Στην πορεία της ζωής μας, έχουμε συγκεντρώσει έναν αριθμό συναισθηματικών και ψυχολογικών τραυμάτων σε διαμάχες που έχουμε με τους άλλους ανθρώπους. Αυτά τα συναισθηματικά και ψυχολογικά τραύματα είναι κομμάτι του παρελθόντος μας και συχνά είναι ασυνείδητα. Τα αποτελέσματά τους ωστόσο είναι πραγματικά. Συνήθως αυτά τα τραύματα βρίσκονται στο βάθος της διακύμανσης των συναισθημάτων μας, στις αρνητικές διαθέσεις μας και συχνά στα προφανώς ανεξήγητα συναισθηματικά μας ξεσπάσματα.
Αυτές οι διαθέσεις μπορούν εύκολα να ελέγξουν την συμπεριφορά μας, οδηγώντας μας σε πράξεις που αργότερα μετανιώνουμε και για τις οποίες ντρεπόμαστε. Είναι πιθανόν να επουλώσουμε αυτά τα συναισθηματικά και ψυχολογικά τραύματα; Και αν ναι, πώς; Μπορούμε να θεραπεύσουμε αυτά τα τραύματα μέσα από μια διαδικασία πέντε βημάτων.
Βήμα 1: Κατανόηση
Στη διαδικασία της επούλωσης, το πρώτο βήμα είναι το πιο σημαντικό, μιας και η κατανόηση είναι ουσιαστική για μια πραγματική αλλαγή. Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, συχνά λέμε στους άλλους ή στον εαυτό μας ότι «Ξέρω πώς πρέπει να συμπεριφερθώ αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Ξέρω τι είναι σωστό αλλά και πάλι κάνω κάτι άλλο ξανά και ξανά. Είμαι απλά ανίκανος να αλλάξω». Το θέμα είναι ότι το να ξέρουμε πώς να συμπεριφερθούμε κατάλληλα, δεν είναι από μόνο του αποτελεσματικό.
Η γνώση και η πραγματική κατανόηση είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Για μια πραγματική αλλαγή απαιτείται μια διεξοδική κατανόηση. Πρέπει να καταλάβουμε ότι στο βάθος των προφανώς αμετάβλητων μοτίβων της συμπεριφοράς μας, υπάρχουν οι διανοητικές μας πληγές, που έχουν αποκτηθεί στο παρελθόν. Αυτές οι διανοητικές πληγές έχουν μέχρι αυτή τη στιγμή βυθιστεί στο ασυνείδητο. Αντίθετα με τις φυσικές πληγές στο σώμα μας, αυτές οι διανοητικές πληγές δεν επουλώνονται ποτέ.
Τα μοτίβα της συμπεριφοράς που τροφοδοτούνται από τις διανοητικές μας πληγές είναι αυτό-συντηρούμενα. Για παράδειγμα, είμαστε αγχωμένοι και νευρικοί με το αφεντικό μας επειδή μας μίλησε με υπεροψία μπροστά στους συναδέλφους μας. Έπειτα, μετά από λίγο, η νευρικότητα φεύγει και πιστεύουμε ότι έχει φύγει και ο θυμός μας.
Αλλά ο θυμός μας δεν εξαφανίστηκε πραγματικά. Για λίγο ήταν συνειδητός, αλλά μετά βούλιαξε στο ασυνείδητο, στα βάθη της ψυχής μας. Και από εκεί περιμένει τη σειρά του για να αναδυθεί πάλι στην επιφάνεια. Ίσως να μη χρειαστεί να περιμένει πολύ, καθώς όταν επιστρέφουμε σπίτι από τη δουλειά, η συμπεριφορά της συζύγου μας ή των παιδιών μας ίσως πυροδοτήσει την επανεμφάνιση του θυμού. Δίνουμε νέα δύναμη, νέα ένταση στην οργή μας, τη διατηρούμε και αναδύεται ξανά και ξανά για όλη την υπόλοιπη ζωή μας.
