Από μια κυβέρνηση, που έχει πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά, ο οποίος αρχικά υποδυόταν τον «αντίθετο» στα Μνημόνια, και που όταν ρωτήθηκε αν έχει κάνει την αυτοκριτική του για την εποχή που – έλεγε ότι – ήταν «αντίθετος», εκείνος έσπευσε να απολογηθεί δημοσίως για το…αμάρτημά του, αναφωνώντας (ενώπιον της Μέρκελ) εκείνο το απίθανο: «Ουδείς αναμάρτητος», όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς…

Από μια κυβέρνηση, που έχει συγκυβερνήτη τον κ. Βενιζέλο, τον αρχηγό εκείνου του κόμματος, του ΠΑΣΟΚ, που η προσήλωσή του στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα «δημοκρατικά» νήματα που ένωναν μεταξύ τους τις «σοσιαλιστικές» ψυχές των Τσοχατζόπουλων, των Τσουκάτων, των Παπακωνσταντίνου και των Μαντέληδων, όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς…

Από μια κυβέρνηση, που έχει συγκυβερνήτη τη ΔΗΜΑΡ, το κόμμα με σήμα κατατεθέν εκείνες τις αθεόφοβες «κόκκινες γραμμές», που ουδέποτε συναπαντήθηκαν με το «κόκκινο» της ντροπής, και που αποτελούν το άκρον άωτον της ξεδιαντροπιάς που αυτοαποκαλείται «Αριστερά της ευθύνης», όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς…

Από μια κυβέρνηση, που αυτό που διέπραξε στην ΕΡΤ δεν έχει προηγούμενο πουθενά στον σύγχρονο κόσμο και που αν επιχειρήσει κανείς να αναζητήσει το ιστορικό του αντίστοιχο, θα πρέπει – τηρουμένων όλων των ιστορικών και πολιτικών αναλογιών – να ανατρέξει στις 27 Απρίλη του ’41, όταν έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα και έπαυε να μεταδίδεται η φωνή του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών, όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς…

Από μια κυβέρνηση, που η σχέση της με τη δημοκρατία ταυτίζεται με τη χειραγώγηση της κρατικής – κυβερνητικής (και ουδέποτε δημόσιας) ΕΡΤ, που η σχέση της με την ενημέρωση περνά μέσα από το «λουκέτο» στην ΕΡΤ και που, τελικά, η σχέση της με την πληροφόρηση του λαού καταλήγει πάντα να κουλουριάζεται απροκάλυπτα στην αγκαλιά εκείνης της ποιότητας, εκείνου του πλουραλισμού και εκείνης της αντικειμενικότητας που στάζει απ’ όλους τους πόρους της η ενημέρωση των εργολάβων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και των βιομηχάνων καναλαρχών, όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς…

Από μια κυβέρνηση των μονοπωλίων, που έφτασε σε γκανγκστερικό παραλήρημα όχι μόνο ενάντια στην ΕΡΤ, αλλά και εναντίον του «902», επειδή διέπραξε το «αδίκημα» να διαθέσει τη συχνότητά του στους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Από μια κυβέρνηση των κεφαλαιοκρατών, που τη δική της «νομιμότητα», την κυβερνητική «νομιμότητα» του κεφαλαίου, επικαλούνται οι καναλάρχες – αφεντικά της εταιρείας «Digea» ώστε (σε μια απροσχημάτιστη επίδειξη της «νομιμότητας» του σιδερόφραχτου καπιταλισμού) να προχωρούν στη διακοπή της εκπομπής του ψηφιακού σήματος του «902», όταν ο σταθμός του ΚΚΕ μεταδίδει το σήμα της ΕΡΤ, όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς…

Από μια τέτοια, και από κάθε τέτοια, αστική κυβέρνηση, το μόνο που μπορεί να περιμένει, να ελπίζει και να παλεύει ο λαός, είναι η ανατροπή της και όχι, φυσικά, η αντικατάστασή της με «μία από τα ίδια». Η ανατροπή της! Που σημαίνει «συναγερμός» για τη συγκρότηση εκείνης της λαϊκής συμμαχίας που δε «διαπραγματεύεται», δεν «τα διπλώνει», αλλά μετασχηματίζει το δίκιο του λαού σε πολιτικά οργανωμένη κοινωνική πλειοψηφία. Παίρνει την πολιτική και οικονομική εξουσία στα δικά της χέρια, κατοχυρώνει αυτή τη λαϊκή εξουσία στον αντίποδα της σημερινής εξουσίας των μονοπωλίων και συγκροτεί τη δική της κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση του εργαζόμενου λαού, που θα ελέγχεται καθημερινά από τον εργαζόμενο λαό, που θα υπηρετεί αυτά και μόνο αυτά: τα συμφέροντα, τις ανάγκες και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού.

* «ALΕRΤ» = «Συναγερμός», «Ετοιμος για δράση»