Η εξέλιξη του Πάσχα σε γιορτή δεν βασιζόταν στη Βίβλο. Στην πραγματικότητα, οι σχολιαστές ισχυρίζονται ότι η ίδια η λέξη Easter (η Αγγλική για το Πάσχα) είναι Αγγλοσαξονικής προέλευσης, που σχετίζεται με τον καιρό της άνοιξης. Στη διάρκεια εκείνης της εποχής, οι αρχαίοι νόμιζαν ότι ο ήλιος ξαναγεννιόταν μετά από τη χειμερινή του νάρκη. Άλλοι όροι για τη γιορτή του πάσχα, όπως πάκουες ή πάσκουα, προέρχονται από την αρχαία Εβραϊκή λέξη πέσακ, δηλαδή «παράτρεξη». Ο Χριστιανικός κόσμος ισχυρίζεται ότι το σημερινό Πάσχα αντικαθιστά αυτή την Ιουδαϊκή γιορτή. Αλλά αυτό παραβλέπει το γεγονός ότι ο Ιησούς αντικατέστησε το Ιουδαϊκό Πάσχα, όχι με το σημερινό Πάσχα (Easter), αλλά με τον αναμνηστικό δείπνο.

Ο ιστορικός Σωκράτης επομένως συμπέρανε: «Μου φαίνεται ότι η γιορτή του Πάσχα εισάχθηκε στην εκκλησία από κάποιο αρχαίο έθιμο, όπως ακριβώς έχουν καθιερωθεί πολλά άλλα έθιμα». Η πληθώρα των παραδόσεων του Πάσχα πράγματι προέρχονται από «κάποιο αρχαίο έθιμο»—το έθιμο των ειδωλολατρικών εθνών! Ο Καθολικός ιερέας Φράνσις Ξ. Γουάιζερ ομολόγησε: «Μερικές από τις δημοφιλείς παραδόσεις της Σαρακοστής και του Πάσχα χρονολογούνται από τις ιεροτελεστίες για τη φύση». Αυτές οι ιεροτελεστίες της άνοιξης σχεδιάστηκαν αρχικά για να «εκφοβίζουν τους δαίμονες του χειμώνα».

Αλλά η εκκλησία δεν ξερίζωσε αυτή την ειδωλολατρία από τους προσηλύτους της; Το βιβλίο Curiosities of Popular Customs (Τα Περίεργα των Δημοφιλών Εθίμων) εξηγεί: «Ήταν η αμετάβλητη τακτική της αρχέγονης Εκκλησίας να προσδίδει Χριστιανική σπουδαιότητα σε τέτοιες υπάρχουσες ειδωλολατρικές τελετές ώστε να μην μπορούν να εκριζωθούν. Στην περίπτωση του Πάσχα η μετατροπή ήταν ιδιαίτερα εύκολη. Η χαρά για τον ανατέλλοντα φυσικό ήλιο, και την αφύπνιση της φύσης από το χειμερινό θάνατο, έγινε χαρά για τον ανατέλλοντα Ήλιο της δικαιοσύνης, με την ανάσταση του Χριστού από τον τάφο».