Όταν είναι μέσα στη θάλασσα = τρομακτικά. Μπορεί να το παίζεις μάγκας, κολυμπώντας από πάνω τους, αλλά κρύβεις από τον κολλητό σου δίπλα ότι τρέμεις μην τυχόν και πεταχτεί από το μαύρο σκοτάδι κανένα αλλόκοτο πλάσμα της θάλασσας και σε κοψοχολιάσει (στην καλύτερη) ή σου δαγκώσει τίποτα που προεξέχει (στη χειρότερη). Άλλωστε όλοι έχουμε κάνει έστω και μία φορά στη ζωή μας το στυλ κολύμβησης «κάνω-κρόουλ-αμέριμνος-συνειδητοποιώ-φύκια-πλατσουρίζω-ατάκτως-απο-κει-που’ρθα». Όταν είναι έξω στην ακτή = αηδιαστικά. Ειδικά όταν η θάλασσα έχει ξεράσει βουνά από δαύτα. Όταν κολλάνε πάνω σου = εκνευριστικά. Εχμ, μπλιάχ.

Από τον λιγότερο σπαστικό έως τον «δεν σου αξίζει να σε κοιτάζουν οι ματάρες μου»: Τα ασυγκράτητα ζευγάρια (που είναι ένα βήμα πριν πιάσουν παιδί μπροστά σου), οι τσουραπογκόμενες με τα μπραζίλιαν (σιγά μαντάμ, την είδαμε την πωπάρα σου, γιατί και να “θελες, δεν κρύβεται) και οι κάγκαροι με τα σωβρακομαγιό (ίου), οι λαδωμένοι «σφίχτες» (που είναι σαν να πήραν αέρα με τρόμπα για λάστιχα αυτοκινήτου και γυαλοκοπάνε κιόλα από το καροτένι, για τέλειο φινίρισμα), οι υστερικές μανάδες (με την παλιά, καλή, πασίγνωστη γκαρίδα, που προκαλεί διάτρηση τυμπάνου σε ακτίνα δύο χιλιομέτρων).

Οι ντιτζέηδες των λαϊκοκλαμπόμπαρων που το καλοκαίρι ανακαλύπτουν τον Μάρτιν Γκάριξ που είχε πέσει σε χειμερία νάρκη μέσα τους, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούν να αποτινάξουν από πάνω τους την πολυετή εμπειρία τους στο γαβ γουβ. Bottom line: «πειραγμένο» remix Lykke Li με Πάολα και 100 άτομα με ελαφρά εγκεφαλικά στις ξαπλώστρες.

Όποιος κατουράει στη θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι του. Και ενίοτε και στο μαγιό του.

Σαν το σκουπιδαριό που αφήνει πίσω του ο κλασικός, ο μπουρτζόβλαχος ο Έλληνας, δεν έχει. Από γόπες και μπυροκούτια μέχρι πάνες και προφυλακτικά. Τα δύο τελευταία, χρησιμοποιημένα.

Λιγδιάρικο, αλλά απαραίτητο. Παστώνεσαι παντού, ζητιανεύεις να στο απλώσει κάποιος στην πλάτη ή τεντώνεσαι και περδικλώνεσαι σαν την Κομανέτσι, σου μένει η κρέμα στα χέρια και δεν φεύγει με τίποτα, δεν μπορείς να πιάσεις κινητό/στρίψεις τσιγάρο/τρίψεις μάτι/ακουμπήσεις βιβλίο, και στο τέλος σκάει και το 5άρι το μποφόρ, σου φέρνει όλη την άμμο στα μούτρα και σε κάνει πανέ.

Διεισδύει σε μέρη αναπάντεχα, σε μέρη που δεν είχες καν συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να υπάρχει. Είναι ΠΑΝΤΟΥ. Στην πετσέτα σου. Στο μαγιό σου. Στα μαλλιά σου. Στο μάτι σου. Σε ακολουθεί παντού, αθόρυβα και ύπουλα. Είναι στα παπούτσια σου, στην τσάντα σου και φυσικά στο αυτοκίνητό σου. Και μένει εκεί. Για ΠΑΝΤΑ.

Όσο αντηλιακό με δείκτη προστασίας 80 και να βάλεις, θα αφήσεις έστω και ένα σημείο στο σώμα σου ακάλυπτο. Ο θεός Ήλιος θα σε βρει και θα σε τσουρουφλίσει. Έτσι, για να μάθεις να ξαπλάρεις με τις ώρες στη λαλάκα.

Αυτή η μάστιγα. Τσιρίζουν όταν παίζουν, τσιρίζουν όταν κολυμπάνε, τσιρίζουν ακόμη και όταν χαίρονται. Γενικά, τσιρίζουν ανελέητα και ανάλγητα ΔΙΠΛΑ σου, οδηγώντας σε μεθοδικά στην παράνοια και στη σκέψη να δέσεις τις σάλπιγγές σου, την ίδια στιγμή που οι γονείς τους έχουν αποκτήσει φυσικές ωτοασπίδες που μπλοκάρουν κάθε ήχο που βγαίνει από τα γλυκά στοματάκια των σπλάχνων τους. Kids-free παραλίες. Σκεφτείτε το.

Δεν είναι μόνο ο ήχος από το μπαλάκι που σκάει *τακατούκα* στις ξυλορακέτες. Δεν είναι τα θεαματικά πλονζόν ακριβώς μπροστά από την ξαπλώστρα σου, που θα στείλουν χιλιάδες κόκκους άμμου στο στόμα σου. Δεν είναι το θράσος των πανάσχετων τρεντο-ρακετίαρς, που κάθε φορά που το μπαλάκι εκσφενδονίζεται προς το μέρος σου, σου ζητάνε να τους το πετάξεις πίσω (αντί σε κάνα γκρεμό). Είναι αυτό το ακαθόριστο, απειλητικό και στρεσογόνο συναίσθημα ότι κάποια στιγμή -άγνωστο ποια-, σε ανύποπτο χρόνο, το μπαλάκι θα προσγειωθεί με φόρα πάνω στο κεφάλι σου και θα σου προκαλέσει από καρούμπαλο έως ολική αμνησία. Εάν συμβεί αυτό, μην έρθεις ΠΟΤΕ να πάρεις πίσω το μπαλάκι σου.