Φέτος συμπληρώνονται 67 χρόνια από την πρώτη εκτέλεση αντιρρησία συνείδησης στην Ελλάδα. Θα θέλαμε λοιπόν να αναφερθούμε σε αυτό το έγκλημα που διέπραξε ο στρατός και που αποτελεί μαύρη σελίδα στην ελληνική ιστορία. Επειδή το συγκεκριμένο περιστατικό είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό και επειδή το στρατιωτικό κατεστημένο (ΓΕΣ, ΓΕΕΘΑ) δεν πρόκειται να σας μιλήσει ποτέ για αυτό, θεωρούμε σκόπιμο να σας πούμε εμείς δύο λόγια.

Διευκρινίζουμε ότι αντιρρησίες συνείδησης ονομάζονται όσοι αρνούνται να παρουσιαστούν στο στρατό για ιδεολογικούς λόγους και αποφασίζουν να μην εξυπηρετήσουν με οποιοδήποτε τρόπο τα σχέδια του στρατιωτικού (μιλιταριστικού) κατεστημένου. Οι αντιρρησίες συνείδησης (αρνητές στράτευσης) έχουν αντιμετωπιστεί με τον πιο βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο από την κρατική εξουσία, έχουν καταδικαστεί από τα στρατοδικεία σε εξοντωτικές ποινές, έχουν φυλακιστεί, έχουν ξυλοκοπηθεί μέσα στις στρατιωτικές φυλακές κτλ. Στην Ελλάδα από το 1949 μέχρι σήμερα, δύο αντιρρησίες συνείδησης εκτελέστηκαν (με τουφεκισμό) από το ελληνικό κράτος, 5 βασανίστηκαν μέχρι το θάνατό τους, 42 καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ πάρα πολλοί εξορίστηκαν ή καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές φυλάκισης, ακόμα και σε ισόβια κάθειρξη.

Το 1949 εμφανίστηκε στην Ελλάδα ο πρώτος αντιρρησίας συνείδησης. Ονομαζόταν Ιωάννης Τσούκαρης και εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε εξέλιξη ο Εμφύλιος Πόλεμος στη χώρα μας. Ο Τσούκαρης αρνήθηκε να παραλάβει όπλο από το στρατό και εξήγησε και τους λόγους για τους οποίους το έκανε.

Το Δεκέμβριο του 1948 ο νεαρός Ιωάννης Τσούκαρης μεταφέρθηκε στις Στρατιωτικές Φυλακές της Λάρισας. Στις 3 Φεβρουαρίου 1949 έγινε η δίκη του στο στρατοδικείο. Ο Τσούκαρης υπερασπίστηκε με θάρρος και αποφασιστικότητα τις πεποιθήσεις του, γνωρίζοντας ότι τον περίμενε η βαρύτερη ποινή. Ο Πρόεδρος του στρατοδικείου τον καταδίκασε σε θάνατο. Λίγες μέρες αργότερα, οι χωροφύλακες πήγαν με ένα φορτηγό στις φυλακές, άρπαξαν τον Τσούκαρη και τον πήγαν για εκτέλεση. Μάλιστα ένας από τους χωροφύλακες άρχισε να τον βρίζει. Τελικά τον πήγαν στον τόπο της εκτέλεσης αλλά είχε περάσει αρκετή ώρα και αναγκάστηκαν να τον ξαναπάνε πίσω στις φυλακές. Τις επόμενες μέρες ήρθαν στις φυλακές ο Διοικητής του Β’ Σώματος Στρατού, ο Βασιλικός Επίτροπος του στρατοδικείου και διάφοροι ανώτεροι αξιωματικοί του στρατού. Όλοι αυτοί συνάντησαν τον Τσούκαρη και άρχισαν να τον πιέζουν να υπογράψει ότι θα πάρει όπλο και θα υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Εκείνος όμως δεν λύγισε μπροστά στις πιέσεις και υπερασπίστηκε με συνέπεια τις ιδέες του. Απευθυνόμενος στον Βασιλικό Επίτροπο του είπε μεταξύ άλλων και τα εξής «Εσείς σκοτώνετε εμένα και γι’ αυτό θα δώσετε λόγο στο Θεό». Τελικά ο Τσούκαρης εκτελέστηκε με τουφεκισμό στη Λάρισα στις 10 Φεβρουαρίου 1949.

Ακολούθησε και δεύτερη εκτέλεση αντιρρησία συνείδησης. Στις 2 Μαρτίου 1949 εκτελέστηκε με τουφεκισμό στο Ναύπλιο ο αντιρρησίας συνείδησης Γιώργος Ορφανίδης.

Αυτοί οι δύο άνθρωποι που υπερασπίστηκαν τις ιδέες τους μέχρι το θάνατο, θα πρέπει τουλάχιστον να βρίσκονται πάντα στη μνήμη μας γιατί άνοιξαν το δρόμο για τη δημιουργία του κινήματος των αντιρρησιών συνείδησης και αντιμιλιταριστών στη χώρα μας. Σήμερα το κίνημα των αντιρρησιών συνείδησης, αντιμιλιταριστών και φιλειρηνιστών είναι περισσότερο δυναμικό και μαζικό από κάθε άλλη φορά. Οι αντιρρησίες συνείδησης και οι αντιμιλιταριστές γίνονται όλο και περισσότεροι και βρίσκονται σε πολλές χώρες (Αυστρία, Βέλγιο, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Ελβετία, Ελλάδα, Κύπρος, Τουρκία, Ισραήλ, ΗΠΑ, Εσθονία, Ισπανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Ρωσία, Σουηδία, Φιλανδία κ.α.).

Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης