Αν κάθε εποχή έχει τις δικές της κορυφαίες γευστικές στιγμές, τότε σίγουρα του καλοκαιριού είναι οποιαδήποτε συνδυάζει φέτα με ντομάτα: η γλύκα διαδέχεται την αψάδα, από ψωμοτύρια της στιγμής μέχρι δροσερές σαλάτες ετοιμασμένες στα γρήγορα (λέγε με πανζανέλα) και λογής λογής τάρτες για τους επιδέξιους με τις ζύμες. Πιστεύοντας πως έχω εξαντλήσει όλους τους πιθανούς συνδυασμούς τους, διαψεύστηκα από την καλοκαιρινή, και αρκούντως μεσογειακή, πρόταση του έμπιστού μου smittenkitchen.com: φέτα ψημένη με ντοματίνια, λάδι, σκόρδο, μυρωδικά και από δίπλα κράκερ ή ψωμί φρέσκο για τις απαραίτητες – είναι άλλωστε η εποχή τους – βουτιές. Κάτι σαν χωριάτικη σαλάτα που μπήκε στον φούρνο και βγήκε μεσημεριανό περιωπής για κάτι ζεσταμένα, ραχατλίδικα μεσημέρια.

​Σ’ ένα μεγάλο και βαθύ μπολ ανακατεύω τα ντοματίνια (ή τη ντομάτα) με το σκόρδο, τον βασιλικό, ρίγανη, ελαιόλαδο και μπόλικο πιπέρι. Εδώ και το κρεμμύδι, αν το συμπεριλάβω. Τα ντοματίνια συνήθως δεν τα κόβω στη μέση, μου αρέσει να καψαλίζονται και μετά, ζουλώντας τα, να ενώνεται ο χυμός τους με το μαλακό τυρί.

Ζεσταίνω τον φούρνο στους 200 βαθμούς και διαλέγω ένα μεσαίο πυρίμαχο σκεύος. Στο κέντρο του η φέτα, πάνω και γύρω της τα αρωματισμένα πομοντόρια με όλα τα συνοδευτικά και στη συνέχεια ψήσιμο για 15 περίπου λεπτά.

Η φέτα θα φαίνεται πως δεν έχει λιώσει, θα ζεσταθεί όμως τόσο που με το πρώτο σπρώξιμο με ψωμί ή κράκερ θα υποχωρήσει σαν τυρί αλοιφώδες. Μόλις η σαλάτα φούρνου είναι έτοιμη, τα ντοματίνια δηλαδή ροδίσουν και το τυρί μαλακώσει καλά, γαρνίρισμα με επιπλέον φρέσκο βασιλικό και φέρτε κράκερ, φέρτε κριτσίνια, ψητά πιτάκια, ψωμί φρυγανισμένο…

Αν προλάβει και κρυώσει κάπως (πράγμα δύσκολο αφού συνήθως εξαφανίζεται εντός πεντάλεπτου), η φέτα θα σφίξει αλλά δεν πτοούμαι: την ξαναφουρνίζω για να μαλακώσει εκ νέου. Επαναλαμβάνω μέχρι να εξαντληθεί κάθε ίχνος ψωμιού ή κράκερ από το ντουλάπι.

http://www.bostanistas.gr