Τα ρόπτρα στις εξώπορτες των σπιτιών, κατασκευασμένα από χυτοσίδηρο, μπρούτζο ή ορύχαλκο, αποτελούσαν κάποτε αναπόσπαστο μέρος τους. Εκτός από την χρηστική ικανότητα που είχαν να ειδοποιούν με απλό τρόπο την έλευση ενός επισκέπτη, αποτελούσαν παράλληλα κι έναν σκοπό θα λέγαμε “μεταφυσικό”, που λίγοι σήμερα γνωρίζουν.

Βέβαια είχαν και υποβλητικό χαρακτήρα, καθώς προετοίμαζαν τον επισκέπτη, του έδιναν δηλαδή ένα προμήνυμα, για το εσωτερικό του σπιτιού και για τον χαρακτήρα των ανθρώπων που ζούσαν σ΄ αυτό.

Τα σχέδια των ρόπτρων δεν ήταν τυχαία, αλλά προέρχονταν μέσα από τις λαϊκές αντιλήψεις που διαμορφώθηκαν στο πέρασμα των αιώνων, που αφορούσαν στην ενθάρρυνση της καλής τύχης, στην αποτροπή του κακού και στην απομάκρυνση του κακού ματιού και της κακής γλώσσας.

Από εξώπορτα οικίας στην Νέα Καλλίπολη

Το γνωστό σε όλους μας μεταλλικό χέρι που κρούει την ξύλινη εξώθυρα, ανεξάρτητα από την αρχική του προέλευση διαδόθηκε και έγινε γνωστό στην ανατολή ως το λεγόμενο “χέρι της Φατιμά”.

Τα παλαιά χρόνια στις εξώπορτες των κατοικιών των μουσουλμάνων τοποθετούσαν δύο τέτοια ρόπτρα, που παρήγαγαν διαφορετικούς ήχους μεταξύ τους. Κάθε επισκέπτης αν ήταν άνδρας ή γυναίκα επέλεγε το αντίστοιχο ρόπτρο. Από τον παραγόμενο ήχο του κτυπήματος, γνώριζε η γυναίκα εντός του σπιτιού αν ο επισκέπτης ήταν άνδρας ή γυναίκα προκειμένου να ανοίξει, καθώς δεν επιτρεπτό μια γυναίκα μουσουλμάνα να ανοίγει την πόρτα του σπιτού σε ξένο άνδρα.

Δεν είναι τυχαίο που η μεγαλύτερη συλλογή ρόπτρων με το “χέρι της Φατιμά” βρίσκεται μέχρι σήμερα στην Τουρκία. Η παράδοση θέλει το “χέρι της Φατιμά” να αποτελεί εξέλιξη του χεριού αραβικής προέλευσης (Ksamsa), που απεικόνιζε ένα ανοικτό δεξί χερί που θεωρείτο αποτρεπτικό του κακού ματιού. Πριν ακόμα το “χέρι της Φατιμά” γίνει ρόπτρο εξώθυρας, υπήρχε ζωγραφισμένο με ασβέστη πάνω σε τοίχους οικιών σε Αλγέρι και Μαρόκο καθώς του απέδιδαν εξαιρετικές ιδιότητες.

Το χέρι ως ρόπτρο πάντως το συναντούμε παράλληλα και στα εβραϊκά σπίτια ως το “χέρι της Μίριαμ”αδελφή του Μωυσή και του Ααρών, αλλά και των χριστιανών ως το “χέρι της Μαρίας”.

Σε όλες τις περιπτώσεις το χέρι είναι πάντα γυναικείο, γεγονός όχι μόνο του λεπτεπίλεπτου της κατασκευής αλλά και γιατί σε πολλές περιπτώσεις φαίνεται να φέρει γυναικείο δακτυλίδι ή βραχιόλι στον καρπό. Οφείλει να χτυπά πόρτα πάντα ξύλινη και όχι μεταλική καθώς ο ήχος του χτυπήματος του ξύλου (αν και στην ουσία χτυπά πάνω σε μεταλική βάση) είναι αποτρεπτικός για τα κακά πνεύματα.

Είναι γνωστή άλλωστε και η φράση “χτύπα ξύλο”.

Κάποτε το χέρι δεν χτυπούσε απευθείας με τα δάκτυλα την πόρτα, αλλά κρατούσε ένα μικρό σφαιρίδιο. Αυτό έλεγαν πως ήταν το χέρι της Εύας που κρατούσε το μήλο.

Στον Προφήτη Ηλία

Εκτός από το “χέρι της Φατιμά” που αποτελεί το πιο διαδεδομένο ρόπτρο στην Ελλάδα, μεγάλης δημοτικότητας απολάμβανε και η “κεφαλή του λιονταριού” στο στόμα του οποίου υπάρχει ένας σιδερένιος αρθρωτός κρίκος που μετακινούμενος χτυπούσε πάνω στην πόρτα.

Η λεοντοκεφαλή ως ρόπτρο είναι ιταλικής προέλευσης, διαδεδομένη ειδικά στα χρόνια του χριστιανισμού καθώς αποτελεί σύμβολο του Αγίου Μάρκου του Ευαγγελιστή. Άλλωστε για τον ίδιο λόγο, του συμβολισμού του λιονταριού με τον Άγιο Μάρκο, εκλάπηκε και το λιοντάρι του Πειραιά προκειμένου να μεταφερθεί στην Βενετία, πόλη στην οποία κυριαρχούν οι απεικονίσεις λιονταριών σχεδόν παντού.

