Ήταν 23 Δεκεμβρίου 1835 η ημερομηνία που συνεστήθη η μικρή εκείνη πολίχνη που έφερε το βαρύ και αρχαίο όνομα “Πειραιάς”. Στην αρχή μερικά σπιτάκια ανάξια λόγου, υψώνονταν σε μια έρημη έκταση και τίποτα απολύτως δεν έδειχνε πως το μέρος αυτό με την “οικτροτάτην όψιν” όπως αναφέρει ο Σατωμπριάν θα εξελίσσονταν στην σημερινή μεγαλούπολη.

Τότε οι πρώτοι οικιστές του Πειραιά, νησιώτες επί το πλείστον, Υδραίοι, Χίοι, αλλά και από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, είχαν έρθει από την πατρίδα τους, βασιζόμενοι πάνω στο εμπορικό και ναυτικό δαιμόνιο που διέθεταν, καθώς είχαν προαισθανθεί την προνομιακή θέση του λιμένος, που ενώ για άλλους δεν ήταν παρά μια ακτή ερημική με έλη, λίμνες και στάσιμα ύδατα, για εκείνους ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία. Και βεβαίως δικαιώθηκαν για την επιλογή τους. Μεταξύ των πρώτων που κατέφθασαν ήταν και ο Ιωάννης Αντωνιάδης από την Κρήτη. Ο πρώτος του γιος ο Αντώνιος Αντωνιάδης ο κατοπινός συγγραφέας, ποιητής και Γυμνασιάρχης Πειραιώς, είναι ο πρώτος που γεννήθηκε στη νέα πόλη του Πειραιά στις 6 Ιανουαρίου του 1836.

Ήταν ο πρώτος που έφερε στα επίσημα έγγραφα την ένδειξη “Γεννήθηκε στον Πειραιά….”

Και καθώς κολυμβήθρα δεν υπήρχε, βαπτίσθηκε στον Άγιο Σπυρίδωνα εντός μιας μεγάλης στάμνας την οποία την έθραυσαν στο πάνω μέρος για να μοιάζει με κολυμβήθρα, ενώ στο κάτω μέρος αυτής χάραξαν ένα σταυρό.

Βεβαίως ο ναός του Αγίου Σπυρίδωνος δεν ήταν ο σημερινός ούτε καν κάποιος από αυτούς που υψώθηκαν μεταγενέστερα προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες των πρώτων κατοίκων της πόλης, αλλά ο μικρός αρχικός ναΐσκος της Μονής των Σπυριδωνιτών που είχε βομβαρδιστεί από τα κανόνια της “Καρτερίας”, όταν εντός αυτής είχαν οχυρωθεί 300 Τουρκαλβανοί.

Από το 1835 ο μικρός αυτός αρχικός ναός είχε καλλωπιστεί προχείρως, καθώς είχε επίσης χρησιμοποιηθεί για την ορκωμοσία του Πρώτου Δημάρχου του Πειραιά, του Υδραίου Σερφιώτη. Στα ίδια ερείπια που είχε ορκισθεί ο Υδραίος Δήμαρχος, είχε βαπτιστεί και το πρώτο παιδί του Πειραιά, ο πρώτος εκείνος Πειραιώτης.

Να αναφέρουμε ο Αντώνιος Αντωνιάδης πέθανε στις 3 Μαρτίου 1905, αφήνοντας πίσω του μεγάλο συγγραφικό και ακαδημαϊκό έργο ενώ άφησε όλη του την περιουσία στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, χωρίς μάλιστα να αφήσει κάποιο δεσμευτικό όρο ως προς την χρήση αυτής, όπως συνήθως γίνεται.

Στην κηδεία του διαβάστηκε το ποίημα με τίτλο “Ωδή στον Πειραιά”

“Θεμιστοκλή, Μιαούλη
τεθαμμένοι εις μιαν ακτήν
εγερθήτε να ιδήτε νέαν πόλιν
ως το πάλαι και νυν θαυμαστήν”

Του Στέφανου Μίλεση