Βήμα 2: Ανάληψη της ευθύνης
Όταν θυμώνουμε με κάποιον ή κάτι, πιστεύουμε ότι ο θυμός ανήκει σε εμάς, ότι είναι κομμάτι του Εγώ μας. Τότε προσπαθούμε να βρούμε δικαιολογίες για τη συμπεριφορά μας. Η πιο συνηθισμένη μας εξήγηση είναι ότι ο θυμός μας προκλήθηκε από το άλλο άτομο ή ότι ήταν η μόνη πιθανή συμπεριφορά στην κατάσταση αυτή που συνέβη. Με αυτόν τον τρόπο, απορρίπτουμε την ευθύνη μας, την επιρρίπτουμε στο περιβάλλον μας, προσπαθούμε να βρούμε ένα αποδιοπομπαίο τράγο για να κατηγορήσουμε για την συμπεριφορά μας ή οποία είναι απαράδεκτη ακόμα και για εμάς τους ίδιους.
Στο πρώτο βήμα συνειδητοποιήσαμε ότι ο θυμός προκαλείται από τις διανοητικές μας πληγές. Το περιβάλλον, δίνει μόνο ένα πλαίσιο στο θυμό για να φορτιστεί με ενέργεια και να βγει στην επιφάνεια μέσα μας.
Πρέπει να είμαστε ικανοί να πετύχουμε μια πραγματική αλλαγή σε αυτή την πλευρά αν συνειδητοποιήσουμε ότι η θλίψη μας, η δυστυχία μας, η ζήλια μας ή ο θυμός μας και η συμπεριφορά μας που σχετίζεται με αυτά τα συναισθήματα, είναι σχεδόν πάντα τα επακόλουθα κάποιας εσωτερικής πληγής.
Συνεπώς, πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε να βρίσκουμε δικαιολογίες για τη συμπεριφορά μας όλη την ώρα. Πρέπει να πάρουμε την ευθύνη για τον θυμό μας ή την δυστυχία μας και να έχουμε επίγνωση ότι αυτά είναι τα παράγωγα τον διανοητικών μας τραυμάτων.
Βήμα 3: Εμπειρία, Ενσυναίσθηση
Για να μπορούμε να επουλώσουμε τις εσωτερικές μας πληγές πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και να αναγνωρίσουμε τα μοτίβα της συμπεριφοράς η ρίζα της οποίας είναι η εσωτερική πληγή και πρέπει να επωμιστούμε της ευθύνη για αυτή την συμπεριφορά.
Όταν η λύπη, η στενοχώρια, η ζήλια ή ο θυμός μπαίνουν ξανά στη ζωή μας, πρέπει να μην στρέψουμε την προσοχή μας στο περιβάλλον μας, σε αναζήτηση κάποιου λόγου, γιατί η συμπεριφορά μας υπαγορεύτηκε από τα αρνητικά συναισθήματα.
Αντιθέτως, ας συγκεντρωθούμε στο συγκεκριμένο συναίσθημα. Για παράδειγμα, αν νιώθουμε θυμωμένοι, ας βιώσουμε το θυμό στην πληρότητά του. Ας δούμε και ας βιώσουμε ολοκληρωτικά αυτό το συναίσθημα για να δούμε πώς μοιάζει.
Βήμα 4: Επιστροφή
Μόλις βιώσουμε τα συναισθήματα τη θλίψης, της δυστυχίας, της ζήλιας ή του θυμού στο μέγιστό τους, ας δοκιμάσουμε να επιστρέψουμε στο παρελθόν και να βρούμε τη ρίζα αυτών των συναισθημάτων. Την αρχική εσωτερική πληγή που τροφοδοτεί αυτό το συγκεκριμένο συναίσθημα. Μπορεί να βρούμε έναν αριθμό μικρών πληγών, αλλά δεν πρέπει να σταματήσουμε στην πρώτη. Πρέπει να προσπαθήσουμε να σκάψουμε βαθιά και να αποκαλύψουμε την πρώτη πληγή. Να εξετάσουμε πώς και κάτω από ποιες περιστάσεις δημιουργήθηκε αυτό το συγκεκριμένο εσωτερικό τραύμα. Θα είμαστε ικανοί να το πετύχουμε αυτό από τη στιγμή που το παρελθόν μας είναι εκεί, μαζί μας, υπάρχει εκεί μόνο ασυνείδητα. Φέρνουμε πλέον σκόπιμα αυτά τα τραύματα στην επιφάνεια, τα εμφανίζουμε στο φως της Συνείδησης.