Η λιονταροκεφαλή εκτός του χριστιανικού μηνύματος με το οποίο ταυτίστηκε στην βενετσιάνικη κουλτούρα, αποτελούσε παράλληλα και ένα σύμβολο δύναμης και εξουσίας που αποτυπωνόταν όχι μόνο στα ρόπτρα, αλλά και σε δημόσιες βρύσες, σε αγάλματα ακόμη και σε τρούλους εκκλησιών.

Αυτό έλκυε την καταγωγή από την αρχαιότητα, καθώς στην Ελλάδα είχε ευρύ διακοσμητικό χαρακτήρα. Τα περισσότερα δημόσια κτήρια ή ιδιωτικά μέγαρα που κατασκευάζονταν παλαιότερα, φρόντιζαν να φέρουν ορατό ή μη, ένα σημείο καλοτυχίας ή αποτροπής του κακού.

Τα περισσότερα δημόσια κτήρια ή ιδιωτικά μέγαρα που κατασκευάζονταν παλαιότερα, φρόντιζαν να φέρουν ορατό ή μη, ένα σημείο καλοτυχίας ή αποτροπής του κακού. Το συγκεκριμένο βρίσκεται στο Μέγαρο Μεταξά.

Στην αρχαιότητα επίσης η κεφαλή του λιονταριού είχε ταυτιστεί με το νερό. Γιαυτό συντριβάνια, υδρορροές και δημόσιες βρύσες παρείχαν νερό μέσα από το στόμα ενός λιονταριού, συνήθεια που έμεινε μέχρι και σήμερα.

Κεφαλές Λεόντων χρησιμοποιούνται ως υδρορροές στον τρούλο της εκκλησίας του Αγίου Κωνσταντίνου Πειραιώς

Η λεοντοκεφαλή από την οποία ανάβλυζε κάποτε νερό στην Πλατεία μπροστά από τον Άγιο Κωνσταντίνο Πειραιώς Τοποθετημένο ένα ρόπτρο λεοντοκεφαλή στην εξώθυρα, αποτελούσε τον “φύλακα” του κτηρίου και των ενοίκων του, φόβιζε το “κακό” και λειτουργούσε αποτρεπτικά καθώς έπιδείκνυε τον ρωμαλέο χαρακτήρα των προσώπων που διέμεναν εντός (λεοντόκαρδος χαρακτήρας).

Τα ρόπτρα παίρνουν ζωή, κατά τις παραδόσεις, λίγο πριν το χτύπημα της πόρτας. Ανάλογα με τις προθέσεις του επισκέπτη ή και του ιδιοκτήτη ακόμη, έχουν τη δύναμη να ζωντανέψουν στη φαντασία ανάλογα με τα αισθήματα με τα οποία αποπειράται να εισέλθει ο καθένας.

Διάσημη είναι η σκηνή του Καρόλου Ντίκενς, στο έργο “Christmas Carol” όταν ο Σκρουτζ επιστρέφει στο σπίτι του γεμάτο θλίψη για τη μοναχική ζωή του όπου ξαφνικά βλέπει τον πεθαμένο από χρόνια συνεργάτη του Μάρλεϊ να του μιλά μέσα από το ρόπτρο της εξώθυρας.

Συνεπώς κατά την παράδοση πάντοτε, τα ρόπτρα έλεγχαν τα συναισθήματα κάθε εισερχομένου, τον υπέβαλλαν σε ένα ψυχολογικό έλεγχο λίγο πρίν την είσοδο. Χαρακτηριστική είναι επίσης η σκηνή ατόμων με αμφιλεγόμενα αισθήματα που μένουν παγωμένοι ή διστακτικοί με το χέρι απλωμένο να απέχει εκατοστά λίγο πρίν αγγίξουν το ρόπτρο της πόρτας, αναλογιζόμενοι τι ακριβώς θα πουν και πως θα φερθούν όταν η θύρα ανοίξει.

Άλλο ένα ρόπτρο σε οικία στον Προφήτη Ηλία Στην δύση κυκλοφόρησαν πολλά άλλα σχέδια για ρόπτρα όπως δράκοι, μέδουσες, μυθολογικές μορφές αλλά και απλά διακοσμητικά σχέδια (Γαλλία) τα οποία όμως δεν έτυχαν ανάλογης υποδοχής στην Ελλάδα.

Δυστυχώς από τις εκατοντάδες ρόπτρων που διακοσμούσαν άλλοτε τις εξώθυρες των κατοικιών ελάχιστα σώζονται σήμερα. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην ανυπαρξία των μονοκατοικιών αλλά και στη συστηματική αρπαγή τους είτε λόγω της συλλεκτικής τους αξίας, είτε λόγω της αξίας που μπορεί να έχουν ως μέταλλα.

Δυστυχώς στην σημερινή εποχή της ταχύτητας και της δήθεν απλοποίησης της καθημερινότητας χρηστικά αντικείμενα του παρελθόντος τέθηκαν στο περιθώριο ως “άχρηστα”.

Στο όνομα του εκσυγχρονισμού η ζωή του ανθρώπου απογυμνώθηκε από όλα εκείνα τα στοιχεία του πολιτισμού που καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό και την ποιότητα του βίου του.

Του Στέφανου Μίλεση
http://pireorama.blogspot.gr