Ήδη από την εποχή των Forminx τα ελληνικά ποπ συγκροτήματα ξεφύτρωναν το ένα πίσω απ’ το άλλο και ως επί το πλείστον μαϊμούδιζαν τα ξένα. Οι πρώτοι που σκέφτηκαν να τραγουδήσουν λόγια ελληνικά και ανταμείφθηκαν γι’αυτό ήτανε βέβαια οι Ολύμπιανς από τη Θεσσαλονίκη που είχαν για τραγουδιστή τον Πασχάλη Αρβανιτίδη.

«Το σχολείο», «Ο τρόπος», και η «Συγγνώμη» τους ξετρέλαναν τη νεολαία της εποχής και έπεισαν και τους άλλους να κάνουνε το ίδιο. Έτσι κάποιο μεσημέρι του 1966 ο Δημήτρης Θεμελής, σύζυγος της Ρηνιώς Παπανικόλα – μαζί είχαν ανοίξει το δισκάδικο «Κύκλος» στην Καραγιώργη της Σερβίας – με ρώτησε αν θα ήθελα να γράψω κι εγώ στίχους σ’ένα χορευτικό τραγούδι.

Εκείνη την εποχή ο Δημήτρης δούλευε και σαν παραγωγός στο τμήμα ελαφράς μουσικής.Το δίσκο θα τον έβγαζε η Κολούμπια. Και τη μουσική θα την έγραφε ένας νέος συνθέτης, ο Βαγγέλης Πιτσιλαδής, στον οποίο η εταιρία είχε επενδύσει αφού του είχε ήδη εμπιστευθεί το βαρύ πυροβολικό της, Μπιθικώτση-Μοσχολιού.

Όμως το δικό μας τραγούδι θα το έλεγε ένας μοντέρνος Ιταλός τραγουδιστής, που άρεσε πολύ στους κοσμικούς Αθηναίους, αλλά όλη η υπόλοιπη Ελλάδα ούτε που είχε ξανακούσει το όνομά του: Τόνυ Πινέλλι. Με την «Ανάμνηση», έτσι λεγόταν το τραγούδι μας, τον μάθανε όλοι.

Και ο δίσκος του σύντομα έγινε χρυσός, αφού πούλησε πάνω από 100.000 κομμάτια, νούμερο όχι και τόσο συνηθισμένο ακόμη τότε. Και δεν υπήρχε τζουκ-μποξ εκείνη την εποχή που να μην είχε στα περιεχόμενα του την «Ανάμνηση». Και όχι μόνο με τον Πινέλλι, αλλά και με τον Πασχάλη και τους Ολύμπιανς, που το ηχογράφησαν επίσης και πολύ ωραία μάλιστα. {Γιώργος Παπαστεφάνου}