«Χθες στο σούπερ μάρκετ με πλησιάζει ένας τύπος με εμφανή τα σημάδια της αθλιότητας μέσα κι έξω και μου λέει έτοιμος να βάλει τα κλάματα «φίλε δεν έχω φάει τίποτα εδώ και τρεις μέρες».

Του λέω «Πάρτε ο τι θέλετε κι ελάτε να με βρείτε στο ταμείο».

Στο σούπερ μάρκετ έπεσε συναγερμός. Ακούω μια ταμία να φωνάζει «Κύριε Νίκο, κύριε Νίκο είναι ένας κύριος που ενοχλεί τους πελάτες» Μια άλλη σχολιάζει από δίπλα της χασκογελώντας «Χαχαχα κύριος!». «Ε πως να τον πω» λέει η πρώτη χασκογελώντας κι αυτή.

Την ώρα που έρχεται ο κύριος Νικος για να αποκαταστήσει την τάξη φτάνει ο τύπος δίπλα μου κρατώντας – αν έχετε το θεό σας – ένα γιαούρτι κι ένα Μιλκο. Του επαναλαμβάνω με έμφαση αυτήν την φορά για να τ’ ακούσει καλά ο κύριος Νίκος «Πάρτε ο τι θέλετε, ο τι θέλετε». Ο άνθρωπος τα χάνει και σαστίζει κι ο κύριος Νίκος παίρνει το μήνυμα και κάνει αμέσως μεταβολή και φεύγει.

Πηγαίνω στα ταμεία κι έρχεται και με βρίσκει ο τύπος μ’ ένα πακέτο συσκευασμένα ψωμάκια, έναν χυμό κι ένα πακέτο ζάχαρη. Δεν ξέρω γιατί με συγκίνησε τόσο πολύ εκείνη η ζάχαρη που δεν κόλλαγε με τίποτα με το γιαούρτι, το Μίλκο, τον χυμό και το ψωμί.




Του πα, πάρτε ότι θέλετε κι αυτός έφερε αυτά που σας λέω, τίποτα άλλο. Καταλαβαίνετε για τι επιπέδου ψυχική ευγένεια μιλάμε;

Κι έρχεται μια μ@λ@κισμένη στο ταμείο και του λέει «πήγαινε έξω και περίμενε, θα στα φέρει έξω αυτά που σου πήρε»

«Στον φίλο μου μιλάτε έτσι;» της λέω «Στον φίλο μου μιλάτε στον ενικό; Πως τολμάτε;» Κοκκίνισε η γουρούνα κι αυτός χαμογέλασε και μου έκλεισε το μάτι.

Έφυγα πανευτυχής!»