Πού θα νοίκιαζε ένα δωμάτιο εκείνα τα χρόνια ένα νέο ζευγάρι στην Αθήνα; Σε κάποια αυλή συνοικίας φυσικά. Πήγαιναν στον ΕΒΓΑΤΖΗ στον ψιλικατζή τον καφετζή στα “μεσιτικά γραφεία”δηλαδή και ρωτούσαν.

Και βέβαια γνώριζαν. Χτυπούσαν το ρόπτρο της σιδερένιας αυλόπορτας. Πόσο το νοικιάζεις….και πόσο είναι ο βόθρος και το νερό. Το φώς είχε ενδιάμεσο μετρητή δηλαδή…

Η άλλη κρίσιμη ερώτηση ήταν κάθε πότε αδειάζει ο αχόρταγος και πόσο πληρώνει περίπου ο κάθε ενοικιαστής.

Εκεί μπερδευότανε η κατάσταση και αργότερα άρχιζαν οι γκρίνιες.

Οι νέοι νοικάρηδες άκουγαν τις οδηγίες των παλιών ή καλύτερα τις εντολές…

“Αποφεύγουμε να χύνουμε τα νερά από τις μπουγάδες…από το λούσιμο από το μπανιάρισμα στην κοινόχρηστη τουαλέτα (αλά Τούρκα)…”

Τα έριχναν στον δρόμο …καυγάδες με τους γείτονες και φυσικά και ο πολιτσμάνος να κάνει σύσταση την πρώτη φορά.

Πήγαιναν και στο δικαστήριο και “έτρωγαν”μεταλλικές. Έτσι έλεγε ο Πρόεδρος τόσες μεταλλικές δραχμές πρόστιμο.

Εικονικό νόμισμα που εφαρμοζόταν ως μέτρο ποινών (οι μεταλλικές προβλέπονταν ως πρόστιμο στα δικαστήρια) και είχε ισοτιμία με την πραγματική δραχμή.

Πίσω στην αυλή ….

Δεν ήταν μόνον το κόστος του Φαταούλα (βυτίου) πρόβλημα αλλά και η βρώμα και ειδικά όταν ξεχείλιζε από το καπάκι.

Υπήρχαν και τα λαμόγια εκείνων των χρόνων. Ειδικοί που άνοιγαν βόθρους με το αζημίωτο εύρισκαν διεξόδους προς στα διπλανά οικόπεδα.

Αρχές του ΄60 άρχισε να κατασκευάζεται ο Κεντρικός Αποχετευτικός Αγωγός που έστελνε τα λύματα κάπου στο Κερατσίνι και στην θάλασσα στον Σαρωνικό κάνοντας τετράπαχα τα μπαρμπούνια.