Το Εθνικό Επιστημονικό Μουσείο της Ιαπωνίας γνωρίζει καλά από ανδροειδή: έχει προσλάβει ήδη δυο ρομπότ για τον χώρο των εκθεμάτων του. Όμως, για μια εβδομάδα, θα αποκτήσουν έναν ακόμη «συνάδελφο». Ονομάζεται «Alter», έχει πρόσωπο που μοιάζει πολύ στο ανθρώπινο, όπως τα Geminoids του καθηγητή Ishiguro, όμως πάει ένα βήμα παραπέρα με ένα ενσωματωμένο νευρικό δίκτυο που του επιτρέπει να κινείται αυτόνομα. Η τεχνολογία που το τροφοδοτεί περιλαμβάνει 42 υδραυλικά πιστόνια και, το πιο σημαντικό, μια κεντρική γεννήτρια μοτίβων.
Το ρομπότ έχει ένα νευρικό δίκτυο που μιμείται τους νευρώνες, επιτρέποντας του να δημιουργεί μόνο του κινητικά μοτίβα, τα οποία επηρεάζονται από αισθητήρες που ανιχνεύουν την εγγύτητα, τη θερμοκρασία και, για κάποιον λόγο, την υγρασία. Η ρύθμιση αυτή δεν κάνει την κίνηση να μοιάζει με αυτή του ανθρώπου, αλλά δίνει στον θεατή την εντύπωση ότι το ρομπότ είναι, για κάποιον περίεργο λόγο, ζωντανό. Και αυτό είναι το νόημα φυσικά.
Το έργο αποτελεί μια προσπάθεια να καλυφθεί το κενό ανάμεσα στον προγραμματισμό ενός ρομπότ να κινείται και στην έγκριση να κινείται αυτοβούλως. Με ένα νευρικό δίκτυο εγκατεστημένο, η κίνηση προσφέρει μια χαλαρή ευελιξία, αυτό που αποκαλούν οι ερευνητές «chaos». Η κίνηση του βραχίονα, το κεφάλι και η στάση του σώματος θα προσαρμόσει και θα αλλάξει την θέληση του ίδιου του συστήματος. Το νευρικό δίκτυο που είναι υπεύθυνο για τις αισθήσεις προσφέρει πολλούς τρόπους μετακίνησης, αλλάζοντας από μια αργή κίνηση σε μια πιο τυχαία κίνηση «chaos». Η απόφαση να αλλάξει κίνηση επηρεάζεται από τους αισθητήρες που βρίσκονται γύρω από την βάση και λαμβάνουν τις ενδείξεις γύρω από τον «Alter»: εγγύτητα, υγρασία, θερμοκρασία και θόρυβο. Αυτοί οι αισθητήρες λειτουργούν ως την ρομποτική εκδοχή του δέρματος, αντιγράφοντας τις αισθήσεις μας, ακόμα κι αν το σύστημα αυτό είναι πολύ πιο απλό. Αν οι αισθητήρες εγγύτηταςαντιληφθούν ότι βρίσκονται αρκετοί άνθρωποι τριγύρω, για παράδειγμα, ο κορμός ανατριχιάζει καθώς το σώμα του ρομπότ αντιδρά στο περιβάλλον γύρω του.
Ο «Alter» μπορεί επίσης να τραγουδάει – έναν ρυθμό αρκετά τρομακτικό βέβαια. Η μελωδία αυτή που βγαίνει από το μηχάνημα είναι ηχητικά κύματα που «δείχνουν» την κίνηση των δαχτύλων του ρομπότ.
Η θεωρία πίσω από αυτό το ρομπότ βασίζεται σε ένα από τα πιο απλά τεχνητά μοντέλα για νευρώνες, ο νευρώνας Izhikevich, ο οποίος αντιδρά με έναν τρόπο που ονομάζεται «συμπεριφορά εμβολισμού και έκρηξης». Ο καθηγητής Ikeue από το Πανεπιστήμιο του Τόκιο περιγράφει τη κεντρική γεννήτρια μοτίβων ως ένα δίδυμο εκκρεμών – το ένα πατάει πάνω σε άλλο και αυτό σε ένα άλλο και έτσι δημιουργείται η κίνηση. Δεν είναι ένας συνεχόμενος, ισορροπημένος ρυθμός, όμως είναι ο μοναδικός ρυθμός του Alter. Δεν έκαναν οι ερευνητές την κίνηση, το ρομπότ την έκανε από μόνο του.
Το ρομπότ θα βρίσκεται για μια εβδομάδα στο μουσείο, καθώς ομάδα του ελπίζει σε αντιδράσεις που θα εμπνεύσουν νέες ιδέες σχετικά με το τι να διδάξουν στον Alter στο μέλλον.