Το διανοητικό τραύμα θα μας φανερωθεί. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε με αυτή την εσωτερική πληγή. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να είμαστε σε εγρήγορση και να παρακολουθούμε με όλη μας την προσοχή. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο Νου να ξεκινήσει να δουλεύει μέσα μας και να κρίνει την κατάσταση από την οποία αποκτήσαμε την πληγή. Αν ο Νους αρχίσει να δουλεύει, η διαδικασία της επίρριψης ευθυνών στους άλλους δε θα σταματήσει ποτέ, και η διανοητική πληγή δε θα επουλωθεί ποτέ μέσα μας. Επιπρόσθετα, θα γίνει ακόμα χειρότερη.
Όποτε έχουμε την ευκαιρία, σε περιόδους λύπης, δυστυχίας, ζήλιας ή θυμού πρέπει να γυρνάμε πίσω στο παρελθόν. Με αυτό τον τρόπο θα γινόμαστε ολοένα και περισσότερο ικανοί να εντοπίζουμε τις διανοητικές πληγές στο βάθος των αρνητικών μας συναισθημάτων και της απαράδεκτης συμπεριφοράς μας.
Βήμα 5: Ανάρρωση
Ας δούμε ενώ βρισκόμαστε σε μια κατάσταση εγρήγορσης και χωρίς να κρίνουμε πώς μια συγκεκριμένη διανοητική πληγή δημιουργήθηκε μέσα μας. Παρακολουθώντας και μένοντας σε εγρήγορση, θα αναγνωρίσουμε τα επηρεασμένα μοτίβα του Νου, και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να τα σταματήσουμε. Κλείνουμε με το παρελθόν μας, και θα μας ανοίξει ο τρόπος με τον οποίο θα φέρουμε πραγματικές αλλαγές.
Όταν συνειδητά επιστρέφουμε στο παρελθόν μας και κοιτάζουμε μια διανοητική πληγή με πλήρη διαύγεια, αυτή η διαύγεια και Συνειδητότητα θα μετατραπούν σε μια θεραπευτική δύναμη. Μια εσωτερική πληγή δεν θεραπευόταν πριν διότι την αγνοούσαμε και παρέμενε εκεί εξαιτίας της έλλειψης διαύγειας από μέρους μας. Το φως της Συνείδησης είναι ένα φάρμακο. Θεραπεύει τα διανοητικά μας τραύματα χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κάτι άλλο για την ανάρρωση.
Όταν η Συνείδηση φτάσει σε μια διανοητική πληγή, η πληγή θα επουλωθεί και θα εξαφανιστεί. Με την εξαφάνιση της πληγής, το μοτίβο της συμπεριφοράς που δημιουργήθηκε από αυτή τη συγκεκριμένη πληγή, θα εξαφανιστεί επίσης. Αυτό είναι το ξεκίνημα των πραγματικών αλλαγών στη ζωή μας, μιας και δεν αλλάζει μόνο η συμπεριφορά μας, αλλά επιστρέφουμε επίσης σε ένα από τα πιο βασικά χαρακτηριστικά της ζωής μας: Την εγρήγορση και την συνειδητή προσοχή. Αυτή η προσοχή θα μας σώσει από μελλοντικές διανοητικές πληγές.
Μετάφραση: awakengr.com via thespiritscience.net
