Στην καθημερινότητά μας δεχόμαστε πολλές πληροφορίες σχετικά με το πώς θα ήταν το ιδανικό να τρεφόμαστε.

Πληροφορίες που αφορούν τη συχνότητα των γευμάτων, την ποιότητα, την ποσότητα, ακόμη και συμβουλές για τις περιβαλλοντικές συνθήκες που θα πρέπει να επικρατούν (ήρεμο περιβάλλον με χρήση σερβίτσιου ή τουλάχιστον ειδικών δοχείων και άλλα σχετικά).

Και όμως, όλες αυτές οι συμβουλές- παραινέσεις μας είναι γνώστες γιατί τις έχουμε εφαρμόσει. Και μάλιστα πολύ πιστά και αυστηρά. Με επίμονη και φροντίδα. Θα αναρωτιέστε όμως: «Στα αλήθεια υπήρξε περίοδος της ζωής μας που τα κάναμε όλα σωστά; Με προγραμματισμό; Όταν τρώγαμε καθιστοί με σερβίτσιο φαγητού; Όταν το γεύμα γινόταν παιχνίδι και ήταν εκδήλωση φροντίδας;».

Και όμως ναι, υπήρξε μέχρι τα έξι μας χρόνια.
Πριν δηλαδή, ακόμη και ως παιδιά, φορτωθούμε με υποχρεώσεις, προτεραιότητες που φαίνονται πιο σημαντικές από άλλες και την πίεση του χρόνου που περνά και δεν πρέπει να πηγαίνει «χαμένος» σε απολαύσεις, άλλα στην εκπλήρωση των ημερήσιων στόχων.

Ας δούμε λοιπόν τα βασικά σημεία του πως τρεφόμασταν τότε

• Ημερήσιο πρόγραμμα πέντε γευμάτων. Αυτό που όλοι οι διατροφολόγοι και γιατροί συστήνουν ως βασική αρχή. Ήταν άγραφος νόμος να μη χαθεί κανένα γεύμα στη διάρκεια της ημέρας για το παιδί, πρωινό, δεκατιανό, μεσημεριανό, απογευματινό και βραδινό. Σε αντίθεση με το «μετά», που δυστυχώς ακόμη και τα παιδιά, καταλήγουν σε δύο βασικά γεύματα. Ξεκινάμε τη μέρα μας χωρίς πρωινό και αν υπάρχει δεν είναι το σωστό. Και στην πλειοψηφία παραλείπουμε τα ενδιάμεσα.

• Ήταν ξεκάθαρη η σπουδαιότητα της τροφής για την ανάπτυξη, τη θωράκιση της υγείας, την καταστολή του στρες. Τώρα, αν και γνωρίζουμε τι πρέπει να αποφεύγουμε, τι μας ωφελεί, το παραβλέπουμε, αδιαφορούμε, πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει ο χρόνος για να τηρήσουμε ένα σωστό προγραμματισμό. Προτιμάμε το έτοιμο φαγητό από έξω, νομίζοντας ότι είναι πιο εύκολο, πιο γρήγορο, ακόμη και για τα οικογενειακά μας γεύματα.

• Υπήρχε καθαρός διαχωρισμός των ανθυγιεινών από τις «καθαρές» τροφές. Ξέρουμε τι πρέπει να τρώει ένα παιδί, τουλάχιστον μέχρι την ηλικία που μπορούμε να ελέγχουμε τι τρώει και τι δεν πρέπει να τρώει. Όμως αργότερα πολύ εύκολα υποκύπτουμε σε διατροφικούς «πειρασμούς» και ακόμη ευκολότερα εφευρίσκουμε δικαιολογίες για να εξιλεωθούμε. Ακόμη και στα παιδιά μας, πολύ πιο εύκολα θα υποκύψουμε στο γνωστό «αν διαβάσεις θα φας όσο παγωτό θες», προκειμένου να επιτευχθεί ο «στόχος». Και ας ακυρώνουμε αυτό που εμείς οι ίδιοι με επιμονή προσπαθούσαμε να επιβάλλουμε ως σωστό στην αρχή.

• Το φαγητό ήταν σαν παιχνίδι. Είχε χρώματα– φρούτα, λαχανικά-σχήματα- όμορφα κομμένα και φροντισμένα, είχε το χώρο του, στο τραπέζι με το σερβίτσιο του φαγητού. Είχε λόγο και επικοινωνία, παραμύθια, ιστορίες, συζήτηση για τα νέα της ημέρας του παιδιού. Σε αντίθεση με το μετά, ακόμη και σε ό,τι αφορά τα παιδιά του δημοτικού. Τρώμε βιαστικά, πολλές φορές και τροφές που δεν έχουν διαδικασία στη κατανάλωση τους, δηλαδή σίγουρα θα προτιμηθεί το τοστ ή τις τηγανιτές πατάτες από την ετοιμασία μιας σαλάτας ή μιας ψαρόσουπας. Και αυτό γιατί δεν προλαβαίνουμε, πρέπει να πάμε φροντιστήριο, να απαντήσουμε στην αλληλογραφία μας, να πάμε για ψώνια. Τρώμε μπροστά στη τηλεόραση, στον υπολογιστή, στο γραφείο με τα έγγραφα και τα βιβλία, χωρίς να διακόπτουμε για το φαγητό μας. Με αποτέλεσμα να τρώμε λαίμαργα, αγχωτικά, χωρίς απόλαυση. Επικοινωνούμε με ένταση μεταξύ μας στο τραπέζι, μετατρέποντας το γεύμα στην ευκαιρία εκτόνωσης όλης της πίεσης της ημέρας.

• Μα πάνω από όλα, το τάισμα, από τα άτομα φροντίδας του παιδιού, γονείς, γιαγιάδες, βρεφοκόμους, ήταν δόσιμο αγάπης και φροντίδας. Με τρυφερότητα, ηρεμία (συμπεριλαμβάνουμε και τις φορές που η μαμά τρέχει πίσω από το καπρίτσιο του παιδιού που επιμένει να μη τρώει ό,τι πράσινο και πορτοκαλί) και ουσιαστική, βαθειά επικοινωνία, λεκτική και οπτική. Δυστυχώς αυτή η επικοινωνία χάνεται. Αντικαθίσταται από το «τέλειωνε να παίζεις με το φαγητό σου και πήγαινε για διάβασμα» και από τα μισόλογα μεταξύ κουρασμένων ενηλίκων που έχουν μετατρέψει το γεύμα σε άλλη μια διεκπεραίωση της ημέρας.

Δεν είναι δύσκολο να επιστρέψουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Να μας φροντίσουμε, να μας προσέξουμε. Δεν είναι ανέφικτο. Και έχουμε την εμπειρία είτε όταν τη δεχτήκαμε αυτή τη φροντίδα ως παιδιά είτε όταν τη δώσαμε και την οργανώσαμε ως γονείς. Αρκεί να επαναπροσδιορίσουμε τις προτεραιότητες μας.

Πηγή: neadiatrofis.gr