστροφή αφανίσει, στο τέλος ενός κύκλου, την ανθρώπινη φυλή». (Του καθηγητή Τσ. Πιάτσι Σμιθ, Εδιμβούργο, 1867, Τόμ. 2, σ. 390, 391) Το βιβλίο Η Λατρεία των Νεκρών (The Worship of the Dead) σημειώνει: «Αυτή η γιορτή [των νεκρών] . . . τηρείται από όλους εκείνη ή περίπου εκείνη την ημέρα κατά την οποία, σύμφωνα με την αφήγηση του Μωυσή, συνέβη ο Κατακλυσμός, δηλαδή τη δέκατη έβδομη του δεύτερου μήνα—του μήνα που αντιστοιχεί χονδρικά στο δικό μας Νοέμβριο». (Του Τζ. Γκαρνιέ, Λονδίνο, 1904, σ. 4) Είναι ενδιαφέρον ότι σύμφωνα με την Αγία Γραφή ο Κατακλυσμός άρχισε «το δεύτερο μήνα, τη δέκατη έβδομη ημέρα του μήνα». (Γε 7:11) Αυτός ο “δεύτερος μήνας” αντιστοιχεί στο τελευταίο μέρος του Οκτωβρίου και στο πρώτο μέρος του Νοεμβρίου στο ημερολόγιό μας.

Γραφική Επιβεβαίωση.

Ακόμη πιο ισχυρή απόδειξη για την ιστορικότητα του Κατακλυσμού από τις ειδωλολατρικές παραδόσεις πρωτόγονων λαών αποτελεί η επιβεβαίωση που παρέχουν άλλοι Βιβλικοί συγγραφείς υπό θεϊκή έμπνευση. Το μόνο άλλο σημείο όπου εμφανίζεται η ίδια εβραϊκή λέξη (μαμπούλ, κατακλυσμός) εκτός από την αφήγηση της Γένεσης είναι σε μια μελωδία του Δαβίδ όπου αυτός περιγράφει τον Ιεχωβά να κάθεται «πάνω στον κατακλυσμό». (Ψλ 29:10) Ωστόσο, και άλλοι συγγραφείς αναφέρονται στην αφήγηση της Γένεσης και την επιβεβαιώνουν, όπως για παράδειγμα ο Ησαΐας. (Ησ 54:9) Ο Ιεζεκιήλ επίσης υποστηρίζει την ιστορικότητα του Νώε. (Ιεζ 14:14, 18, 20) Ο Πέτρος χρησιμοποιεί ευρέως την αφήγηση περί Κατακλυσμού στις επιστολές του. (1Πε 3:20· 2Πε 2:5· 3:5, 6) Ο Παύλος παρέχει μαρτυρία για τη μεγάλη πίστη που εκδήλωσε ο Νώε κατασκευάζοντας την κιβωτό για την επιβίωση του σπιτικού του. (Εβρ 11:7) Ο Λουκάς περιλαμβάνει τον Νώε στη γραμμή των προγόνων του Μεσσία.—Λου 3:36.

Ακόμη πιο σημαντικά είναι αυτά που είπε ο Ιησούς για τις ημέρες του Κατακλυσμού, όπως καταγράφηκαν τόσο από τον Λουκά όσο και από τον Ματθαίο. Τα λόγια του Ιησού δεν επιβεβαιώνουν απλώς την αφήγηση περί Κατακλυσμού ως αληθινή, αλλά δείχνουν επίσης την εξεικονιστική και προφητική σημασία αυτών των αρχαίων συμβάντων. Απαντώντας στην ερώτηση των μαθητών: «Ποιο θα είναι το σημείο της παρουσίας σου και της τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων;» ο Ιησούς είπε μεταξύ άλλων: «Διότι όπως ήταν οι ημέρες του Νώε, έτσι θα είναι η παρουσία του Γιου του ανθρώπου. Διότι όπως ήταν οι άνθρωποι εκείνες τις ημέρες πριν από τον κατακλυσμό, που έτρωγαν και έπιναν, και οι άντρες παντρεύονταν και οι γυναίκες δίνονταν σε γάμο, μέχρι την ημέρα που ο Νώε μπήκε στην κιβωτό, και δεν έδωσαν προσοχή μέχρι που ήρθε ο κατακλυσμός και τους σάρωσε όλους, έτσι θα είναι η παρουσία του Γιου του ανθρώπου». (Ματ 24:3, 37-39· Λου 17:26, 27) Υπάρχουν, επομένως, άφθονες αποδείξεις από τις ίδιες τις θεόπνευστες Άγιες Γραφές που υποστηρίζουν την αυθεντικότητα και τη γνησιότητα της αφήγησης περί Κατακλυσμού, αποδείξεις που δεν βασίζονται απλώς σε ανθρώπινες παραδόσεις, στις λαϊκές ιστορίες πρωτόγονων λαών ή σε γεωλογικά και αρχαιολογικά ευρήματα.