Για πολλούς παρατηρητές, το εθελοντικό πνεύμα που χαρακτηρίζει το έργο οικοδόμησης στο Γουόργουικ ήταν εκπληκτικό. Ο διευθυντής μιας εταιρίας εγκατάστασης ανελκυστήρων είπε σε κάποιον από τους εργαζομένους: «Αυτό που πετυχαίνει η ομάδα σας είναι εντυπωσιακό. Οι περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας δεν προσφέρουν εθελοντικά τον χρόνο τους».

Όταν εκείνος και ορισμένοι άλλοι άκουσαν για πρώτη φορά ότι τα άτομα που συμμετείχαν στην οικοδόμηση των παγκόσμιων κεντρικών γραφείων των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Γουόργουικ της Νέας Υόρκης ήταν κυρίως εθελοντές, φαντάστηκαν ντόπιους Μάρτυρες οι οποίοι θα εργάζονταν μόνο τα σαββατοκύριακα. Εντυπωσιάστηκαν όταν συνάντησαν άτομα που είχαν αφήσει τη δουλειά τους και είχαν έρθει από όλη τη χώρα για να προσφέρουν εργασία μήνες ολόκληρους, ακόμη και χρόνια.

Ως το τέλος του 2015, περίπου 23.000 Μάρτυρες είχαν εργαστεί εθελοντικά στο Γουόργουικ μαζί με μέλη της οικογένειας Μπέθελ των Ηνωμένων Πολιτειών. Επιπλέον, σχεδόν 750 εργάτες οικοδόμησης που δεν είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά βοήθησαν να παραμείνει το έργο μέσα στα καθορισμένα χρονικά πλαίσια. Η στενή συνεργασία με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά έκανε βαθιά και θετική εντύπωση σε πολλά από εκείνα τα άτομα.

Ο διευθυντής μιας εταιρίας που κατασκευάζει παράθυρα και συστήματα τοίχων έγραψε: «Όλοι οι εργαζόμενοι της εταιρίας μας που συμμετέχουν σε αυτό το έργο έχουν εντυπωσιαστεί από τη στάση των ατόμων με τα οποία συνεργάζονται. Γι’ αυτόν τον λόγο, πολλοί από εμάς θέλουμε να ασχοληθούμε με το συγκεκριμένο έργο».

Μια άλλη εταιρία παρείχε εκπαιδευμένο προσωπικό για τις εργασίες στην ανωδομή των κτιρίων κατοικιών. Όταν έληξε το συμβόλαιο της εταιρίας, τρεις από τους υπαλλήλους της αποφάσισαν να μείνουν στο Γουόργουικ. Παραιτήθηκαν από την εργασία τους και έπιασαν δουλειά σε κάποια άλλη εταιρία η οποία εξακολουθούσε να εργάζεται στο εργοτάξιο.

Οι Χριστιανικές ιδιότητες που εκδηλώνουν οι Μάρτυρες είχαν θετική επίδραση σε κάποιους εργαζομένους. Ένας άντρας εργαζόταν σε μια εταιρία που τοποθετούσε τα θεμέλια των κτιρίων. Αφού εργάστηκε στο Γουόργουικ λίγους μήνες, η γυναίκα του στο σπίτι παρατήρησε αισθητή διαφορά στη στάση και στην ομιλία του. Είπε γεμάτη χαρά: «Έχει γίνει αγνώριστος!»

Πολλοί από τους Μάρτυρες στο εργοτάξιο ήταν γυναίκες. Όχι μόνο οδηγούσαν λεωφορεία, καθάριζαν χώρους και πρόσφεραν γραμματειακή εργασία, αλλά επίσης ρύθμιζαν την κυκλοφορία, χειρίζονταν βαρέα μηχανήματα, συνέδεαν καλώδια οπτικών ινών, μόνωναν σωλήνες, τοποθετούσαν και στόκαραν γυψοσανίδες, έκαναν υδραυλικές εγκαταστάσεις και συμμετείχαν στη σκυροδέτηση. Εργάζονταν σκληρά.

