Τη δεκαετία του 80, το ονομαστικό εισιτήριο δεν υπήρχε ακόμη. Έτσι, τα πλοία στα δημοφιλή νησιά ταξίδευαν υπερπλήρη, καθώς η καταμέτρηση των επιβατών με το «μάτι» ήταν ένα συνηθισμένο φαινόμενο.

Εκείνη την εποχή τα πλοία χωρούσαν περίπου 1500 επιβάτες και στην κρίσιμη τουριστική περίοδο πολλές φορές ταξίδευαν υπερδιπλάσιοι. Ιδιαίτερα την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου κάθε πλοίο φόρτωνε πάντα ένα 30% πάνω απ’ αυτό που μπορούσε να μεταφέρει. Ήταν ένα φαινόμενο που όλοι γνώριζαν και έκαναν τα «στραβά μάτια».

Οι ταξιδιώτες της τελευταίας στιγμής πίεζαν να μπουν στο πλοίο ακόμη και χωρίς εισιτήριο. Είχαν βέβαια τη δυνατότητα να κόψουν εισιτήριο και μέσα στο πλοίο. Ο πλοίαρχος γνώριζε τον πραγματικό αριθμό των επιβατών μόνο το βράδυ όταν τελείωνε ο έλεγχος, στον οποίο καταμετρούνταν όλα τα εισιτήρια.

Oι πατέντες των επιβατών

Όσοι μάλιστα ταξίδευαν χωρίς εισιτήριο, έψαχναν τρόπους να κρυφτούν από τους ελεγκτές. Μία από αυτές τις πατέντες, ήταν να κρυφτούν στις βάρκες για να αποφύγουν τον έλεγχο. Άλλοι επιβάτες κλειδώνονταν στις τουαλέτες, ενώ όταν γίνονταν γνωστά τα κόλπα τους, έκαναν πιο εντατικούς ελέγχους για να τους βρουν.

Σε κάποιες περιπτώσεις δεν έλειψαν και οι υπερβολές, όπως αυτή με έναν μακαρίτη που έπρεπε να «επιστρέψει» στο νησί του για να γίνει η ταφή. Όπως αφηγείται ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατών Ναυτιλίας, Μιχάλης Σακέλλης , στη «Μηχανή του Χρόνου», όταν έπρεπε να μετακινηθεί κάποια νεκροφόρα, οι πράκτορες διαπραγματεύονταν σε πάρα πολύ υψηλές τιμές. Θυμάται ένα δρομολόγιο το 1979 για Αργοστόλι όταν κάποιος «αποφάσισε να μεταφέρει τον νεκρό του πατέρα μέσα στο πορτ-μπαγκάζ ενός ταξί». Όταν ο λογιστής του πλοίου  πληροφορήθηκε ότι ο ταξιτζής είχε βάλει τον μακαρίτη μέσα στο πορτμπαγκάζ για να αποφύγει την ειδική χρέωση, έκανε ξεχωριστή ανακοίνωση από τα μεγάφωνα του πλοίου:

Ο οδηγός του ταξί με το νεκρό παρακαλείται να έρθει στη ρεσεψιόν .

Αυτή δεν ήταν η μόνη ανακοίνωση που προκαλούσε γέλια σε επιβάτες και ναυτικούς. Δεν ξεχνιούνται οι «αγριοφωνάρες» στα αγγλικά που κανείς δεν καταλάβαινε, αλλά όπως εξηγεί ο κ. Σακέλλης κανείς δεν παρεξηγούσε. «Οι ξένοι μας αγαπούσαν και ας μη μιλάγαμε τότε καλά Αγγλικά. Ήταν οι πρώτοι τυχεροί που απόλαυσαν τα νησιά μας πριν εμείς ακόμη το πάρουμε χαμπάρι».

Από τα ταξίδια δεν έλειπαν ευτράπελα και καυγάδες, στους οποίους συχνά επενέβαινε ο καπετάνιος σε ρόλο «διαιτητή» και προσπαθούσε να κατευνάσει τα πνεύματα ώστε να λήξει το επεισόδιο. Ένα τέτοιο εκτυλίχθηκε ανάμεσα σε δύο βραδύγλωσσους. Ο «κεκές» επιβάτης του πλοίου απευθύνθηκε στον καμαρότο να παραγγείλει καφέ. Ο υπάλληλος προσπαθούσε να καταλάβει μέσα από ερωτήσεις πως προτιμούσε τον καφέ του ο πελάτης. Για κακή τους τύχη όμως και ο καμαρότος ήταν βραδύγλωσσος. Έτσι ο επιβάτης θεώρησε ότι ο καμαρότος τον κορόιδευε για τον τρόπο ομιλίας του. Θύμωσε πολύ και διαπληκτίστηκαν. Τελικά παρενέβη ο καπετάνιος του πλοίου, Κώστας Τζώρτζης. Η παρέμβασή του ήταν λυτρωτική, καθώς τους εξήγησε τι ακριβώς είχε συμβεί. Το επεισόδιο έληξε και οι δύο άντρες έγιναν φίλοι.

Ο ερωτευμένος επιβάτης βούτηξε στη θάλασσα

Άλλο ένα αξέχαστο περιστατικό αφηγήθηκε στη Μηχανή του Χρόνου, ο εφοπλιστής Αντώνης Αγαπητός. Θυμήθηκε έναν νεαρό επιβάτη που εξομολογήθηκε εν πλω στην κοπέλα του ότι εάν τον εγκαταλείψει θα πηδήξει στη θάλασσα. Η απειλή του επαναλαμβανόταν μέχρι που τελικά την έκανε πράξη. Το πλοίο έπλεε με ταχύτητα 20 μιλίων όταν ο νεαρός πήδηξε από το καράβι. Το περιστατικό παρατηρούσε ο μπάρμαν του εξωτερικού καταστρώματος, ο οποίος σήμανε συναγερμό. Η διάσωση ήταν δύσκολη καθώς ήταν νύχτα. Με τη βοήθεια προβολές εντόπισαν τον επιβάτη και τον ανέβασαν στο πλοίο. Το καταπληκτικό είναι ότι ο πλοίαρχος έδειρε τον «άτακτο» επιβάτη για να του βάλει μυαλό και να μην επαναλάβει την πράξη του.

http://www.mixanitouxronou,gr