Το Σινεάκ είναι τρυφερή ανάμνηση των παιδικών χρόνων πολλών σημερινών γιαγιάδων και παππούδων που στην αίθουσά του είδαν κωμωδίες, καρτούν, μορφωτικές ταινίες, ντοκιμαντέρ, ελληνικά και παγκόσμια επίκαιρα. Όλα αυτά μαζί σ’ ένα πρόγραμμα που διαρκούσε δύο με τρεις ώρες και όποιος ήθελε μπορούσε ελεύθερα να καθίσει να το ξαναδεί. Δεν έδινε «ραντεβού τον Σεπτέμβρη» γιατί είχε ειδικά μηχανήματα ψύξης που του επέτρεπαν να λειτουργεί και το καλοκαίρι.

Σινεάκ υπήρχαν σε διάφορες πόλεις του κόσμου: Άμστερνταμ, Χάγη, Ρότερνταμ, Βρυξέλες, Ρίο ντε Τζανέιρο, Παρίσι. Άλλωστε οφείλει το όνομά του στις γαλλικές λέξεις Cinéma Actualités.

Το δικό μας Σινεάκ βρισκόταν στο υπόγειο του Σικιαρίδειου Μεγάρου Θεαμάτων. Στο ισόγειο βρισκόταν ο κινηματογράφος Ρεξ και στον πρώτο όροφο το θέατρο Κοτοπούλη.

Το Σικιαρίδειο μέγαρο χτίστηκε το 1937 και ήταν ένα στολίδι της Πανεπιστημίου, μεγαλόπρεπο και κάτι πρωτόγνωρο για την ελληνική πρωτεύουσα. Εκτός από το θέατρο και τους δύο κινηματογράφους, διέθετε μπαρ, αίθουσες συναυλιών και άλλα κέντρα ψυχαγωγίας –συνολικής χωρητικότητας 4.000 ατόμων. Είχε κρυφούς φωτισμούς, τέσσερα μεγάλα ασανσέρ, αθόρυβο δάπεδο, φαρδιούς διαδρόμους, άνετα και κομψά καθίσματα, καλό εξαερισμό και οπωσδήποτε η ηχομόνωσή του ήταν θαυμάσια, αφού οι ήχοι της μιας αίθουσας δεν μεταφέρονταν στην άλλη.

Η αίθουσα χορού που βρισκόταν στο υπόγειο μεταβλήθηκε σε κινηματογραφική αίθουσα για παιδιά. Η δικτατορία του Μεταξά επιδοτούσε την προβολή επίκαιρων και παιδικών έργων.

Οι προβολές του Σινεάκ είχαν μεγάλη επιτυχία. Το πρόγραμμα είχε εναλλαγές και ήταν χορταστικό σε διάρκεια. Στη δεκαετία του ’70 η τηλεόραση αποτέλεσε την κύρια αιτία της παρακμής του.

Το 1983, προτού προφτάσει μια ξένη εταιρεία να το πάρει και να το μετατρέψει σε πολυκατάστημα, με διάταγμα του Τρίτση το Σικιαρίδειο κηρύχτηκε διατηρητέο μαζί με άλλα δέκα εννέα κτίρια της Πανεπιστημίου. Επί Μελίνας περιήλθε στο ελληνικό δημόσιο.

Σήμερα στην αίθουσα του παλιού Σινεάκ στεγάζεται η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.