Κάποιο άτομο που δεν ήταν Μάρτυρας και εργαζόταν στην κατασκευή της στέγης παρατήρησε ότι ορισμένα αντρόγυνα που έβγαιναν από τα λεωφορεία κρατιούνταν χέρι χέρι καθώς προχωρούσαν προς τη δουλειά τους. Αυτό τον συγκίνησε. Επίσης, είδε ότι οι γυναίκες εργάζονταν ακούραστα. «Η πρώτη εντύπωση που σχημάτιζε κάποιος ήταν ότι οι γυναίκες απλώς συνόδευαν τους άντρες τους», είπε. «Αλλά όταν έπιαναν δουλειά, τα κατάφερναν εξαιρετικά! Έχω εργαστεί σε διάφορα εργοτάξια στην Πόλη της Νέας Υόρκης, αλλά πρώτη φορά βλέπω κάτι τέτοιο».

Ο χειμώνας του 2014/2015 ήταν ασυνήθιστα βαρύς, και η ιδέα να μείνει κανείς στο σπίτι αντί να δουλεύει όλη μέρα έξω στην παγωνιά ήταν δελεαστική. Ο Τζέρεμι, ένας Μάρτυρας που ασχολούνταν με την επίβλεψη του έργου, θυμάται: «Τις πολύ κρύες μέρες, ο υπεύθυνος για τα θεμέλια από μια οικοδομική εταιρία μερικές φορές με ρωτούσε: “Από τους δικούς σας, θα δουλέψουν και οι γυναίκες αύριο;”

Περισσότεροι από 35 οδηγοί πούλμαν προσλήφθηκαν για να μεταφέρουν τους εθελοντές στο Γουόργουικ από και προς τα καταλύματά τους.

Πριν από κάποιο δρομολόγιο, ένας οδηγός σηκώθηκε και κοίταξε τους επιβάτες του. Τους είπε: «Μου αρέσει πολύ να είμαι οδηγός για εσάς τους Μάρτυρες. Σας παρακαλώ, στείλτε ένα e-mail στον εργοδότη μου ζητώντας του να με αφήσει σε αυτό το δρομολόγιο. Έχω μάθει πάρα πολλά για την Αγία Γραφή από εσάς. Προτού σας γνωρίσω, δεν ήξερα το όνομα του Θεού ή ότι η γη θα γίνει παράδεισος. Δεν φοβάμαι πλέον τον θάνατο. Για μένα, αυτό που ζω είναι καταπληκτικό. Θα με δείτε οπωσδήποτε στην Αίθουσα Βασιλείας στο επόμενο ρεπό μου».

Η Νταμιάνα, μια Μάρτυρας που εργάστηκε στο Γουόργουικ, είπε: «Μια μέρα, ύστερα από την επιβίβασή μας στο πούλμαν, ο οδηγός μάς ανακοίνωσε ότι ήθελε να μας πει δυο λόγια. Είπε ότι είχε μεταφέρει 4.000 Μάρτυρες προς και από διάφορους δικούς μας χώρους στη Νέα Υόρκη. “Όλοι έχουμε τις παραξενιές μας”, ανέφερε, “αλλά εσείς ξεπερνάτε τις διαφορές σας και εργάζεστε πλάι πλάι. Αυτό είναι θαυμάσιο”. Επίσης είπε ότι του άρεσε πολύ να συζητάει μαζί μας.

»Μόλις ολοκλήρωσε αυτό που έλεγε, μια Μάρτυρας στο πούλμαν τον ρώτησε: “Σας αρέσει όταν ψάλλουμε;”

»Εκείνος γέλασε με την καρδιά του και απάντησε: “Ναι! Τι λέτε να ξεκινήσουμε με τον ύμνο 134;”» *

πηγή