1. Ημερομίσθια.

Από το 1940 έως το 1965, που θυμάμαι πράγματα στο χωριό, οι συνθήκες ζωής ήσαν πολύ δύσκολες, ιδίως στο διάστημα 1940-1950, με τον πόλεμο, την κατοχή και τον εμφύλιο. Στο χωριό δεν υπήρχαν δουλειές που θα μπορούσε κανείς να δουλέψει αρκετά μεροκάματα. Η απασχόληση στα χωράφια ήταν συνήθως οικογενειακή υπόθεση και μόνο στη μεγάλη ανάγκη έπαιρνε κάποιος μεροκάματο.

Τα λίγα χρήματα που έβγαζαν οι πατριώτες μας ήταν από τις οικοδομικές εργασίες, συνήθως εκτός χωριού (κυρίως Μεσσηνία, αλλά και σε όλη την Ελλάδα). Λίγες ημέρες το χρόνο μπορούσαν να βρουν οι γυναίκες μεροκάματο για να σκάψουν κανένα αμπέλι ή να θερίσουν, σε όσους είχαν πολλά κτήματα και δεν προλάβαιναν να τα κάνουν μόνοι τους. Οι άνδρες μπορεί να έβρισκαν κανένα μεροκάματο, οργώνοντας ή αλωνίζοντας σε κάποιον που δεν είχε μουλάρι ή έλειπε «μαστοριά».

Για τις πιο πάνω εργασίες το ημερομίσθιο ήταν, μέχρι το 1960, για τους άνδρες 20-30 δρχ. και για τις γυναίκες το μισό. Στη συνέχεια μέχρι το 1965 έφτασε το αντρικό τις 40 δρχ. και το γυναικείο τις 20 δρχ. Σε κάποιες περιπτώσεις ήταν και μεγαλύτερο. Στο υδραγωγείο που γινόταν το καλοκαίρι του 1960 στο χωριό οι άντρες έπαιρναν 48 δρχ. και τα παιδιά 24. Ανάσα έδωσε στο χωριό μας το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο του Λάδωνα, όπου εργάστηκαν περίπου 300-400 πατριώτες από το 1952 και για 4-5 χρόνια περίπου. Εκεί το ημερομίσθιο ήταν ικανοποιητικό, γύρω στις 30-50 δρχ., ανάλογα με την ειδικότητα. Επίσης, πολλοί πατριώτες μας εργάστηκαν σε οικοδομικές εργασίες μετά από τις καταστροφικές ζημιές από τους σεισμούς στη Ζάκυνθο (1953) και Σαντορίνη-Βόλο (1955-1956). Το τι αγόραζαν με ένα ημερομίσθιο μπορείτε να το συγκρίνετε από τις τιμές των προϊόντων, που αναφέρονται παρακάτω.

2. Τιμές Προϊόντων

(Μέχρι το 1959 είχαμε οκάδες. Στον πίνακα οι τιμές αναφέρονται σε τιμή κιλού).